Liefde en geld. Geld en liefde. Dure abonnementen voor online daten. Betaalde afspraakjes. Tegenvaller. Kistje op tafel, wie pakt de schade? Ik doe ’t wel. Jij wachtte te lang.
Keer op keer bleek mijn zoeken naar een nieuwe liefde, waar ik in de kern dus al vier jaar mee bezig ben en openlijk over podcast en schrijf, naast een enorm tijdrovende ook een bijzonder kostbare aangelegenheid te zijn. Met vooralsnog weinig (afgerekende) duurzaamheid.
In de allereerste column ooit schreef ik dat ik bij zo’n abonnement op een dating-app álle functies wil hebben om mijn FOMO tegen te gaan. Want het zal mij toch niet gebeuren dat ik, omdat ik te belazerd ben om een tientje per maand meer te betalen, mijn prinses op het witte paard ga missen?! Dus hup: altijd het duurste lidmaatschap voor de grootste pakkans!
Maar al snel bleek dat de wassen neus van Madame Tussaud zelf. Juist omdát ik alle functies en toegang tot duizenden prinsessen meer kreeg dan mijn cheap ass concurrentie wist ik niet meer wie ik moest kiezen en wandelde dus maar met ze allemaal. En ik betaalde ál hun gembertheetjes en roseetjes. Het Motto van Otto was: wees galant óf koop direct je schuldgevoel af omdat er geen tweede afspraak gaat komen.
Maar het is klaar: het geld en de liefde. De liefde en het geld zijn een slecht huwelijk. Inmiddels ben ik van alle dating-apps af omdat ik bijna failliet ging door mijn galante gulheid en geen steek verder kwam op het gebied van de allesomvattende verliefdheid met een nieuwe levenspartner. Dus: de hand gaat op de knip en ik zet weer in op gratis contact. Sowieso het mooiste dat er is: de kosteloze blik die je verlegen maakt, omdat iemand je net wat langer aankijkt dan je gewend bent. Zonder abonnement.
Op straat, in de trein, voor een stoplicht of in een klimbos, allemaal even onbetaalbaar. Een onbekende nieuweling die geen dure app nodig heeft om jou te ZIEN. Voor wie jij geen ingewikkelde profielfoto’s hebt hoeven schieten met je billen naar achter voor een spiegel, zwetend in de sportschool, of met een gele emoji over het hoofd van je kind geplakt. Gewoon iemand die jou een spontane blik geeft die jou laat voelen dat je bestaat, dat je leeft. Je kijkt terug, ook geheel voor niets, en bedenkt je of deze persoon bezet is. Je bloost nu zelfs, allemaal gratis en voor niets.
En wat is het heerlijk om je de rest van het verhaal voor te stellen, terwijl je terugfietst naar huis. Je kind vraagt (ook gratis!): ‘Mama, waarom lachte die meneer en zei jij “hoi”?’ Je hebt geen wisselgeld of antwoord nodig. ‘Gewoon’, fluister je. Je kind ziet een vriendje en is alweer afgeleid. Jij glimlacht van oor tot oor en zweeft een beetje. Hier kan een betaalde date-app met duizend glamourfoto’s never nooit tegenop. Allemaal personen met wie je ook nog allemaal moet gaan afspreken, vanwege de FOMO, zoals ik dus lang deed. En waardoor ik uiteindelijk bijna op de fles ging. In meerdere zinnen des woord.
Betaalde Liefde, het oudste beroep ter wereld, maar zonder twijfel het minst duurzame als je het vertaalt naar slagingspercentage van Echte Liefde (onverwoestbaar). Daarom wil ik jullie met klem adviseren om net te doen als ik, en spontaan de straat op te gaan. Mensen aan te kijken, vriendelijk te groeten, een leuk festival voor singles te bezoeken (…) of een theater of boekwinkel in te lopen waar de kans dat je zo’n onbetaalbare blik toegeworpen krijgt zo vreselijk veel groter is dan de betaalde nepvariant via internet. Vanaf nu dus: alles in natura graag! Tikkie kan altijd nog.
'Zij zat al maanden vooruit te plannen, terwijl ik nog was bij: kan ik het maken om na die tweede cappuccino m’n biezen al te pakken?'
