Drie maanden

Het duurde lang voordat ze haar bed weer uit kon komen. “De eerste keer naar buiten was heel heftig. Ik moest mijn wandelrondje om het huis echt rustig aan opbouwen.” In mei kon ze bij de fysio terecht. “Ik zou met een maand of drie wel weer op de been zijn”, zegt Bunnik. “Dat vond ik toen al heftig. Maar goed, we gingen ervoor.”

Toch bleven de klachten aanhouden. “De spierklachten bleven en ik moest drie keer per dag slapen om überhaupt de dag door te komen.” Daarbij is ze snel overprikkeld, gaat gesprekken volgen moeilijk en is haar korte termijn geheugen nog altijd slecht. “Ik kan mijn eigen huishouden niet doen, dan zit ik mezelf echt in de weg. Ook heb ik een paar paniekaanvallen gehad.”

Lees ook
Ylona (40) kampt met restklachten van corona: ‘Pot appelmoes openmaken is al te veel’

Rolstoel

De nuchtere boerendochter noemt zichzelf een actieveling. “Ik voetbal, werk in ons familiebedrijf en ik zit bij de vrijwillige brandweer. Door mijn post-covid klachten ging ik van alles naar niets.” Met behulp van een revalidatiearts, fysiotherapie, ergotherapie en maatschappelijk werk knapte Bunnik langzaam op.

“In september kon ik weer vijf kilometer lopen zonder een heftige terugval te krijgen.” Maar opeens stokte het herstel: de vijf kilometer ging niet meer. “Daarna kon ik zelfs geen twee kilometer meer lopen. Uiteindelijk belandde ik in een rolstoel.”

Zelf douchen

De gezondheid van Bunnik ging zo achteruit, dat ze nu amper haar bed uitkomt. “We hebben mijn bed in de kamer gezet, zodat ik toch nog bij mijn gezin kan zijn.” Het lopen bouwt ze langzaam op. “Eerst met een rollator. Nu kan ik zes minuten op een dag lopen, met nordic walking-stokken.” Sinds kort kan ze ook zelf weer douchen. “Voor het eerst in vier maanden heb ik zelf kunnen douchen. Daarvoor kon ik alleen in bad, omdat ik zelf niet zo lang kon blijven staan.” Deze overwinning geeft haar weer hoop. “Ik zit al drie dagen met een glimlach op mijn gezicht.”

Boek

Want mentaal is het zwaar, vindt Bunnik. “Ik ben een onwijze glas-halfvol-denker, maar ik weet momenteel niet of ik ooit beter word. Misschien moet ik mijn eigen rolstoel al laten aanmeten.” Om haar mentale tegenslagen te ventileren, deelde ze haar ervaringen op Facebook.

“Heel veel mensen reageerden dat het virus door mijn berichten tastbaar werd. Daarom ben ik doorgegaan met schrijven. Als het goed is, komt er in april een boek.” Het boek zal de titel ‘In blind gevecht met corona’ dragen. “Zo voelt het namelijk ook: je hebt geen idee waartegen je strijdt.”

Lees ook
Ambulancemedewerker Annemiek reed naar fataal ongeluk eigen zoon en schreef er een boek over

Sprankje hoop

Ondanks dat ze al bijna een jaar met heftige klachten kampt, probeert Bunnik positief te blijven. “Ik kijk naar alles wat ik wel kan en focus me op de mooie momenten. Het is fijn om te zien dat zoveel mensen hulp willen bieden. Ik ben er bijvoorbeeld zo dankbaar voor dat mensen mij twee keer per week naar mijn therapie willen brengen, omdat ik zelf nog niet kan autorijden.”

Toch is het glas soms ook halfleeg. “De specialisten gingen er eerst vanuit dat ik beter word. Daarna wisten ze het niet zeker en nu is de situatie nog onduidelijker. Het is moeilijk om positief te blijven als je niet vooruit gaat.” Daarom zijn kleine stapjes, zoals bijvoorbeeld het douchen, heel belangrijk. “Dat geeft een sprankje hoop. Ik kan mezelf weer mentaal opladen.”

Lennie Bunnik: