Dertig jaar lang houdt Jan zich met andere dingen bezig, tot zijn eerste kleinkind geboren wordt. “Zo kwam ik op het idee om een corrosiepreparaat van de placenta te maken. Ik wist hoe mooi dat eruit kon zien.”

Succes

Jans dochter is maar wat blij met het resultaat en zo gaat het balletje rollen. “Haar vrienden kregen rond die tijd ook kinderen, waardoor ik steeds meer aanvragen kreeg.” Jan woont al tientallen jaren in Duitsland en zus Ursula wil hem graag helpen om zijn kunst in Nederland te delen. Zo ontstaat de Facebookpagina Levensboom. “Ik vind het resultaat op een boom lijken”, legt Ursula uit. “En het heeft letterlijk leven gegeven.”

Geïnteresseerde Nederlanders kunnen zich via Ursula aanmelden. “Ik vraag ouders om de placenta in een plastic zak te bewaren en naar me op te sturen of bij me langs te brengen.” Het gedeelte ‘plastic zak’ is belangrijk, zo benadrukt Ursula. “In een doek droogt de placenta uit en zijn de bloedvaten niet meer bruikbaar.”

Lees ook
Jilke (34) liet bij haar lotusbevalling de placenta nog drie dagen aan de baby vastzitten

Bloedvaten

Ursula legt de ontvangen placenta thuis in haar diepvries. “Iedereen weet dat er niks uit de onderste la gepakt moet worden als we gaan koken”, lacht ze. Vervolgens haalt Jan de placenta’s op, om zijn ‘uit de hand gelopen hobby’ te kunnen uitoefenen.

Jan spreekt vol passie over het proces: “In de navelstreng zitten drie bloedvaten waarvan er twee naar de placenta lopen en één naar het kind. In die bloedsomloop spuit ik kunststof in de kleur die de ouders gekozen hebben. Deze kunststof verhardt, waarna ik de placenta in een bijtende stof leg. Zo blijft er niks meer van de placenta over, alleen het kunststof dat in de bloedvaten zat.”

Lees ook
Willeke (28) at na haar bevalling de placenta op: ‘We maakten er hachee van’

Mooie verhalen

Volgens de broer en zus reageren ouders vaak erg positief op het resultaat en komen er ook regelmatig ontroerende verhalen naar boven. “Er zijn dan ook geen levensbomen die niet mooi worden”, vindt Jan. “Bij elke placenta hoort een verhaal, waardoor het altijd speciaal is. Juist achter de kleinere placenta’s schuilt vaak een bijzondere geschiedenis.”

Er zijn echter ook mensen die bij het woord ‘placenta’ al onpasselijk worden. “Vooral in Duitsland vinden veel mensen het maar vreemd”, vertelt Ursula. “In Nederland wordt het al wat normaler om iets met de placenta te doen. Ik vind het zelf erg jammer dat ik het niet van mijn kinderen heb, maar ik kan me ook best voorstellen dat je er niks mee hebt hoor. Iedereen moet lekker doen wat-ie wil.”

Jan vindt er overduidelijk niks vies aan. “Het is in mijn ogen een fantastisch orgaan waar een kind maandenlang van heeft geleefd. Dat mag best wat meer gewaardeerd worden.”