In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Sonja (51) haar dochter Lieke (22).
“Ze heeft de 23 net niet gehaald”, vertelt Sonja in gesprek met LINDA.
Sonja's dochter Lieke (22) kwam om bij frontale botsing: 'Een goede dag heb ik nooit meer gehad'
Huwelijksreis
In december 2024 trouwt Sonja voor de tweede keer. Begin januari vertrekt ze met haar kersverse man op huwelijksreis naar Curaçao, maar wat een prachtige huwelijksreis had moeten zijn, eindigt in een nachtmerrie. “Het was 15 januari midden in de nacht, toen ik werd gebeld door mijn zoon Melle. Eerst dacht ik dat hij belde voor de gezelligheid en het tijdsverschil was vergeten.”
Maar dat bleek niet het geval. “Hij viel meteen met de deur in huis: Lieke was verongelukt en ze had het niet overleefd. Door de hevige mist was ze op de verkeerde weghelft geraakt, waardoor ze een frontale botsing heeft gehad. Ze was op slag overleden.”
‘Weg van dat eiland’
Door de shock schiet Sonja in de regelmodus. “Het enige wat ik dacht was: ik moet van dit eiland af, en wel zo snel mogelijk. Er is maar één vliegveld op Curaçao, dus zorgen dat ik zo snel mogelijk weg kon van dat eiland was mijn grootste prioriteit.”
“Ik had constant contact met Liekes vader en mijn zoon, maar het besef was er gewoon niet. In het vliegtuig kon ik alleen maar denken: het is toch niet waar? Moest ik nu echt een uitvaart gaan regelen voor mijn 22-jarige dochter? Ik had de dag daarvoor nog met haar geappt, leuke foto’s gestuurd en gezegd dat zij ook echt een keer moest gaan met haar vriend, want ze zou dit ook zo mooi vinden. Ik geloofde gewoon niet dat het echt was gebeurd.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Lieke met haar vriend, ze woonden net drie maanden samen.
Niet bepaald een feestdag
Ongeveer 30 uur na het telefoontje van haar zoon zijn Sonja en haar man eindelijk thuis. Meteen vertrekken ze naar het ziekenhuis waar Lieke naartoe was gebracht. “En dan zie je dus dat het echt waar is, en toen kwamen de tranen. Hoe ze daar lag, geen geluid meer, geen lach meer. Het was nog zo onwerkelijk.”
Lieke zou die dag 23 zijn geworden. “Ze heeft de 23 net niet gehaald. Voordat we bij het ziekenhuis aankwamen heb ik haar nog een berichtje gestuurd dat ze jarig was en hoe trots ik op haar was. Maar dat het haar verjaardag was, heb ik niet echt beleefd. Het was niet bepaald een feestdag.”
Lieke-waardig afscheid
Vervolgens moet de uitvaart gepland worden. “We waren met z’n vijven: Liekes vader, haar broer, haar vriend en mijn man en ik. We hebben – voor zover het kon – er iets heel moois van gemaakt met elkaar.” Zo kiezen ze niet voor een kist en een kille aula. “We hebben een mooie mand voor haar gekozen, een soort grote wieg, en ze is nog de hele week bij mij thuis geweest voor de uitvaart. Ik heb veel bij haar gezeten, haar handen vastgehouden en tegen haar gesproken. Gek genoeg kan ik er wel op terugkijken als een fijne periode.”
Zo kozen ze alle vijf een muziekstuk voor de uitvaart dat bij Lieke paste. “Ze had haar vriend leren kennen op een hardstyle festival, daar waren ze beiden gek op. Daarom koos hij voor een hardstyle nummer. Dat maakte het ook wel weer luchtig. We hebben alle vijf gesproken op de uitvaart. Dat vergt moed, maar je krijgt maar één kans om het te doen. We hebben het heel Lieke-waardig gemaakt.”
Hoe zwaar het verlies ook is, zorgt Lieke voor verbinding. “Lieke ging heel vaak in het weekend patat eten bij haar vader. Na haar overlijden hebben we afgesproken elke maand met z’n vijven bij hem patat te gaan eten, en dat doen we ook echt. We hebben veel steun aan elkaar.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Van links naar rechts: Lieke’s vader, Melle (broer), Sonja, Lieke en Sonja’s nieuwe man.
Meer veerkracht dan verwacht
Sonja heeft zichzelf verbaasd met haar veerkracht. “Ik dacht echt dat mijn leven voorbij zou zijn. Je hoort dit soort verhalen op tv of je leest het in de krant, en altijd dacht ik: het zal je kind maar zijn, als mij dat overkomt, is mijn leven voorbij. Het is heel gek, maar dat is niet zo. Je moet door en dat doe je ook. Elke ochtend kleed je je weer aan – soms ook niet en lig ik de hele dag in mijn pyjama – en je doet het toch maar.”
Ze vervolgt: “Je weet ook niet hoe het voelt om je kind te verliezen, maar ik denk dat iedereen bij die gedachte zou zeggen: veeg me maar op. Wij hadden zo’n goede band en we waren altijd bij elkaar, ik zou toch niet zonder haar kunnen? Maar blijkbaar zit het toch in de mens om de kracht te krijgen om door te gaan.”
Nasleep van het verlies
Die kracht vinden is op sommige momenten moeilijk. “Volgende maand ben ik jarig. De eerste verjaardag zonder Lieke. Daar zie ik enorm tegenop. Zij was altijd degene die alles regelde voor verjaardagen. Ze pakte altijd uit met kaartjes, slingers en cadeaus of ze plande een verrassing. Dat maakt het extra lastig.”
Dat het leven doorgaat, ervaart Sonja op een pijnlijke manier. Zo is ze druk met het afhandelen van de belasting. “Zij wachten niet met het sturen van een brief, en daar staat niet eens een zin in om me te condoleren met het verlies van mijn dochter.”
Ook het ongeluk heeft een nasleep. “Er komt nog een gesprek met de verkeerspolitie, die het ongeluk hebben onderzocht. Het onderzoek is afgerond, maar het moet eerst naar het OM.” En dat terwijl Sonja nog met veel vragen achterblijft. “Wij weten nog steeds niet wat er precies is gebeurd. Ik weet niet eens hoe het met de andere slachtoffers gaat, of hoe zij het hebben beleefd. Via Slachtofferhulp hoop ik met hen in gesprek te kunnen komen om wat meer antwoorden te krijgen.”
Nieuwe balans
Dat geeft Sonja adrenaline om door te gaan. “Ik vind dat ik dat voor Lieke moet doen, om toch zoveel mogelijk helderheid te krijgen wat er is gebeurd voor de fatale klap.” Sonja heeft geen idee hoe haar leven er nu uit gaat zien, maar een ding is zeker, en dat is dat dat heel anders zal zijn.
“Op dit moment ben ik niet aan het werk, dat kan ik nog niet. Natuurlijk zal ik ooit weer aan het werk gaan, maar hoe ik dat ga inkleden? Ik weet het echt niet. We kijken van dag tot dag, en de ene keer gaat dat beter dan de andere keer. Ik moet een nieuwe balans vinden. Wie ben ik na dit grote verlies? Hoe ga ik hiermee om? En dat gaat lukken. Daar ben ik van overtuigd, maar een goede dag? Die heb ik nooit meer gehad sinds 15 januari.”
Ter nagedachtenis aan Lieke Bosma: 16 januari 2002 – 15 januari 2025
Melissa's moeder overleed plotseling: 'Ze had dertig afwijkingen in haar hersenen'
