'Evenblij maakt Vrienden' gaat langs bij zangeres Karsu: 'Ik ben onbeschrijfelijk dankbaar'

Media | Fragment Gemist

16-09-2022 | Anouk Jongeneel

Frank Evenblij gaat in ‘Evenblij maakt Vrienden’ langs bij bekende gezichten die over de grens wonen of werken. Deze week is hij te gast bij een optreden van Karsu Dönmez in Turkije. Ze vertelt hoe dankbaar ze is voor het succes dat ze heeft.

Zangeres Karsu is vernoemd naar het dorpje waar haar ouders vandaan komen. Het Turkse Karsu. Ze komt zelf uit Amsterdam, waar haar vader een restaurant had.

Ouders

Karsu treedt over de hele wereld op met liedjes in allerlei verschillende talen. Haar ouders helpen al vanaf het prille begin mee waar ze kunnen. Haar vader heeft zijn restaurant verkocht en haar moeder haar baan opgezegd om zich helemaal op de zangcarrière van hun dochter te richten. “Mijn moeder is hoofd management en mijn vader doet de contracten en de deals”, vertelt Karsu aan Frank. Ze zelf regelt alles muzikaal gezien tot in de puntjes, zoals bij het optreden dat Frank bezoekt.

Frank vraagt of Karsu het niet lastig vindt dat haar ouders zo’n grote rol hebben. “Soms schuurt het zeker”, vertelt ze. “Het zijn mijn ouders, ik heb enorm veel respect voor ze. Was het iemand geweest uit mijn team, dan had ik er misschien iets harder in kunnen gaan.” Nu moet ze misschien iets vaker tot tien tellen, maar als dingen goed gaan is er ook een extra vrolijk moment.

Piano

Haar vader, Aslan Dönmez, wilde als kind graag een saz, een Turkse gitaar. Maar die kreeg hij niet. Zijn vader werd juist boos omdat hij muzikant wilde worden: “Burgemeesterszonen doen niet van dat soort dingen.” Dönmez besloot dat anders te doen en Karsu kreeg een piano toen zij dat graag wilde. Ze speelde van kinds af aan in het restaurant van haar vader, en staat nu op podia in van Turkije tot New York.

Frank vraagt Karsu hoe dankbaar ze haar vader is voor die piano. “Bijna tot het heilige aan dankbaar”, zegt ze na kort nadenken. “Het is krankzinnig hoe dankbaar ik ben, ik kan het niet omschrijven. Door een piano te kopen hebben zij mijn levensweg geopend en sta ik waar ik nu sta.” Ze moet lachen, haar ogen glinsteren. “Ik ga niet huilen.” Ze denkt dat ze misschien ook wel iets anders had gevonden als ze de piano niet had gehad, maar op deze manier heeft ze haar passie en talent gevonden.

Ze zou willen dat het voor ieder kind zo ging. “Als iedereen gelijk is en de kans krijgen om hun talent te ontdekken. Hoe zou het dan eruit zien over twintig jaar? Ik heb gewoon ontzettend geluk gehad.”