Ze zijn pas drie en vijf jaar oud als Celeste Tournier haar kinderen na een vakantie moet achterlaten bij haar toenmalige man Mario en schoonfamilie in Libanon. Zeventien jaar lang ziet ze haar kinderen niet, maar daar komt nu verandering in.
Tournier kan het niet geloven, maar haar inmiddels volwassen zonen zullen over enkele weken in Nederland bij haar komen wonen.
Zeventien jaar lang ziet Tournier haar kinderen niet en is er slechts heel sporadisch contact met haar jongens. Ze noemt die afgelopen jaren “een vreselijke hel”. Van de eerste periode herinnert ze zich alleen nog dat ze de hele dag in haar pyjama op de bank zat, stoïcijns voor zich uit keek en onder de pillen zat. Haar moederhart was gebroken.
Ze vertelt hoe het is gekomen dat haar kinderen door hun vader zijn ontvoerd. “Mario was de oudste in het gezin en omdat zijn moeder ziek was, gingen we op vakantiebezoek in Libanon, waar hij vandaan komt. Toen we daar kwamen, veranderde hij erg. Nooit was hij bezig met religie, maar daar in Libanon nam zijn geloof de overhand.”
Ondertussen wordt de moeder van Mario niet beter en wil hij langer blijven. Tournier wil dan met de kinderen terug naar Nederland, maar dat lukt niet. “Ik moest daar blijven, ik kon als vrouw met twee kleine kinderen geen kant op. Niets mocht ik, nog niet eens het hek uit. Mijn paspoort werd afgepakt en er werd gedreigd. Ik was zo naïef in die tijd.”
Tournier besluit uiteindelijk om zelf terug te keren naar Nederland. Ze hoopt vanuit daar haar jongens terug naar huis te halen. “Ik zei nog: mama komt zo snel mogelijk terug. Dat is nu zeventien jaar geleden. Het is een vreselijke hel geweest, ik ben nooit mijn afspraak nagekomen omdat dat niet kon. Ik zit met een schuldgevoel van hier tot weet ik niet waar. Mijn kinderen kon ik niet beschermen, maar ik deed wat mij toen het beste leek.”
Jarenlang probeert ze haar kinderen, zonder succes, naar huis te halen. Ze kan ze niet bellen, krijgt geen foto’s, hoort helemaal niets. Eén keer krijgt ze een foto, verder is het stil. Heel stil. Vijftien jaar lang voert ze een juridische strijd. Pas 2,5 jaar geleden bepaalt de rechter dat ze wekelijks kan bellen met haar zoons.
Lees ookVijftig kinderen ontvoerd door ouder tijdens zomervakantie
“Ze waren toen 17 en 19 jaar oud, maar we hadden geen echte gesprekken. Ze moesten zeggen wat ze werd opgedragen. Er was sprake van flinke inmenging van de familie. Ik ben toen wel gestopt met de verdere rechtszaken. Ik dacht dat het daar wat rust in huis zou brengen. Langzaam hebben we het contact iets opgebouwd, vooral via WhatsApp.”
Yannis en Lucas hebben nu zelf aangegeven dat ze graag hun moeder willen zien en een leven in Nederland willen opbouwen. “Het is heel spannend, maar ik denk echt dat ze komen. Ze krijgen een paspoort, er is contact met de ambassade. In Libanon hebben ze mede door de economische crisis een zwaar leven. Ik heb niet heel duidelijk hoe hun situatie nu is, maar op de manier waarop we nu contact hebben, denk ik niet dat iemand ze nog zal tegenhouden.”
Pas zo’n twee jaar heeft ze haar eigen leven wat onder controle. Dat was toen ze stopte met de rechtszaken omdat haar kinderen bijna volwassen waren. “Ik mis 15 jaar uit het leven van mijn kinderen, ik wist helemaal niets van ze. Vijftien jaar lang ben ik alleen maar bezig geweest met ze terug te halen. Eén keer deed ik een poging om ze terug te ontvoeren, maar dat bleek via een oplichter te zijn. Wat ze hebben meegekregen van mijn strijd, weet ik niet. ”
Zowel zijzelf als haar ouders hebben al hun geld geïnvesteerd in de rechtszaken en juridische bijstand. Doordat ze geen reserve hebben, is ze een crowdfunding gestart. “Ik zou graag de kamers willen inrichten met een bed, een winterjas kopen, geld om een zorgverzekering af te sluiten. Behalve wat speelgoed van vroeger, heb ik helemaal niets voor de jongens die nu al volwassen zijn.”
Ze wil zich nog niet te veel bezig houden met de emotionele kant van de zaak. De afgelopen jaren bezocht ze heel wat psychiaters om zichzelf op de rit te houden. Nu stort ze zich graag op de praktische voorbereidingen. “Ik sta in de regelstand, wil het gezellig maken, zodat ze een fijne plek hebben. Binnen acht weken zijn ze er opeens. Ik verwacht niet dat ze mij in de armen zullen vliegen, maar als ik ze alleen al kan zien…. Dan is mijn wens uitgekomen.”
Lees ookNathalie (29) werd ontvoerd door haar vader: 'Ik werd alleen achtergelaten in Irak, tijdens de oorlog'
