Columnisten zijn net mensen. En deze columnist gaat even niet zo lekker. Ik slaap al weken slecht, heb vreemde dromen en word afgepeigerd wakker. Ik schiet steeds in de stress van mailtjes en berichten, met vervelende verzoeken en vragen. Laat me alsjeblieft met rust. Ik begin drukke plekken en heftige prikkels te mijden, waar ik voorheen juist van opleefde. Laat mij maar even alleen met het melancholische oeuvre van Taylor Swift.
Ik studeerde psychologie en heb als zelfbewuste millennial ook drie jaar therapie gehad. Dus ik ga weer bij mezelf te rade. Is dit een herfstdip en heb ik wat zonlicht nodig? Ben ik down door de deprimerende staat van de wereld? Of is dit een échte depressie? Er hangen wel vaker donkere wolken boven mijn hoofd. Het kan ook een midlifecrisis zijn, of de beruchte burn-out die al veel vrienden onderuit haalde. Het is waarschijnlijk een beetje van alles.
Nu kan ik grappen blijven maken en alles weglachen, zoals van me wordt verwacht. Ik kan tegen mezelf zeggen dat ik me niet moet aanstellen, juist nu mijn carrière in de lift zit en ik allemaal leuke dingen mag doen. Hier heb ik toch jaren naartoe gewerkt? Weet je wie het pas écht zwaar hebben? Mensen met kinderen. En trouwens: ik kan het me als freelancer ook niet veroorloven om klussen af te zeggen. Dan belt niemand me meer. Wat dan?
Maar ik moet nu ingrijpen voor ik straks verder van huis ben. Daarom veeg ik mijn agenda leeg, zeg nee tegen tijdrovende verzoeken en focus me op twee dingen waar ik voldoening uit haal: deze wekelijkse column en werken aan mijn nieuwe boek. Ik plan zo min mogelijk vooruit, maar kijk per dag wat ik aankan en wie ik wil zien. Ik negeer het schreeuwerige debat op sociale media en de impuls om daaraan mee te doen. Dat geeft al veel rust.
Ik kom dus wel weer uit deze dip, omdat ik de signalen serieus neem en als piekerende binnenvetter heb geleerd om mijn gevoelens te uiten. Maar er zijn veel mannen die dit maar gezeur vinden, en deze column vast ook. Zij stoppen mentale problemen weg en schaden daarmee zichzelf en anderen. Voor die groep is Movember bedacht. Deze hele maand wordt er aandacht gevraagd voor fysieke en mentale ziektes die met name mannen treffen.
Ik ken mannen die hun demonen bedwelmen met drugs en verdwijnen in een verslaving. Ik kende mannen die hun problemen alleen wilden oplossen, geen uitvlucht zagen en een einde aan hun leven maakten. Nederlandse mannen plegen zelfs twee keer vaker suïcide dan vrouwen, omdat ze niet op tijd hulp zoeken, of dat niet accepteren. Mannen moeten dus vaker en eerlijker praten over hun zorgen, en niet steeds doen alsof alles goed gaat. Daarom deel ik dit nu met u, beste lezer. En dat lucht best wel op.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
'Waarom moeten stemmers vaak kiezen tussen twee kwaden?'
