Daarna wilde ik een kinderopvang-opleiding doen. Een super sociale studie, wat mij niet lukte met mijn lage zelfbeeld. Ik ging in therapie, maar die studie oppakken ging gewoon niet meer. Het ging steeds slechter, ik kreeg GGZ-behandelingen, werd opgenomen… Het leek alsof niets mij lukte. Daardoor sloop de gedachte erin van: wat heeft mijn leven nog voor zin?”

In 2017 besluit Annick daarom – met toestemming – de kliniek te verlaten waar ze op dat moment verblijft. “Ik merkte dat ik op deze manier niet verder kon. Ik heb me toen gefocust op het krijgen van een hulphond. Een paar maanden later kreeg ik Nova, door wie ik ineens weer een doel kreeg. Ik had bedacht: een hond leeft zo’n tien jaar, dus dat moet ik ook volbrengen. Door Nova moest ik naar buiten, met haar trainen, haar eten geven – en zelf ook eten. Door Nova kreeg ik een ritme en weer hoop op een toekomst.”

Lees ookCynthia is draagmoeder met behulp van eicel van vriendin: 'Ik geef het kind niet weg, maar terug'

Kinderwens

Annicks leven wordt daardoor steeds meer uitgebreid: ze geeft inmiddels gastlessen over de invloed van pesten en werkt zo’n zestien uur per week bij Ikea. Er is hoop op een toekomst en daarmee hoop op een baby. “Tijdens de pandemie trok mijn beste vriend bij me in. Daardoor kregen we andere gesprekken dan we normaal hadden. Hij is de eerste aan wie ik vertelde dat ik nu eigenlijk wel een kind wilde. Hij zei: maak het bespreekbaar en laat het niet in je hoofd rondgaan.”

“Ik heb er daarna met mijn huisarts en GGZ-behandelaar over gesproken. Ook heb ik mijn ouders betrokken bij mijn kinderwens. Zij stonden niet te springen om mijn idee, ze hebben behoorlijk veel met me meegemaakt, maar waren wel blij dat ik meteen open kaart heb gespeeld.”

IUI

“Ik heb nu zeven IUI-pogingen gedaan, met het zaad van een anonieme donor”, gaat Annick verder. “Ik wist dat het een zwaar traject is, maar het is toch zwaarder dan gedacht. Ik heb veel lieve mensen om me heen, iedereen steunt me, maar uiteindelijk doe ik het toch alleen. Dat is pittig. Hoe het er nu voor staat? Dat houd ik nog even voor mezelf.”

Wel hoopt ze op deze manier een taboe te doorbreken. “Niet alleen in de docuserie, maar ook via mijn eigen YouTube-serie, laat ik zien hoe mijn traject verloopt. Ik krijg daardoor veel reacties van vrouwen die ook zijn opgenomen en zeggen dat ze weer hoop, moed en kracht door mij krijgen. Veel van hen denken dat het moederschap er gewoon niet meer inzit voor ze. Dat dacht ik ook. Maar dat is dus niet zo.”

De eerste aflevering van Annicks YouTubeserie:

Moederschap

Annick is ook niet bang dat haar doodswens terug komt. “Ik voel me goed, wat geweest is, is geweest. Er ligt zo’n fijne toekomst voor me in het verschiet, ik heb zo’n fijne baan. Ik had nooit gedacht dat dat me allemaal zou lukken. Ik voel dat ik niet terug hoef naar toen.”

“Ik kijk echt uit naar het moederschap”, besluit Annick. Het lijkt me fantastisch om zo’n hummeltje groot te brengen. Ik wil de wereld ‘opnieuw’ ontdekken via zijn of haar ogen. Dat lijkt me het mooiste wat er is.”

Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.