Devlin Klaauwer (26) weet al sinds dat ze 9 is dat ze diabetes type 1 heeft. Dat heeft sindsdien, in fases, een enorme impact op haar mentale gezondheid. Haar grootste droom was moeder worden en die is afgelopen oktober uitgekomen. Al ging dat niet zonder slag of stoot.
Noan is gelukkig inmiddels een blije baby van zes maanden oud. ‘Hij groeit goed op zijn eigen lijntje’, vertelt de kersverse moeder aan LINDA.
Devlin is 9 jaar oud als ze met klachten als moeheid en snel afvallen bij de dokter komt. Er wordt diabetes type 1 geconstateerd. “Mijn suiker was 47 toen ik voor het eerst ging prikken, normaal is tussen de 4 en 7.” In de eerste paar jaar na de diagnose zorgen haar ouders dat alles soepel verloopt. “Zij hielpen me en ik had er geen moeite mee, het hoorde nou eenmaal bij me.”
Als Devlin in de puberteit komt wordt het ingewikkelder. “Ik ging experimenteren met alcohol, wilde uitslapen en op gekke tijden eten. Dat is niet slim als je je suikers onder controle wil houden.” Tussen haar 15e en 17e doet ze eigenlijk alleen het noodzakelijke, dat komt haar gezondheid niet ten goede: “Ik was de hele tijd heel erg moe.” In die periode is Devlin voor het eerst depressief. “Dat kwam mede door de diabetes en wat er allemaal bij kwam kijken.”
“Toen ik 19 jaar was is het echt fout gegaan en heb ik een psychose gehad”, vertelt Devlin openhartig. Ze volgt een dagbehandeling en leert daarin omgaan met haar diabetes. “Ik kreeg hulp bij een planning maken, ben begonnen met medicatie en leerde steeds beter mijn energie te verdelen.” Maar haar mentale klachten zijn nooit helemaal weggegaan. “Depressies komen vooral opzetten bij grote veranderingen. Dat valt wel op, dus ik wil daar nog mee aan de slag gaan.”
Roxanne Kwant en Sor over gezondheidsproblemen: 'Ik heb 'diabetes' op m'n pols getatoeëerd'
Als je diabetes hebt en zwanger wil worden moet je dat overleggen met het ziekenhuis, legt Devlin uit. “Mijn suikers moesten op een bepaald gemiddelde blijven voor een periode en dan zouden we groen licht krijgen van het ziekenhuis.” Zodra het ‘mag’ gaat ze van de pil en is Devlin binnen anderhalve maand zwanger. Omdat ze diabetes heeft krijgt ze een verloskundige van het ziekenhuis en staat ze meteen onder strenger toezicht. “Ik had de eerste echo al met 5 weken en tijdens de hele zwangerschap had ik extra afspraken in het ziekenhuis.” Omdat er door de diabetes meer risico is op zwangerschapsvergiftiging en hoge bloeddruk worden moeder en kind goed in de gaten gehouden. Ook is de kans groot dat de baby heel snel groeit en daarom worden moeders met diabetes vaak bij 38 weken ingeleid.
“Lichamelijk ging het goed, maar ik had het mentaal wel zwaar. Ik was heel bang om de baby te verliezen. Niet eens zozeer tijdens de zwangerschap, maar ook tijdens de bevalling.” Devlin’s suikers blijven de hele zwangerschap gelukkig goed onder controle. “Ik deed er beter mijn best voor dan normaal, want nu deed ik het ook voor de baby en niet alleen voor mezelf.”
Stella heeft al 25 jaar diabetes type 1: 'Echt een onderschatte ziekte'
De bevalling komt uiteindelijk heel onverwacht, zo vertelt Devlin. “Met 31 weken besloot hij zelf te komen.” Ze moet 20 uur weeën doorstaan, maar de ontsluiting blijft hangen op 3 centimeter. “Ik kreeg een ruggenprik, maar toen viel ik flauw. Bij elke wee werd de hartslag van de baby zwakker. Er werd daarna ook geschreeuwd dat ze de hartslag van de baby niet konden vinden.” Baby Noan wordt uiteindelijk negen weken te vroeg geboren met een spoedkeizersnede, het geluksgevoel is nog op de achtergrond: “Angst overheerste.”
Noan moet na zijn geboorte een week op de neonatale intensive care (nicu) blijven. “Het was heel heftig”, blikt Devlin terug. Omdat zij moet bijkomen van de bevalling ziet ze hem pas een dag later. “Ik vind het heel pittig dat ik hem niet meteen heb kunnen vasthouden. Daar heb ik achteraf wel moeite mee gehad.” Zelf is ze ook nog vier dagen opgenomen en kan ze op en neer lopen naar de nicu. Op de zevende dag mag hun pasgeboren kindje mee naar het streekziekenhuis. Daar moet hij nog acht weken blijven. “In die tijd ging hij weer achteruit. Zijn longetjes waren nog niet gerijpt dus hij stopte af en toe met ademen.” Noan ondergaat allerlei onderzoeken, maar het blijkt door de prematuriteit te komen.
De periode in het ziekenhuis is Devlin en haar vriend niet in de koude kleren gaan zitten. “Het is supereng dat je je kind vast hebt en hij slap wordt.” Ze herinnert zich het moment dat ze in het ziekenhuis samen met haar vriend Noans luier aan het verschonen was nog goed. “Hij werd opeens blauw. Ik bevroor, maar mijn vriend drukte op de alarmknop.” Gelukkig loopt het goed af, maar de schrik zit er flink in. “Hoe ouder hij werd, hoe minder ademstops hij kreeg. En op een gegeven moment mocht hij mee naar huis. Dat was heel erg fijn.”
Het is een grote opluchting dat het nu zo goed gaat met Noan, maar met Devlin zelf gaat het nog niet helemaal goed. “Toen ik thuiskwam ben ik in een postnatale depressie beland. Ik moet weer opnieuw leren hoe ik mijn energie verdeel. Ik wil een leuke moeder zijn, maar moet ook voor mezelf zorgen en tijd daarvoor nemen.” De jonge moeder is nog aan het leren te navigeren tussen haar behoeftes als iemand met diabetes en die van haar baby. “In de nacht slaapt hij in zijn bedje, maar overdag wil hij alleen maar op mij slapen. Als ik dan net een lage bloedsuiker heb is dat heel onhandig. Er zijn weleens momenten dat hij even moet wachten omdat ik op dat moment echt even wat moet eten.”
Devlin heeft zich wat betreft haar kinderwens nooit laten tegenhouden door haar diabetes, al was het niet altijd gemakkelijk. “Vertrouw op je gevoel”, wil ze dan ook anderen met diabetes op het hart drukken. “Ik heb altijd aan de bel getrokken als iets niet goed voelde. Je kan beter voor niks gaan, dan iets niet serieus nemen.” Ze hoopt dat haar mede-diabeten niet te streng zijn voor zichzelf, al moet ze dat ook nog steeds zelf in haar oren knopen. “Er zijn dagen dat je je bloedsuikers gewoon niet onder controle krijgt. Dat betekent niet dat je faalt. Je lichaam is een mens aan het maken en daar horen goede en slechte dagen bij.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Leontine (47) heeft diabetes type 1 én zit in de overgang: 'Soms had ik 10 opvliegers per nacht'
