Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.
In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.
Deze week doet Anke haar verhaal.
Waar: Een kennismakingsborrel in de theetuin
Wanneer: Tijdens de allereerste werkweek van de allereerste baan
Getuige(s): Alle nieuwe collega’s, de MR en de bovenschoolse directie
Situatie: Anke is een startende leerkracht en ziet van de zenuwen tijdens de kennismakingsavond met het voltallige team en bovenschoolse directie een hele vijver over het hoofd. Ze loopt er dwars doorheen, nét voordat ze aangekondigd wordt als nieuw teamlid.
“Wat een geluk. Ik was pas net klaar met de PABO, had gesolliciteerd en direct de baan gekregen. Mijn allereerste! Ik had er ontzettend veel zin in, maar vond het ook mega spannend. Meteen in de eerste week was er een startavond van de vereniging. Met het voltallige team, MR en bovenschoolbestuur hadden we een borrel in een theetuin. Denk aan de setting: een diepe tuin, schemerig, zacht brandende lampjes en overal vage schimmen die geanimeerd met elkaar in gesprek waren. Ik had speciaal voor de gelegenheid nieuwe kleding gekocht.
Ik voelde me wat verloren en wilde natuurlijk ook een goede indruk maken. Nog even en er zou een speech starten, waarin ik zou worden voorgesteld samen met enkele andere nieuwkomers. In de verte zag ik een groepje mensen staan. Ik bedacht dat ik daar wel even naartoe zou kunnen lopen, maar wist niet dat er een vijver tussen ons in lag. Door de schemering zag ik dat niet goed en ik had niet bedacht dat de mooie lampjes een soort natuurlijke afscheiding waren van de vijver.
Ik liep met stevige tred – ik wilde wel zelfverzekerd overkomen – naar het groepje mensen toe en voelde ineens mijn voeten wegzakken en nat worden. Ik liep natuurlijk best snel en besefte niet goed wat er gebeurde. Puntje bij paaltje; ik ben die hele vijver ‘doorgewaad’ en kwam aan de andere kant weer aan wal.
Ik schaamde me kapot natuurlijk en lachte als een boer met kiespijn. Doordat het schemerig was, had niet iedereen in de gaten wat er gebeurde. Ik deed net of er niets aan de hand was, wat redelijk mogelijk was tót het moment dat ik werd voorgesteld. Daar stond ik, in het licht, in mijn nieuwe flared ribbroek die voor een groot gedeelte nat was. Ik deed nog een schietgebedje dat mensen zouden denken dat het kleurverschil zo hoorde, maar ik werd met grote hilariteit voorgesteld en heb het nog lang moeten horen!”
Charlotte is iets te scheutig met de 'diarreeremmers': 'Het spóót eruit'
