Mijn beste vriend kwam langs voor een etentje en bracht een bos zonnebloemen mee. Terwijl ik ze een mooi plekje gaf, realiseerde ik me dat het alweer een eeuwigheid geleden was dat ik zonnebloemen in huis had.
In de periode dat ik net weer vrijgezel was, trakteerde ik mezelf af en toe op een bos bloemen, voornamelijk zonnebloemen, die perfect pasten bij mijn seventies interieur. Eerst vond ik het een beetje sneu om bloemen voor mezelf te kopen. Bloemen waren voor mij cadeaus die je krijgt, niet iets wat je zelf aanschaft. Als ik ze dan toch kocht, deed ik dat alleen als ik echt vond dat ik het verdiend had, bijvoorbeeld na een slopende werkweek.
Opmerkelijk genoeg gebeurde er altijd iets opwindends in mijn liefdesleven zodra er zonnebloemen in huis waren. Of het nu een ontmoeting was met een aantrekkelijke man, een onverwacht berichtje van een leuke vent, of een spontaan tong-momentje in de kroeg; het leek alsof zonnebloemen een soort magische aantrekkingskracht hadden. Was het puur toeval? Of kwam het omdat ik mezelf iets gunde en dat geluk uitstraalde, wat een positieve invloed had op liefdesgebied? Draaide mijn hoofd, net als zonnebloemen, naar het licht en de zon? Het werd bijna een soort bijgeloof: had ik zin in een verzetje, dan haalde ik zonnebloemen in huis.
Toen mijn vriend met die bos zonnebloemen kwam, zei ik nog: “Nu gaat er éindelijk weer iets spannends gebeuren.” Het werd wel tijd, het afgelopen jaar was op datinggebied tergend saai. Maar zou de magie van de zonnebloemen nog steeds werken als ik ze niet zelf had aangeschaft?
En alsof het universum me hoorde, kreeg ik de volgende dag een berichtje van een oude liefde met wie ik als dertiger een tijdje heb gedatet. Destijds belandden we uiteindelijk in andere relaties, maar nu hij gescheiden was, vroeg hij of ik zijn eerste date in vijftien jaar wilde zijn.
Wat me opvalt, is dat veel gescheiden mannen blijkbaar een bepaald patroon volgen. Zodra ze weer willen daten, grijpen ze terug naar hun oude contacten: exen of vrouwen met wie ze ooit een vriendschappelijke band hadden. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat vroegere vrienden me na lange tijd weer eens uitnodigden om af te spreken. Aanvankelijk dacht ik dat ze gewoon gezellig wilden bijpraten, maar dan bleek dat ze nèt gescheiden waren en andere intenties hadden. Daar schrok ik echt van, want voorheen was het een platonische vriendschap, dat wilde ik graag zo houden. En wat exen betreft: die zijn meestal exen om een reden. Maar hoe zat het ook alweer met deze man, die ik al ruim vijftien jaar niet meer had gezien en gesproken?
We waren nog Facebookvrienden, dus ik moest even digitaal gluren. Hij zag er nog altijd goed uit; grijs haar stond hem zelfs beter. Ach, waarom ook niet?, dacht ik.
Op een zonnig terras vond onze wederontmoeting plaats en het voelde meteen weer vertrouwd, alsof die vijftien jaren er nooit waren geweest. Het werd mij duidelijk waarom mannen vaak hun oude telefoonboekje erbij pakken: je hoeft niet from scratch te vertellen waar je vandaan komt, je kent elkaars humor en streken. Het voelt alsof je een oud boek openslaat en verder leest waar je was gebleven.
Bovendien, als je ooit het bed hebt gedeeld, is die ‘eerste keer’ niet meer zo beladen en het is best handig al te weten wat voor pakketje er in die broek zit.
Hoe het verder uitpakt, geen idee. Maar een ding weet ik nu zeker: Zonnebloemen brengen altijd iets leuks…
'Door de verliefdheid ben ik superslank geworden en wat voel ik me sexy wanneer hij mijn rug insmeert'
