In Kirstens tienerjaren krijgt haar moeder borstkanker. Na gen-onderzoek blijkt dat er een BRCA2-mutatie in de familie zit. Elk jaar doet Kirsten daarom borstonderzoek. Ze is 27 jaar wanneer ze weer naar het ziekenhuis gaat voor een – inmiddels routinematige – check.
Helaas krijgt ze slecht nieuws: er is een tumor gevonden in haar borst. “De momenten daarna zijn zwart”, vertelt Kirsten (inmiddels 40) aan LINDA.
Kirsten woont met haar man en twee dochters in Phoenix, Arizona. Op haar 27ste durft ze niet eens te dromen dat haar leven er zo uit zou komen te zien. Haar kinderwens is het eerste waar ze aan denkt wanneer ze hoort dat ze ziek is. “Omdat het gen in de familie zit, was de kans dus zeker aanwezig dat ook ik het gen droeg. Daarom deed ik regelmatig borstonderzoek.”
Zo ook die ene middag. Het is een drukke periode: met haar nieuwe liefde heeft ze net een huis gekocht, dat ze flink laten verbouwen. Kirsten haast zich naar het onderzoek, tussen het slopen van de achtergevel door. “Ik zag het onderzoek als ‘even afvinken’, en ging er alleen naartoe. Na het onderzoek zou ik erna gewoon een drilboor halen voor het cement dat gestort zou worden, dacht ik.” Dat loopt anders dan verwacht, want Kirsten hoort dat ze borstkanker heeft. “Het moment dat het werd verteld, kan ik me niet goed herinneren. De minuten daarna zijn zwart. Mijn vriend is gebeld, daar weet ik ook niks meer van. Ineens was hij er.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Kirsten.
Kirsten wordt meteen naar een echokamer gebracht. “De tumor van 13 millimeter zat midden in mijn borst, zo groot als een mini-knikker. Ik had het nooit kunnen voelen. De celdeling gaat snel op jonge leeftijd. Daardoor kon de tumor groeien als een malle. In een keer was er dikke paniek in het ziekenhuis. Ze wilden gelijk beginnen.”
Kirsten en haar vriend kennen elkaar nog niet lang wanneer Kirsten de diagnose krijgt. Wel hebben ze hun kinderwens al vaker naar elkaar uitgesproken. “Het eerste wat ik heb gevraagd aan de arts is of ik nog moeder kon worden. De oncoloog zei dat ze het niet wist. Dat is voor mij het ergste moment geweest van het ziekteproces, omdat ik van jongs af aan al wist dat ik moeder wilde worden. Het was mijn droom, en ik had net een partner gevonden met wie ik het wilde. We waren ons leven aan het opbouwen.”
De diagnose zorgt ervoor dat Kirsten nóg overtuigder is van het hebben van de juiste partner. “Mij werd diezelfde dag gevraagd of ik voor de behandelingen mijn eicellen wilde laten invriezen. Om dat te kunnen doen, moest ik hormonen toegediend krijgen. Dat was best een risico. Mijn vriend zei meteen dat ik het niet moest doen. ‘Ook al komen de kinderen niet, ik wil eerst dat jij gezond wordt’, zei hij. Ik ben hem zo dankbaar. Mijn rots in de branding.”
Kirsten wordt eerst geopereerd. “Daarna volgden bijna twee jaar lang chemotherapie en bestralingen. Het was een nare periode. We zaten midden in een verbouwing en ik werd behandeld. Maar ondanks dat alles afgebroken was, werd het weer opgebouwd. Het huis werd mooier, en ik werd gezonder.”
Na de behandelingen wil Kirsten graag beginnen aan kinderen. “Ik ben een aantal jaar met medicatie in een kunstmatige overgang gebracht om mijn hormonen heel laag te houden. Dat was intens – dan ben je eind 20 en zit je in de overgang. Toen alles achter de rug was, mocht ik uit de overgang worden gehaald. Daarna mocht ik van de artsen voor mijn kinderwens gaan. Dat hebben we gedaan via ivf en embryoselectie (PGD) in Maastricht.”
