Manuela* (20) is in shock als ze er achterkomt dat ze in verwachting is. Ze heeft een spiraaltje en PCOS, waardoor de kans om zwanger te worden klein is. Ze ziet de baby in haar buik als een ‘geschenk uit de hemel’, maar de bevalling is dat niet.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De zwangerschap kwam compleet onverwachts”, vertelt Manuela. “Ik had een spiraaltje en PCOS, waardoor er cysten op mijn eierstokken zitten. De kans dat ik ooit zwanger zou worden was niet heel groot. Ik was in shock en heb heel veel zwangerschapstesten gedaan. De lijntjes waren niet heel duidelijk en ik dacht in eerste instantie dat ik het me verbeeldde. Maar in de loop van de dagen werden ze duidelijker en toen ik een test deed van Clear Blue kon ik er niet meer omheen. Er stond duidelijk: ‘zwanger’.”
Ze is op dat moment bijna drie jaar samen met haar vriend, maar woont net weer bij haar ouders. “Hij wilde graag in zijn studiestad gaan wonen, ik wilde niet mee.” Haar moeder is daardoor een van de eersten die het nieuws te horen krijgt. “Zij vroeg wat ik wilde. Ik wist meteen dat ik het wilde houden. Als de kans zo klein is dat het lukt, wie ben ik dan om het niet te accepteren? Deze baby was eigenlijk een geschenk uit de hemel.”
Manuela geeft zich over aan de zwangerschap en bereidt zich rustig voor op wat er komen gaat. “Dat deed ik vooral door te praten met mensen die kinderen hebben. Ik heb veel gevraagd over de bevallingen. Een cursus heb ik niet gedaan, daar voelde ik me niet comfortabel bij.”
Ze is 39 weken en 1 dag in verwachting als ze naar het ziekenhuis gaat voor een ballonnetje. “Een week eerder was ik drie keer langs geweest omdat ik de baby niet voelde, daarom was gekozen voor een inleiding. Ik voelde me rustig en dacht: we gaan ervoor.” Het ballonnetje wordt ingebracht en ze krijgt een injectie zodat ze de nacht goed kan doorslapen. “Dat lukte. Toen ik ’s ochtends om 06.00 uur wakker werd, mocht ik direct richting de bevalsuite. Daar bleek ik drie centimeter ontsluiting te hebben.”
Hoewel het snel lijkt te gaan en Manuela voortijdig persdrang krijgt, moet ze geduld hebben. “Ik had enorme last van rug- en beenweeën. Het was heel heftig.” Vanwege de pijn krijgt ze om 15.00 uur een ruggenprik. Om 21.00 uur zit ze op zo’n acht centimeter ontsluiting. “Maar ik voelde een oerkracht dus ben toch mee gaan persen. Er werd een echo gemaakt en toen bleek dat onze dochter een sterrenkijker was. Het verklaarde de been- en rugweeën en de enorme druk die ik al sinds halverwege de middag had gevoeld. Ze lag verkeerd en ik was uitgeput.”
Dus krijgt ze twee opties: het nog even aankijken óf een keizersnede. Manuela kiest voor het laatste. “Ik was omringd door fijne mensen en had een leuke gynaecoloog. Door de ruggenprik was ik half verlamd, dus werd ik over het bed getild voor een tweede ruggenprik. Toen die werd gezet, voelde ik me licht in mijn hoofd worden. Ze legden me neer en zetten een spuugbak naast me. Ik kreeg geen adem meer. Ze vroegen of het lukte om adem te halen. Volgens mij heb ik nog ‘nee’ gezegd. Ik kreeg een kapje over mijn neus, werd handmatig beademd en daarna ben ik weggevallen.”
Kelly's had vijf dagen oefenweeën: 'Dit risico neem ik niet nog een keer'
Rond middernacht wordt Manuela wakker uit haar narcose. Ze blijkt te zijn platgespoten en geïntubeerd, waarna de baby zo snel mogelijk is gehaald. “Mijn vriend was in de kamer, maar heeft niet alles kunnen zien. Onze dochter is nagekeken en was gelukkig helemaal gezond. Nadat ze door de arts was goedgekeurd, mocht hij met haar naar boven. Ik moest worden gehecht en vervolgens naar de uitslaapkamer.
Toen ik wakker werd, vroeg ik meteen waar mijn baby was. Ze was boven bij mijn vriend. Ik wachtte totdat ik werd opgehaald, het langste kwartier uit mijn leven. Ik voelde geen pijn en was suf. En toen kwam mijn vriend ineens met onze baby binnengelopen, dat was heel raar. Hij heeft haar op mijn borst gelegd en we zijn naar de kraamkamer gegaan.”
Het herstel valt haar zwaar. “Onze dochter is op vrijdagavond geboren en ik kon zondagmiddag pas weer lopen, dat was de ergste pijn uit mijn leven.” Op maandagmiddag gaan de drie naar huis. “Ik heb veel pijn gehad. De eerste twee á drie weken kon ik bijvoorbeeld geen luiers verschonen. Mijn vriend heeft bijna alles gedaan en zorgde goed voor de baby en mij.”
Als Manuela naar het ziekenhuis gaat voor de nacontrole, blijken er placentaresten te zijn achterbleven. “Ik moest nog een keer onder het mes. Ik merkte hoe traumatisch de bevalling was geweest en ook deze operatie vond ik superspannend.” De operatie verloopt succesvol. De geboorte is inmiddels een paar maanden geleden. “Ik praat er veel over met anderen, zodat ik het een plekje kan geven. Als het blijft knagen, dan ga ik naar een psycholoog, maar voor nu is dit goed.”
En haar dochter? “Zij doet het supergoed. Ze is zo’n lieve baby, ze is tevreden, lacht veel en huilt alleen als er iets is. En ze slaapt van 22.00 uur tot 08.00 uur. Dat compenseert de heftigheid van de bevalling weer een beetje.”
*Deze naam is om privacyredenen gefingeerd. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Nikki's zoon werd stilgeboren: 'Ik had de hele zwangerschap een onbestemd gevoel'
