Iris (23) ontwikkelde de eetstoornis anorexia nervosa en besloot zelf een plan te maken om aan te komen. Dit resulteerde in het ontwikkelen van een meerdere andere eetstoornissen.
“Ik voldeed niet aan alle kenmerken voor anorexia, boulimia of eetbuistoornis; ik zat overal tussen in.”
Trigger warning: dit artikel bevat informatie over eetstoornissen.
“Het begon bij mij met anorexia. Ik had geen prettige thuissituatie en eten was het enige waar ik controle over had. Het ging mij niet om mijn uiterlijk; ik wist dat ik er niet oké uit zag als ik in de spiegel keek.” Na twee jaar besluit Iris dat ze haar eetstoornis niet meer kan en wil ontkennen.
In het begin ziet iedereen het aan haar lichaam en worden er continu opmerkingen gemaakt. “Hierna luisterde ik eindelijk naar mijn lichaam en ging ik meer eten. Ik kwam vrij snel aan toen ik meer ging eten. Hier was ik blij mee omdat mijn lichaam het duidelijk ook nodig had.” Iris hoopt dat iedereen zou stoppen met opmerkingen maken over hoe ze eruitziet. “Mensen maakten ook opmerkingen over dat ik er nu goed uitzag, maar door mijn eetstoornis hoorde ik het als ‘Je bent dik’. Opmerkingen krijgen over dat je er goed uit ziet voelt bijna alsof je je eetstoornis ‘niet goed doet’.”
“Bij iedere soort eetstoornis raak je het contact met je lichaam kwijt, al had ik wel weer meer controle over wat ik at. Dit hield ik namelijk nauwkeurig bij. Eten voelde veilig, als ik er maar controle over had. Ik luisterde eindelijk naar mijn lichaam en dat resulteerde in steeds meer eten. In het begin waren de eetbuien meer ‘extreme honger’ omdat ik een hele tijd ondervoed was geweest, maar later werd het vele eten een gewoonte.”
“De eetbuien die ik had kwamen voornamelijk ’s avonds. Dat deed ik na verloop van tijd steeds vaker stiekem, waar ik me er erg schuldig over voelde. Ik compenseerde de grote hoeveelheden eten met veel bewegen. Zo ging ik bijvoorbeeld om één uur ’s nachts na een eetbui hardlopen. Iedereen dacht dat het goed met me ging omdat ze dit keer niets aan mijn lichaam zagen. Toen kwam er een punt dat ik zo moe was van het overmatig sporten dat ik ermee moest stoppen. Maar de eetbuien bleven. Omdat mijn lichaam nog aan het herstellen was en omdat het een nieuw patroon was.”
Bij een eetbui-stoornis is er sprake van objectieve of subjectieve eetbuien. Bij objectieve eetbuien worden grote hoeveelheden voedsel binnen een korte tijd gegeten, met ook echt als doel om veel te eten. Bij een subjectieve eetbui wordt een normale hoeveelheid gegeten die aanvoelt als een abnormale hoeveelheid voedsel.
“Hoewel ik in het begin van mijn eetbuien blij was dat ik eindelijk meer van mezelf mocht eten, wilde ik na een tijdje juist dat het stopte. Doordat ik vaak in de avond veel at, durfde ik de dag erna het huis soms niet uit. Ik heb er zelfs een paar volleybaltrainingen voor afgezegd, omdat het niet comfortabel voelde om in sportkleding rond te lopen. Je isoleert je snel zodat mensen er niet achter komen. Ik dacht dat mensen met anorexia geen eetbuien hoorden te hebben. Ik voelde me vies en schaamde me.”
Iris heeft het gevoel dat niemand haar begrijpt. “Je weet dat je hulp nodig hebt, maar trekt niet aan de bel. Eten voelt veilig en dat wil je niet kwijt.” De omgeving van Iris weet van haar eetstoornis. “Ik spreek er veel over met de mensen om mij heen. Ook spreek ik vaak op evenementen en op social media over mijn eetstoornis. Waar ik minder over praat zijn de eetbuien.”
Paula (21) ontwikkelde in pandemie een eetstoornis: 'Dik uit de lockdown komen was mijn angst'
“Toen ik uiteindelijk een patroon had ontwikkeld van eetbuien-sporten-eetbuien en steeds vaker hoorde dat ik er goed uit zag nu ik meer was aangekomen, ging ik op zoek naar de controle die ik eerst had. Dan zou ik me minder schuldig en veiliger voelen.” Iris ontwikkelt wederom een vorm van anorexia, maar dan zonder ondergewicht. “Het was nét zo erg als in het begin; misschien wel erger. Maar niemand zag het nu aan me.”
Iris gaat in therapie en krijgt uiteindelijk de diagnose OSFED. Dit is de ‘Andere Gespecificeerde Voedings- of Eetstoornis’. Degenen die deze diagnose krijgen voldoen niet aan de specifieke kenmerken van anorexia, boulimia of eetbui-stoornis, maar vertonen wel duidelijk gedrag dat wijst op een eetstoornis. “De diagnose stond voor mij nergens voor, want ik zat tussen alle eetstoornissen in.”
Om anderen te kunnen helpen richt Mae Zaal in 2019 de stichting Let’s Break The Shame op. In 2020 sluit Iris zich daarbij aan omdat ze ook graag iets terug wil doen. De stichting werkt samen met negentig ervaringsdeskundigen op het gebied van mentale gezondheid. Door middel van workshops op scholen wil de stichting studenten, leraren en docenten begeleiden, helpen, ondersteunen en voorlichten over mentale gezondheid. Hier zijn eetstoornissen ook onderdeel van.
“We willen anderen laten inzien dat het niet gaat om de hoeveelheden die je eet. Het gaat erom hoe je over jezelf denkt en de gedachtes daarachter. Je kan niet aan iemand zien dat diegene een eetstoornis heeft. Dat is waarom ik in eerste instantie geen hulp ben gaan zoeken. Ik dacht dat ik er niet aan voldeed. Ik besef me nu steeds meer dat ik hulp mág zoeken. Het is belangrijk dat je voor jezelf uitvindt wat je lichaam nodig heeft.”
Struggle jij met een eetstoornis en heb je hulp nodig? Neem dan contact op met je huisarts of kijk op deze website.