Strijd voor betere borstkanker-check bij dicht borstweefsel: 'Er moet nú iets gebeuren'
Kirsten en haar man wonen dan in Breda. Niet echt om de hoek van Maastricht. “Voor iedere prik en test moest ik daar zijn. Het vroeg heel veel van mij en mijn partner, die overal bij was. We verbleven vaak in Maastricht, als ik de volgende ochtend een punctie of injectie had. Het was een heftige tijd.” Gelukkig hebben de ritten naar en de nachten in Maastricht hun grootste wens laten uitkomen. Na anderhalf jaar is Kirsten in verwachting van hun eerste kind. “Uiteindelijk hebben we twee heel mooie en gezonde dochters op de wereld mogen zetten.”
“Echt een droom”, vertelt Kirsten geëmotioneerd. “De eerste keer dat je kind op je buik wordt gelegd, is voor alle ouders een bijzonder gevoel – maar het was voor ons zoveel meer dan dat. Ik kan er nog steeds heel emotioneel van worden. Het was het allermooiste moment van mijn leven.”
Hun keuze om kinderen te krijgen werd niet door iedereen goed ontvangen. Heel moeilijk, vertelt Kirsten. ‘Waarom wilde je überhaupt nog kinderen, als je dat gen draagt?’ en ‘Ik zou het maar bij één kind houden, want jouw gezondheid is wel een risico’, zijn enkele voorbeelden van reacties. “Ik ben vaak bang geweest, maar ik ben blij dat we zijn gegaan voor wat ons het gelukkigst maak. We hebben doorgezet en zijn nu heel gelukkig.”
Susan en Lex delen weg naar ouderschap in 'De Tumor Tapes': 'Zwanger worden is niet vanzelfsprekend'
Het gaat goed met Kirsten en haar gezin. Twee keer per jaar heeft ze nog controles in het ziekenhuis. Wel ondervindt ze nog dagelijks de fysieke en mentale schade van wat ze heeft meegemaakt. “Fysiek merk ik het onder andere aan de vervroegde overgang waarin ik zit door de behandelingen. Dat is veel eerder dan mijn vriendinnen, dat merk ik wel in het dagelijks leven. Maar mentaal is het ook de angst om weer ziek te worden en het leven te laten, zeker nu ik moeder ben. Je wil je kinderen zo lang mogelijk een moeder kunnen geven. Ik ben me heel bewust van mijn gezondheid. Krijg ik een goede uitslag na een onderzoek, dan voelt dat vaak als een verlenging van het leven.”
Om haar verleden een plek te geven, heeft Kirsten therapie gevolgd. “Dat heeft me onwijs geholpen. Maar ook erover praten met vriendinnen en familie helpt ontzettend. Het is fijn om het samen erover te hebben. En heel cliché, maar ik heb er ook veel aan om te genieten van elke dag.”
Kirsten heeft getwijfeld om haar verhaal te delen. “Het is voor het eerst dat ik het in z’n totaliteit vertel, ik ben niet iemand die ermee ’te koop loopt’. Ik vind het ook prettig om een normaal leven te leiden, net als ieder ander.”
Toch heeft ze ervoor gekozen haar verhaal te vertellen, om andere vrouwen te helpen die in een soortgelijke situatie zitten. “Heb vertrouwen in de toekomst en je lichaam, en durf te blijven dromen. Durf toch voor die kinderwens te gaan, of te verhuizen naar het buitenland. Het maakt dat ik anders in het leven sta.
Zo hebben wij vorig jaar een camper gekocht en gaan we met onze sleurhut van plek naar plek. Het is niet in ieder leven haalbaar, maar toch wil ik meegeven: pluk de dag en geniet.”
Na uitgezaaide borstkanker pleit Marleen (38) voor betere nazorg: 'Dat zwarte gat bestaat écht'
