Ylona Schievink (40) lag door het coronavirus twaalf dagen in coma. Drie maanden later kost het openmaken van een potje appelmoes haar nog te veel energie.
Ze blikt terug, en vertelt hoe het nu met haar gaat.
De coronabesmetting die eind september begint met wat keelpijn, eindigt voor Schievink, die een vorm van astma heeft, in een ziekenhuisopname. “Op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik was helemaal uitgeput”, vertelt de Groningse moeder.
“Omdat mijn gezin ook besmet was, mochten ze niet naar het ziekenhuis komen. Ik moest hen daarom bellen om afscheid te nemen.” Daarna wordt Schievink in een kunstmatige coma gebracht.
Die kunstmatige coma gaat gepaard met delier: vreselijke nachtmerries en hallucinaties. “Ik dacht dat de verpleging me wilde vermoorden.” Wanneer ze na twaalf dagen ontwaakt, lijkt de situatie stabiel. “Dan leer je weer slikken en mag je af en toe een beetje vla eten.” Even recht op de rand van het bed zitten is op dat moment al een hele overwinning.
Toch lijkt de revalidatie voorspoedig te gaan. “Ik werd naar huis gestuurd met fysiotherapie, thuiszorg en mijn fijne huisartsen hielden een vinger aan de pols. Mijn bed stond in de kamer, de zuurstofmachine in de hoek en achter de rollator mocht ik mijn eerste stappen zetten.”
Lees ook
Charlotte (26) heeft langdurige coronaklachten: ‘Ik revalideer al maanden’
Maar eenmaal thuis stagneert het herstel. “Er zit wel progressie in, maar het duurt héél lang”, zegt Schievink. “Ik sta dodelijk vermoeid op en ik ga dodelijk vermoeid naar bed. Daar zit niets tussenin.” Zo zijn de gangbare huishoudelijke taken al een brug te ver voor haar.
“De was opvouwen is al veel te veel voor me. Mijn longen staan dan in brand en ik word heel benauwd. Ik voel me vaak net een bejaarde.” Ook wordt de veertigjarige geteisterd door spier- en zenuwpijnen. “Een potje appelmoes openmaken is amper te doen.”
Naast de fysieke strijd, is het ook mentaal heftig. “Ik weet niet met welke blijvende schade ik straks zit. Wordt het nog wel beter? Of is dit mijn kwaliteit van leven?” Die onzekerheid knaagt. “En dat mensen je verhaal in twijfel trekken en zich alleen drukmaken om wanneer ze hun eerste biertje kunnen drinken op het terras, dat is frustrerend. Ik zou willen dat ik in die positie zat.”
Schievink wil haar leven het liefst zo snel mogelijk weer oppakken. “Ik sta middenin het leven en ben een moeder van jonge kinderen. Ik wil potverdorie niet op bed liggen als mijn kinderen uit school komen.” Binnenkort kan ze terecht bij een revalidatiecentrum. “Hopelijk kan ik dan mijn conditie weer opbouwen en leer ik mijn energie verdelen. Al kan ik daar gelukkig wel met de taxi heen, want autorijden gaat echt nog niet.”
Lees ook
Oproep aan studenten in zorg: ‘Kom helpen bij coronacrisis’
De tijd in het ziekenhuis heeft haar echter ook veel moois gebracht. “Als ik terugdenk aan het geweldige ziekenhuispersoneel en hun betrokkenheid, liefde en onbaatzuchtige manier van zorgen met het risico zélf besmet te raken, word ik nog altijd emotioneel.”
Volgens Schievink hebben zij haar laten inzien hoe mooi en waardevol steun en liefde aan een vreemde kan zijn. “En dat in een wereld die compleet op zijn kop staat en waarbij momenteel helaas zoveel mensen recht tegenover elkaar staan.”
Ylona Schievink en haar kinderen:
