In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Rowan Kok (34).
Zij brengt een ode aan haar moeder Patty, die twee jaar geleden op 57-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen PCA, een zeldzame vorm van alzheimer.
“Mijn moeder was een sterke, zelfverzekerde vrouw”, vertelt Rowan. “Ze had altijd een mening over iedereen.” De twee hadden een goede band. “We spraken elkaar dagelijks. Op vrijdag deden we samen de boodschappen en ze paste vaak op mijn kinderen. Ze stond altijd voor mij en mijn broer klaar.”
Maar als Patty eind veertig is, komt ze in een burn-out terecht. “Daar waren allerlei redenen voor: haar werk was te druk, het gezin was te druk. Op die manier probeerde ze te verbloemen dat ze van alles vergat.”
Maar Rowan heeft door dat het niet helemaal goed gaat. “Ik werk al jaren in de zorg, onder andere met mensen met dementie. Ik herkende heel veel kenmerken en vond dat ze eigenlijk niet meer op de kinderen kon passen. Maar hoe vertel je dat aan je moeder? Ik vond dat niet makkelijk.”
Voor de zekerheid gaat ze naar de dokter. “Maar ze werd weer naar huis gestuurd. Ze zou te jong zijn voor dementie, maar ik zag dat ze moeilijk op woorden kwam. Oppassen ging niet meer en ze moest noodgedwongen stoppen met werken; haar wereld werd steeds kleiner.”
Een jaar later plannen haar ouders opnieuw een bezoek aan de huisarts. “Dit keer werd ze doorverwezen naar een specialist ouderengeneeskunde. Uit onderzoek bleek dat ze inderdaad dementerend was, maar dat konden mijn ouders niet geloven. Het lag volgens mijn moeder aan de dokter, die niet vriendelijk was geweest.”
Dus gaan ze voor een second opinion naar het AMC. “Daar is ze uitgebreid onderzocht. Ook werd er hersenvocht afgenomen. Het bleek dat ze PCA had, een zeldzame vorm van alzheimer.” En met die uitslag is er geen weg meer terug. “Ze vertelde weinig mensen over de onderzoeken, maar vanaf het moment van de diagnose mocht iedereen het horen. De schaamte was er vanaf. Ze hoefde niks meer te verbloemen.”
Socioloog: 'Zelfhulpboeken kunnen bijdragen aan burn-out, ze zorgen voor perfectiedrang'
Patty is 51 als de diagnose wordt gesteld, twee jaar na de eerste klachten. “We hebben er veel over gepraat, bespraken alle scenario’s. Mijn moeder veranderde van een sterke naar een kwetsbare en afhankelijk vrouw die als mijn eigen kind voelde. De rollen werden totaal omgedraaid.”
Het voelt als een schok als haar moeder naar een verpleeghuis moet. “Wij moesten haar noodgedwongen laten opnemen. Dat was een van de ergste dingen uit mijn leven.” Maar Rowan probeert – samen met haar vader en haar broer – het leven van Patty zo aangenaam mogelijk te maken. “Wij hebben haar, voor zover dat kon, tot op de laatste dag overal mee naartoe genomen. We hebben gefeest, gezwommen en zijn op vakantie geweest.”
De gezondheid van haar moeder gaat ondertussen hard achteruit. “Ze was onrustig, bleef continu lopen. Ze verbruikte zoveel energie, dat ze het er niet meer aan kon eten. Regelmatig viel ze. Ze ging er steeds slechter uitzien.” Als het echt niet meer gaat, wordt besloten haar met medicatie in slaap te brengen. “Drie dagen later is ze overleden.”
Het is en zwarte bladzijde uit het leven van Rowan. “Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder door de ziekte te verliezen en het voelde als falen dat we haar hebben moeten laten opnemen. Ik zag haar elke maandag, woensdag en vrijdag. Toen dat ophield, viel ik in een gat. Iedereen zegt dat het beter is zo. Dat is misschien wel zo, maar wie wil haar moeder al op 32-jarige leeftijd missen? Niemand wil dat! Ik wil haar het liefst dicht bij me hebben. Ik mis haar ontzettend.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Polly paste nu al trouwjurken omdat moeder (56) jong Alzheimer heeft: 'Wilde dit nog samen meemaken'
