Uit elkaar gaan is vaak al pijnlijk genoeg, dat er dan geen woning snel beschikbaar is maakt het alleen maar ingewikkelder. ‘Pointer’ spreekt onder meer met gescheiden moeders Eti en Anke die na hun scheiding door woningnood en gebrek aan urgentie op campings terechtkomen.
“Je hebt geen keus, je moet wat”, aldus Eti over haar woonsituatie in de koude caravan.
Eti neemt presentatrice Charissa mee naar de oude caravan: “Je kunt ook onder de brug slapen, bij andere instanties kun je soms een nacht slapen.” Het was een heftige leefsituatie. “Het is pittig.” Ze woont sinds kort in een ruimer chalet, waardoor haar zoontjes nu ook deels bij haar kunnen zijn. “De kinderen werden noodgedwongen bij hun vader ‘geparkeerd’.” Ze wil ook dat haar kinderen hun vader zien, maar ze moest ze nu door de woningnood afstaan.
Eti wordt emotioneel als ze over die periode praat. “Er gaat zoveel in je om, je gaat in overlevingsmodus. Je kunt het even volhouden, maar als het te lang duurt dan knap je als mens. Dan denk je: dat dit kan in Nederland.”
Uit het onderzoek van Pointer blijkt dat de gescheiden ouders intrekken bij familie, vrienden of kennissen, bij de partner blijven wonen of op een vakantiepark gaan wonen. En dat terwijl er juist sociale huurwoningen zijn voor mensen met een kleine portemonnee. Met een urgentieverklaring krijgen mensen die een sociale huurwoning nodig hebben voorrang bij woningcorporaties. Scheiding is in de meeste gevallen geen reden voor een urgentieverklaring.
Anke hopt van het ene naar het andere tijdelijke verblijf sinds haar scheiding. Half april moet ze uit haar vakantiehuisje omdat dan het seizoen begint. Haar twee jongste dochters wonen de helft van de tijd bij haar. Ze checkt elke dag de woningwebsite van haar gemeente. Zo reageerde ze in november op veertien woningen.
Ook probeert ze urgentie te krijgen. “Ja, ze hebben een urgentieprocedure en dan kijken ze naar je huidige situatie. Elke keer kom je een pagina verder maar dan zeggen ze op den duur: ‘Je komt niet in aanmerking voor urgentie.’
Ondanks dat ik geen dak boven m’n hoofd heb. Je moet maar wachten, zeggen ze.” Anke heeft al een aantal keer in woningnood gezeten. “Klop maar aan bij de daklozenopvang”, kreeg ze te horen van de gemeente.
Dat haar kinderen deels bij haar wonen betekent nog niet dat Anke urgentie krijgt. “Als alleenstaande ouder zeggen ze eigenlijk gewoon: ‘Ja, de kinderen hebben een vader en kunnen daar naartoe’. Dus dan krijg je daarvoor geen urgentie.” Er wordt geen rekening gehouden met wat de kinderen in kwestie zouden willen, vindt Anke. “Ik zie ze daar geen maanden zitten, daar worden ze niet gelukkiger van.”
Angelika woont samen met haar dochter in een appartement van Welkom, waar ze met tachtig anderen leeft. Ze vond hier onderdak na haar relatiebreuk. Het is een tijdelijke noodoplossing, nadat ze via de gangbare wegen geen geluk had. Ze legt uit: “Ik wil gewoon een toekomst voor die kleine meid en daar maak ik me echt zorgen over. Ik word daar ook wel eens verdrietig van. Ik wil gewoon het beste voor haar en om haar op een goede manier te laten opgroeien in een veilig huis.”
Pointer terugkijken? Dat kan hier.
Lees ookOnderzoek: ex-partners wonen na scheiding noodgedwongen nog samen
Lees ookKinderen in groep 7 en 8 krijgen al regelmatig te maken met online shaming
