Vocht en hoge bloeddruk

Zestien jaar geleden was de (toen) 24-jarige Wanda zwanger van haar eerste kindje. “Het was eigenlijk een heel mooie zwangerschap”, vertelt Wanda, “maar rond de 24e week begon ik vocht vast te houden. De verloskundige zei echter dat het er bij hoorde.” Toen het steeds erger werd, begon Wanda zich zorgen te maken. “Op een gegeven moment hoopte het vocht zich op en had ik een hoge bloeddruk. Toch werd er door de verloskundige niet geluisterd.”

Geen hartslag

Wanda zocht hulp bij haar huisarts, die ervoor zorgde dat ze op 6 januari 2003 een echo kreeg. “In de ochtend had ik eerst een normale controle en toen begon de rollercoaster: er werd geen hartslag gevonden. Ik werd daarna in alle rust in de wachtkamer gezet om te wachten op de echoscopist. Ik was intussen ontzettend bang. De echoscopist kon wel een hartslag horen, maar maar heel zwak.” Wanda en haar (inmiddels ex-)partner moesten met eigen vervoer naar het ziekenhuis. “Er zat nog steeds geen spoed achter en er werd geen ambulance geregeld.”

Doodgeboren kindje

In het ziekenhuis bleek dat ze te laat waren: er was geen hartslag meer. “Ik geloofde het niet. Mijn kind kon toch niet zomaar weg zijn? Ik dacht zelfs: neem míj in plaats van hem.” Wanda was op dat moment ook in gevaar en moest snel bevallen.” Op 8 januari werd ze ingeleid en om 22.30 uur werd Brandon geboren. “Ik kreeg zoveel kracht en rust tijdens de bevalling. Ik heb die dag gek genoeg niet als verdrietig ervaren. Ik vond Brandon zo bijzonder en heb hem úren vast gehouden. Ik was echt moeder geworden.”

Lees ook
Astrid beviel na 37 weken van haar overleden zoon: ‘Klinkt gek, maar we waren dolgelukkig’

Taboe

Wanda en haar ex konden wel aangifte doen van Brandon. “Je krijgt alleen geen geboorteakte, maar een soort overlijdensakte van een levenloos geboren kindje.” In Wanda’s officiële documenten stond Brandon dan ook nergens genoemd. Daardoor moet Wanda de situatie vaak uitleggen. “Ik merk dat er in onze maatschappij een taboe op rust. Als er wordt gevraagd hoeveel kinderen ik heb, zeg ik altijd: ‘Twee. Een in de hemel en een hier.’ Mensen worden daar vaak ongemakkelijk van, maar daar wil ik me niet aan moeten aanpassen. Ik zeg het zoals het is.” Zo kreeg ze ook kwetsende reacties te verwerken. “‘Ach, je bent nog jong’, bijvoorbeeld. En nu hoor ik vaak: ‘Ben je daar nu nog steeds mee bezig?’ Maar het overlijden van je kind verwerk je nooit helemaal, dat draag je voor altijd met je mee.”

 

Nu

Zestien jaar na het overlijden van Brandon, hoort hij dan ook nog helemaal bij Wanda’s gezin. “In november 2006 kreeg ik met mijn ex een tweede zoontje, Jaydon. We zijn altijd heel open geweest over zijn broer in de hemel. Jaydon zegt weleens dat hij Brandon mist als grote broer en van hem houdt.” Inmiddels heeft Wanda ook een nieuwe partner die weet hoe belangrijk haar kinderen voor haar zijn. Zo wordt Brandons geboortedag elk jaar gevierd. “We halen dan taartjes en laten ballonnen op. Soms fantaseren we samen over wat hij nu zou doen. Voor mij is Brandon geen baby’tje meer, maar groeit hij gewoon verder.”

Registratie van doodgeboren kindje

Door de wijziging in de Wet Basisregistratie Personen kon Wanda Brandon deze week officieel aanmelden. “Ik vind dit ge-wel-dig – zó speciaal. Brandon wordt eindelijk erkend en dat voelt supergoed. Ik had maandag tranen van geluk en als ik het er nu over heb, kan ik alleen maar stralen. Dit is een grote doorbraak die het enorme taboe rond overleden kinderen kan verminderen.”

Lees ook
Taart en tranen: Natasja’s doodgeboren dochter Jolie is eindelijk geregistreerd

Verdriet blijft

Na obductie van Brandons lichaampje, bleek dat Wanda aan het HELLP-syndroom, een vorm van zwangerschapsvergiftiging, leed. “Brandon was zelf helemaal gezond, maar de placenta was gestopt met werken. Wanneer de verloskundige mijn klachten serieus had genomen, had er veel voorkomen konden worden. We hebben hier destijds geen zaak van gemaakt. We rouwden en waren verder nergens anders mee bezig.” Wanda haalt op dit moment veel kracht uit het geloof. “God moedigde me aan om door te gaan en houdt me nu op de been.” Ze wil met het delen van haar verhaal graag anderen helpen. “Ik hoop dat er zo veel meer mensen bekend raken met het HELLP-syndroom. Dat zou ik heel mooi vinden.”

Meer informatie over het registreren van je doodgeboren kindje, vind je hier.