Sofie (40) was, samen met haar man Dick (45) en dochters Annabelle (9) en Justine (6), besmet met het coronavirus. Voor LINDA.nl houdt ze een dagboek bij van hun weken in isolatie.
‘Vol verbazing zie ik de beelden van drukke parken, stranden en frietkramen in de rest van het land.’
Lees ook
Sofie’s dagboek dag 17: ‘Ik kijk naar de thermometer: wéér verhoging’
Beide meiden brengen de ochtend in bed door. Hoewel de jongste meer verhoging heeft, is de oudste zieker en die knapt de rest van de dag ook niet meer op. Samen met de kat liggen ze voor pampus op de bank. ‘s Middags wandel ik door de polder met mijn vriendin, voor het eerst. Ik durf haar geen knuffel te geven ondanks de vermeende immuniteit en op een veilige afstand van elkaar lopen we een uurtje.
Vol verbazing zie ik de beelden op mijn telefoon van drukke parken, stranden en frietkramen in de rest van het land, waar de mensen veel te dicht op elkaar recreëren. Het is duidelijk dat corona voor veel mensen nog een ver-van-hun-bed-show is. De Brabanders hebben al een hele andere werkelijkheid.
Iedereen die we in de polder passeren, maakt ruim plaats voor elkaar. Allemaal kennen we in het dorp mensen die ziek zijn, op de IC liggen of zijn overleden. Ik loop aan het einde van de middag nog een blokje om door het dorp. De straten zijn uitgestorven. Ondanks alles begint de lente en staan de bomen in bloei. Ik krijg van een buurvrouw een toepasselijk gedicht via de app: Geïnspireerd door mensen van Susan Blanco. Hieronder een stukje.
‘Het was maart 2020… De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten. En dat over de hele wereld: landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch… Iedereen wist wat er aan de hand was.
Maar de lente wist het niet. En de bloemen bleven bloeien. En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan en de zwaluwen kwamen terug. De lucht werd roze en blauw, het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen.’
De volgende ochtend (vanochtend, maandag 23 maart) ligt de oudste nog in bed en de jongste is weer opgeknapt. Ik probeer een grapje te maken tegen de jongste over ons “schoolontbijt”, maar les zonder haar zus is al helemaal een verschrikking. Zeker omdat mama nog steeds “de stomste juf ter wereld” is.. Zucht.
