In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Femke (32), moeder van een zoon (1). Na haar bevalling kreeg ze nogmaals moeilijk met het verlies van haar eigen ouders, jaren eerder.
“Op mijn 14e overleed mijn moeder, mijn vader volgde toen ik 21 was. Ik dacht dat het verliezen van m’n ouders op jonge leeftijd dé dieptepunten van mijn leven zouden zijn. Boy, I was wrong. Ik had een heel fijne zwangerschap en een prima bevalling, dus het kwam voor mij hard aan toen ik de kraamweken ineens ontzettend moeilijk vond. De hormonen, het fysieke herstel, borstvoeding die niet lukte en dan ook nog eens een baby die heel veel huilde door krampjes… Ik voelde me zo’n ontzettend slechte moeder.
Daar kwam nog eens bovenop dat ik flink werd geconfronteerd met het verlies van mijn ouders. Ik dacht dat ik het aardig had verwerkt, maar mijn eigen moederschap bracht alles weer naar boven.”
Juliët kon haar zoon niet langer dan twee minuten vasthouden: 'Extreme pijn'
“Ik voelde me totaal niet op mijn plaats. Het voelde alsof ik géén idee had waar ik in godsnaam mee bezig was, alsof iedereen beter af zou zijn zonder mij als moeder. De eerste dagen probeerde ik mijn gevoelens te verbloemen, want ik was doodsbang dat ze me meteen bij mijn kind zouden weghalen. Ik wilde mijn zoontje gelukkig niets aandoen, maar mezelf? Er waren echt momenten dat ik niet meer wilde leven.
Mijn man merkte dat ik er slecht in zat, dus die probeerde mij zo veel mogelijk te ontlasten. Mijn schoonfamilie hielp hem daarbij, maar ja, die zijn er natuurlijk ook niet 24/7. Een vriendin van me, die één dag eerder was bevallen, bleek in hetzelfde parket te zitten. Gesprekken met haar boden me het gevoel dat ik niet de enige was, dat hielp met de eenzaamheid. Maar ik vond het ontzettend confronterend dat ik me niet tot mijn eigen ouders kon wenden in deze moeilijke periode.”
“Het was zo fijn geweest om op de momenten dat ik het allemaal niet meer wist, even naar mijn ouders te kunnen. Bij je ouders kun je onvoorwaardelijk jezelf zijn, óók als het niet goed gaat. Dat gevoel van veiligheid miste ik. Het gevoel dat ik ergens soms ook nog even een kind mag zijn dat advies vraagt van papa en mama. Het gevoel dat er een plek is waar zij mijn problemen heel even uit handen nemen en ik kan bijkomen, al is het maar eventjes.
Misschien onderschatte ik de impact van dit ‘oude’ verlies wel van tevoren. Voor mijn bevalling had ik mijn zaken eigenlijk heel goed op orde. Natuurlijk had ik toen ook moeilijke momenten, maar de hevigheid kwam nu wel echt als verrassing. Gelukkig heb ik een heel lieve, begripvolle partner.
Ik zou andere vrouwen die met een verlies dealen willen aanraden om te praten. Of je het nou met je partner doet, met een vriendin of een professional… deel wat je voelt om te voorkomen dat het erger wordt. Zeker in de heftige periode na een bevalling bestaat er een risico dat je brein met je aan de haal gaat. En écht, uiteindelijk wordt het leven weer leuker. Je vindt je weg in het verlies, ook als nieuwe moeder zonder ouders.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Hanan weet niet wat ze met haar dwarse dochter (11) aanmoet: 'Wat doe ik fout?'
