Toen ze 25 jaar oud was, overleed Simone aan anorexia. Nu traint haar broer Arthur voor een marathon om geld op te halen voor onderzoek naar en behandeling van eetstoornissen.
“In New York, want dat was de laatste plek waar we onbezorgd bij elkaar waren. Daarna was ze altijd ziek.”
Het is 2003 als Arthur en Simone samen met hun vader in New York zijn. Arthur is dan tien jaar oud, Simone twaalf. Ze is wel erg afgevallen, merken haar ouders op. Niet lang daarna komt er een diagnose: Simone heeft anorexia. En dat is een enorme rotziekte, merkt Arthur al snel.
“Simone was superkrachtig. Dat zelfs zo’n sterk persoon gegrepen kan worden door zo’n ziekte, laat wel zien hoe heftig die is.” In het begin had hij moeite het te begrijpen, vertelt Arthur. “Het is natuurlijk niet zo visueel. Als iemand een been breekt, dan zie je dat meteen. Een eetstoornis is onzichtbaar. Dus ik dacht: waarom eet je niet gewoon? Dan is het weer goed. Ik realiseerde me toen nog niet dat er onder een eetstoornis altijd een groter probleem ligt.”
Dit bericht op Instagram bekijken
“Een eetstoornis is natuurlijk het zwaarst voor degene die hem heeft: die worstelt met de strijd in zijn of haar hoofd. Maar voor de mensen eromheen is het ook zwaar”, legt Arthur uit. “We stonden ineens heel erg in contact met een ziekte die voor ons onbekend was. Mijn familie is heel bourgondisch, we houden van lekker eten en drinken, dus het was wennen dat Simone dat niet had. Iedereen moest daar zijn plek in vinden.”
Vanaf het moment van Simones diagnose voelt Arthur zich machteloos: “Je wilt heel graag helpen, maar kunt eigenlijk niks doen. Als iemand zijn been breekt kun je er gips omheen doen en is het een paar maanden later weer goed. Met een psychische ziekte moet het heel erg vanuit iemand zelf komen, moest Simone zelf de onderliggende problemen zoeken. Alles wat ik kon doen was haar veel liefde geven en er voor haar zijn.”
Aantal jonge eetstoornispatiënten verdubbeld ten opzichte van voor coronacrisis
Na de vakantie in New York begint een periode van behandelingen die uiteindelijk twaalf jaar zal duren. “Ik dacht steeds: na deze therapie zal het wel goedkomen. Maar het gebeurde steeds niet, de anorexia zat heel diep. Ik ben zelf ook vroeg uit huis gegaan om Simone de ruimte te geven thuis, om die behandelingen te kunnen doen. Ik weet niet of ik anorexia ooit helemaal heb begrepen, maar op een gegeven moment kon ik het wel aanvaarden en had ik er respect voor dat zij streed tegen die ziekte.”
De band tussen hem en Simone blijft goed. “We zijn altijd al maatjes geweest, en ze kon ook goed praten over haar eetstoornis. Dat maakte het ook voor ons als naasten makkelijker. Maar door de buitenwereld voelde ze zich niet altijd begrepen. Ze ging graag naar Amerika, omdat ze daar het idee had dat mensen haar niet zo gek aankeken – hier wel. Er moet veel meer aandacht, begrip en respect komen voor mensen die worstelen met een psychische ziekte. Dat kan hen helpen er zelf mee om te leren gaan en te herstellen.”
Voor Simone was haar ziekte uiteindelijk te zwaar; zij overleed in september 2015.
Om het begrip voor eetstoornissen te stimuleren, loopt Arthur in november de marathon van New York. Daarmee haalt hij geld op voor Human Concern, een ggz–instelling voor eetstoornissen die veel werkt met ervaringsdeskundigen. “Aan het einde van haar leven zei Simone dat ze graag bij Human Concern in behandeling zou willen, maar tegelijkertijd was ze therapeuten-moe. Dat is me altijd bijgebleven. Op de pagina waar ik geld inzamel, krijg ik veel donaties van onbekenden, vaak oud-patiënten van Human Concern. Hun verhalen doen me meer dan het geld dat ze schenken. Ze laten me inzien dat ik het goede doel heb gekozen.”
“Ik kan Simone niet meer helpen, maar andere mensen wel. Ik gun niemand een eetstoornis. Het is heel lang onbegrepen geweest, er is echt meer onderzoek nodig. En alles wat ik eraan kan doen om levens te redden, of mensen met een eetstoornis een beter leven te geven, doe ik met liefde.”
Iris (23) viel van de ene in de andere eetstoornis: 'Eten gaf me een veilig gevoel'
