Dorien Verloop (49) verliest begin 2020 haar man Marc aan een hartstilstand. Ze blijft achter met twee dochters (toen 13 en 15 jaar oud) en vraagt zich vrijwel gelijk af: hoe moet het nu met hen?
Ze vraagt hulp, verdiept zich in rouw en komt in aanraking met de EvE Foundation, die jongeren tussen de 14 en 24 jaar helpt na het verlies van een ouder. Gesprekken met deze jongeren leiden uiteindelijk tot een boek: Niet alleen op de wereld.
Marc, hartchirurg bij het UMC in Utrecht, is 48 als hij overlijdt aan een hartstilstand. Tweeënhalf jaar later is Dorien, naast haar betaalde baan, druk bezig met haar boeklancering en werk als EvE-coach, maar kan ze nog altijd moeilijk zeggen dat het goed gaat. “Dat woord voelt ongepast, het mist gelaagdheid. Het is een vreselijke periode geweest. Het gemis blijft even groot, maar je leert het beter dragen. Je wordt sterker. Ik noem het een ‘winst van armoede’: alles wat ik geleerd heb de afgelopen tijd, zou ik metéén weer inleveren om mijn geliefde terug te krijgen.”
Na het overlijden van Marc zoekt Dorien meteen hulp, tot verbazing van haar omgeving. “Zij vonden het te vroeg, maar ik dacht: hoe moet ik nu mijn kinderen opvangen? Marc verloor zijn vader toen hij 18 jaar was, ik heb gezien wat dat op latere leeftijd met hem deed. Voor mijn dochters wilde ik een ander proces. En zelf moest ik alles aanpakken om maar overeind te blijven.”
Vervolgens merkt Dorien dat ze elke mogelijkheid wil aangrijpen om met haar kinderen te praten. “Ik wilde weten of het wel goed ging met ze, maar eigenlijk was dat meer míjn behoefte dan die van hen. We denken als volwassenen veel te snel dat ‘praten altijd goed is’, maar jongeren voelen dat heel goed zélf aan. Als praten te pijnlijk is, moet je dat ook kunnen respecteren. Rouw is nu een onderdeel van ons leven, zonder steevast huilend aan de keukentafel te zitten.”
Verlieskundige Esther van Apeldoorn over rouwen: 'Je hoeft niet per se te praten'
Dorien werkt bij de EvE Foundation als coach voor jongeren die een ouder zijn verloren. Ze merkt dat de hang naar herkenning heel aanwezig is bij deze leeftijdsgroep – tussen de 14 en 24 jaar. “In die fase worden je ouders steeds minder een voorbeeld, je gaat je meer spiegelen aan vrienden. Dus als je op die leeftijd een ouder verliest, kun je je soms heel alleen voelen omdat leeftijdsgenoten die ervaring niet delen. Bovendien wil je niet anders zijn dan anderen en al helemaal niet zielig gevonden worden.”
Ze merkt dat die jongeren – vaak na wat eerste aarzelingen – contact met lotgenoten daarom heel prettig vinden. “Ze krijgen wél de spiegeling en herkenning, maar niet het risico dat ze diezelfde mensen tegenkomen tijdens de schoolpauze. EvE biedt hen een extra wereld waarin ze daar veilig mee bezig kunnen zijn.”
Uit haar gesprekken met deze jongeren en rouwexperts heeft Dorien veel inzichten gehaald, die ze probeert toe te passen in haar boek. En in haar eigen leven, dat ook. “Jongeren hebben eigenlijk niet heel veel meer nodig dan warmte en een luisterend oor. Je hoeft niet alleen maar confronterende gesprekken te voeren over rouw en de dood. Forceer dat niet, ze komen vanzelf naar je toe.”
En als ze dat niet doen? “Soms is een klein gebaar precies goed. Vraag even hoe het gaat, stuur een kaartje, laat merken dat je hen ziet staan. Rouw hoort bij het leven en kan op elk moment in alle hevigheid terugkomen. Het gaat een leven lang mee. Bied dus af en toe een opening om te praten, maar laat de keuze aan hen.”
Doriens boek Niet alleen op de wereld komt uit op 29 september.
In 'Ik rouw van jou': hoe ga je om met het jong verliezen van een ouder?
