Haar Tinderverloofde kennen wij alleen van de profielfoto’s. Een pareltje uit de tombola. En volgens haar is hij in het echt nog leuker. En lang van stuk!
Wanneer ze zaterdagavond binnenkomt, heeft ze al een gezicht van: ‘Nou, ik heb jullie wat te vertellen.’ We schenken snel iets in en hangen vol verwachting aan haar lippen: ‘En?’

‘Jongens,’ verzucht ze. ‘We hebben het gedaan… en… hij had een kleintje. En met een kleintje, bedoel ik ook echt… een kleintje.’ Ze maakt een gebaar van enkele centimeters tussen duim en wijsvinger.

‘Hè?’ Ik ben stomverbaasd. ‘Daar kom je nu pas achter? Je loopt al vier weken met hem. Heb je dan nergens aangezeten?’
‘Nou, nee niet echt. Ja een beetje, maar hij draagt meestal een spijkerbroek, dan voel je niet echt wat er precies zit. En hij heeft heel normale handen, dus daar kon ik het ook niet aan aflezen. Lag hij daar op me, totaal in de gloria, en ik voelde he-le-maal niks! Nog een beetje geprobeerd links en rechts te schuiven, maar nee. Jezus, wat moet ik hiermee?’

‘Niks!’ roep ik. ‘Sorry, maar dit gaat ’m niet worden.’ Er ontstaat gekrakeel over afmetingen en dat size doesn’t matter, maar dat is natuurlijk de grootste flauwekul. ‘It’s not the size of the ship, it’s the motion of the ocean,’ oppert vriendin nummer drie weinig overtuigend. ‘Misschien is hij handmatig of oraal wel virtuoos.’

Nee, dat was ook niet het geval. Niet per se slecht, maar niet goed genoeg om zijn penisje te compenseren.

Laten we duidelijk zijn: formaat doet er wel degelijk toe. Van een lullig pookje raakt niemand opgewonden. Ik vind het ook niet mannelijk. Ik weet het wel, niemand kan er iets aan doen, maar hé, het is zo ongezellig als er zo’n klein frutteltje tevoorschijn komt. Kleine voeten, kleine handen, kleine piemel, ik knap daar op af.

De meeste vrouwen trouwens. Ik ken er niet een die euforisch roept: ‘Oh hij had zo’n schattig piepklein dingetje. Echt zó cute!’ Daar hoeven we niet hypocriet over te doen. Het is nu eenmaal zo. Net als dat er mannen zijn die niet van kleine (of grote) borsten houden.
Het hoeft geen onbehouwen grote slurf te zijn, dat is ook weer niet prettig, maar we gaan toch minimaal voor een handzaam model. Liever nog handzaam plus.

Vanaf dat ik seksueel volwassen ben (dus niet vanaf het moment dat ik seksueel actief ben) heb ik er voor gezorgd dat ik van tevoren weet wat voor vlees ik in de kuip heb. Bij de eerste zoen al. Ik sta dicht tegen hem aan, wrijf over zijn been en heel terloops langs zijn voorkant. Zo terloops dat het per ongeluk lijkt. Dit om teleurstelling van beide kanten te voorkomen. Stel je voor, ik word verliefd op iemand met een piemel van zeven centimeter. Zit ik daar jaren mee opgescheept. Wow, een man met een kleintje… dat ga je op een gegeven moment aan me zien. Dan verlies ik mijn glow.

En het is ook niet goed voor de man in kwestie. Ooit ben ik er ingetrapt. Een makelaar en een zeer gerespecteerd lid van mijn sociale circuit had geen slechte referenties en ik was oprecht zeer gevleid door zijn interesse. Maar toen het eenmaal zo ver was dat we het bed deelden, kwam ik erachter dat hij niet vooraan had gestaan toen Onze Lieve Heer piemels uitdeelde. Ik denk zelfs dat hij achteraan stond en een winkeldochter meekreeg, want hij werkte ook niet naar behoren. Hij had ook nog de euvele moed om te beweren dat sex op zich niet belangrijk is: ‘Het gaat om de erotiek.’ Ammehoela! Sex is superbelangrijk. De penetratie hoort daarbij.

Het ging me tegenstaan, dat kleine dingetje dat je eerst een half uur moest choken (voor de jonkies: dat moest je vroeger met een brommer doen alvorens je hem kon starten) voordat hij een klein beetje driftig werd. Ik ging daar grappen over maken. Een naar trekje van me, maar ik kon er niets aan doen. Toen we toch nog na een behoorlijk lange tijd besloten uit elkaar te gaan, gaf hij me mee dat ik hem geestelijk gecastreerd had. Vanaf dat moment wist ik: nooit meer doen met een man met een kleintje.

Lees hier Sophies vorige column:
‘Huidhonger? Ik zie dan een school piranha’s voor me, die hebben huidhonger’