Na weken geëmmer over Burning Daylight én een lastminute wijziging in toonsoort, hebben Mia en Dion dinsdag geen plekje voor de finale van het Songfestival bemachtigd. Het mocht de pret in Liverpool niet drukken.
LINDA.nl-redacteur Marissa mocht erbij zijn, en dat heeft ze geweten.
Liverpool: stad van The Beatles, en deze week ook een beetje van een (zéér) bont gezelschap aan Europese, Australische en Israëlische artiesten. Good afternoon, Europe… of, hè wacht: waar is iedereen? De straten van de havenstad lijken eerst vooral stil – totdat je richting de arena loopt.
Voor mij hobbelen ineens twee knotjes met Noorse vlaggetjes erin, naast mij danst iets wat ik alleen kan beschrijven als een enorme Zweedse vlag. Verderop zie ik iemand voorbij glijden in een felgroene outfit die op de een of andere manier een bomberjack én naveltruitje ineen is. Daarover later meer.
Ja, het songfestival vindt dit jaar plaats in de Britse havenstad, maar eigenlijk is het van Oekraïne. En dat is te zien. Pubs hebben hun ramen volgehangen met blauw-gele vlaggen, historische gebouwen worden als de avond valt gehuld in dezelfde kleuren. Liverpool Supports Ukraine, staat op het shirt van een voorbijganger geschreven. En zo voelt het als bezoeker ook.
“It’s a friendly town”, zegt een bedieningsmedewerker op een zonnig terras. Ik zou ze bijna lief noemen. Zelfs als songfestival-minnende Liverpudlians een lullig bord moeten vasthouden met ‘This Way‘, lachen ze er bijna verontschuldigend bij. Sorry dat ik hier sta, maar ja. Ik doe het graag, love!
Frankie Goes To Hollywood gaat voor songfestival weer optreden
Hoe dichter ik bij de arena kom waar het allemaal staat te gebeuren, hoe luidruchtiger de meute wordt. In kledingstijl, dan. Een regenboogglitterjurk met je haar recht omhoog? Jep. Een gigantische strik met de Britse vlag erop tussen je wilde bos witte haren? Zeker. Een bodysuit met zilveren pailletten en een stokje met een ster op je hoofd? Waarom eigenlijk ook niet.
In de zaal staan de fans nog net niet stijf van de adrenaline. We zijn nog aan het aftellen, en de vlaggetjes draaien al overuren en de kelen zijn al schor. Zelfs de beveiliging kan het niet laten, en rolt de heupen van links naar rechts. In de laatste seconden voor de uitzending, verliest de zaal het laatste verstand. Ik kijk grijnzend om me heen: alvast douze points voor de energie.
Even komen we terug op aarde met een filmpje over hoe Oekraïne en Liverpool dit jaar samen het songfestival organiseren. Het publiek is eigenlijk te opgewonden voor dit soort emotionele taferelen, maar ik krijg toch een brok in mijn keel. Ik had het nooit kunnen bedenken, maar moet ik nu bijna huilen? Een Oekraïense man die zijn garagedeur met de vlag van zijn vaderland erop geschilderd trots naar beneden trekt, krijgt me bijna zo ver.
Wisselende reacties op Netflix-film 'Eurovision Song Contest: The Story Of Fire Saga'
Ik ben geen enorme songfestivalfan, maar tegen de oprechtheid van deze avond is niemand bestand. Al in de tweede act belanden we op een bizar verjaardagsfeest bij iemand die net zo dol op zijn sweater is als ik. De Servische Luke Black geeft me vervolgens wel weer een klein trauma door à la de Matrix uit een witte cocon (?) te kruipen, omringd door gemaskerde dansers. Het tempo ligt hóóg. De kans om de hysterische acts te verwerken, krijg je niet. In enkele seconden rennen de dweilers al swifferend het podium over, en zwieren ze een drumstel of podium (met of zonder artiest) op de juiste plek.
De Eurovision-playlist is in menig huishouden plat gedraaid, want de hele zaal lijkt álle teksten te kennen. Terwijl een Ierse glitterpoes het podium over rent, blijkt de zin ‘We are one’ nèt catchy en algemeen genoeg om als tijdelijk anthem aan te slaan. Ik knipper met mijn ogen, en ineens staan er vier Kroaten van middelbare leeftijd in hun tighty whities met hun broek te zwaaien. Het pulserende oog van Moldavië staat voor altijd op mijn netvlies.
Loreen, de Zweedse met de gouden strot, is duidelijk de favoriet. Maar voor ze mag beginnen, ligt ze al enkele minuten tussen twee planken te wachten. Het maakt niet uit of je het hele gebeuren al een keer met een wereldhit gewonnen hebt: er moet toch echt even een filmpje afgespeeld geworden. De overbuurman wijst vol overtuiging haar kant op: zíj gaat de titel pakken.
In al dit hysterische geweld sneeuwt het ingetogen Nederland nogal onder, al zetten ze een prima prestatie neer. Gelukkig is er altijd nog de Finse act, waarbij een landgenoot meedanst. ‘Get ready, it’s so insane’, roept iemand voor me. Daar is geen woord van gelogen. Hier is dan het gifgroene bomberjack/naveltruitje dat op weg naar huis ineens iederéén lijkt te dragen. ‘Cha, cha, cha, cha, CHA!’, schreeuwt de zaal mee, terwijl de Fin en zijn roze dansers aan het apenkooien zijn rondom een zooitje houten kisten.
Ook als je het live mag aanschouwen, blijft Eurovision een flinke zit. De puike presentatievaardigheden, en met name die van de Britse actrice Hannah Waddingham, trekken je de stemtijd door. Het charisma pulseert in regenbogen van haar af, en dat weet ze. Als ze buiten beeld van het podium stapt, doet ze nog een kleine pose voor de gillende, dankbare liefhebber.
Nadat Rita Ora en haar leger van dansers hebben laten zien hoe het écht moet, is de avond al snel afgelopen. De hysterische acts zegevieren, en onze Mia en Dion moeten helaas naar huis. Liverpool feest deze week nog even verder, en ik moet waarschijnlijk nog dagen bijkomen van deze overweldigende ervaring van glitters, neon en bizarre concepten. Bij Eurovision vind je iets wat je nergens anders vindt, en zo hoort het ook.
Deze reis werd mogelijk gemaakt door Booking.com.
Jan Smit: verhalen over vertrek uit songfestivalcommissie kloppen niet
