Het valt Annemieke wél op dat ze de weken daarna enorm moe is. Ze voelt zich niet zichzelf: haar geheugen verandert in gatenkaas en ze valt tijdens het sporten zelfs een keer flauw. Een collega tipt haar een zwangerschapstest, gewoon voor de zekerheid. En jawel, Annemieke blijkt zwanger. Niet wéér, maar nog steeds. “Onderzoeken wezen uit dat ik een tweeling droeg. De eerste was overleden bij de miskraam, de tweede droeg ik nog bij me. Ik was al 21 weken zwanger.”

De optie om deze ongeplande zwangerschap af te breken wordt nog aangeboden, maar Annemieke weigert. “Het was een bizarre situatie, maar deze baby moest er gewoon komen”, vertelt ze. “Ze kwam alleen zo snel dat ik me nergens mentaal op kon voorbereiden.”

Spoedkeizersnede

Vanaf dat moment is de zwangerschap enorm zwaar. Annemieke ligt af en aan in het ziekenhuis wegens een hoge bloeddruk en complicaties met de navelstreng. De baby moet streng gemonitord worden. Daarbovenop krijgt Annemieke last van galstenen, waarvoor ze uiteindelijk een operatie krijgt. “Eigenlijk is dat niet de bedoeling als je 32 weken zwanger bent, maar de pijn was zó afgrijselijk dat er weinig anders op zat.”

Eenmaal thuis na de operatie krijgt Annemieke last van buikpijn. Weeën, al herkent ze die niet. “Mijn lichaam deed er verder nog niets mee, dus ik had niet door dat ik aan het bevallen was. Ik had alleen weeën, geen ontsluiting. Samen met mijn man ben ik naar het ziekenhuis gereden en laat ik het zo zeggen: we hadden geen rood stoplicht tegen moeten komen.”

Psychose

Bij binnenkomst blijkt dat de hartslag van haar ongeboren kindje onregelmatig is en wordt besloten tot een spoedkeizersnede. “Ze sjéésden me echt naar de operatiekamer”, vertelt Annemieke. Ze laat de ingreep maar over zich heen komen, maar zodra haar dochter geboren wordt hangt er een doodse stilte in de ruimte. “Ik hoorde alleen: ‘14.32 uur, het is een meisje’. Geen babygehuil, geen felicitaties van de artsen, niets. Zo eng. Mijn dochter moest meteen naar een andere kamer voor reanimatie, want haar hartje stond al stil.”

Na wat een eeuwigheid lijkt, hoort Annemieke zacht babygehuil uit de andere kamer. “Een golf van opluchting vloog door die kamer, het was gewoon voelbaar. Iedereen was zó blij dat het ‘gefeliciteerd’ werd, geen ‘gecondoleerd’. Maar dat was óók het moment dat bij mij het licht uitging. Mijn hoofd kon de situatie niet meer aan, het trauma werd me teveel. Ik raakte in een psychose die bijna een etmaal duurde. Op een gegeven moment zag ik hijskranen door de kamer rijden, ik was zo gek als een deur. Een ongelooflijke gewaarwording.”

Postnatale depressie

De psychose heeft impact op de band met haar dochter, Fien. Zij weegt 1392 gram en ligt in de couveuse, knuffelen en fysiek contact zijn niet mogelijk. Als Annemieke een dag later weer tot zichzelf komt, voelt ze dan ook geen connectie met haar kind. “Ik was totaal in de war. Ik heb haar gelukkig nooit iets aan willen doen, maar had wel heel veel moeite met de moeder in mezelf vinden. De zwangerschap en bevalling gingen met zoveel geweld en snelheid gepaard dat ik helemaal nog geen gevoel had bij deze nieuwe situatie.”

Annemieke duikt regelrecht een postnatale depressie in die anderhalf jaar duurt. “De valse start had wel zijn effect ja, maar gelukkig kreeg ik enorm veel steun van mijn partner, familie en omgeving. Langzaam kroop ik er op eigen kracht weer uit. Onzeker was ik wel in die tijd. Baby’s geven op een gegeven moment blikken van herkenning, of gaan bekken trekken. Fien deed dat niet en ik betrok dat enorm op mezelf: dat was vast míjn schuld, omdat ik niet bij haar kon zijn direct na haar geboorte.”

Rust, reinheid en regelmaat blijken haar redding. Annemieke wil ondanks haar eigen moeilijkheden het allerbeste voor haar kind, dus leert ze zichzelf een vaste routine aan. “Ik was bang dat ik het instinct miste, dus gooide ik alles op structuur. Dat bleek uiteindelijk, ironisch genoeg, een goed moederinstinct: na een aantal jaar kwamen we erachter dat Fien autisme heeft. Bij mijn strenge stramien heeft zij enorm baat gehad.”

Grenzeloze liefde

Nu, zeventien jaar later, zijn Annemieke en Fien naar eigen zeggen nog nét geen Siamese tweeling. Fien maakt door haar autisme en sociale angststoornis moeilijk contact met anderen, maar de band met haar moeder is sterk. “Ik ben de enige met wie ze knuffelt, al heb zelfs ík nog maar twee keer een kus van haar gehad”, grapt Annemieke. “Maar zonder dollen: ze doet het echt fantastisch. Haar autisme brengt uitdagingen met zich mee, maar ze is ontzettend verstandig en slimmer dan ik. Soms lijkt het alsof ze mij opvoedt in plaats van andersom.”

Ze vervolgt: “Er is niemand waar ik zo ontzaglijk veel van houd als van haar, maar dat heeft moeten groeien. Ik heb mijn innerlijke moeder echt moeten zoeken en ik wil graag aan anderen meegeven dat dit normaal is. Mijn situatie was natuurlijk vrij extreem, maar zat andere vrouwen doen dit óók zonder roze wolk. Laat het moedergevoel rustig groeien en laat je geen schuldgevoel aanpraten.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookYvonne kreeg niet één, maar twee keer een huilbaby: 'Ik wil jou niet, dacht ik direct na haar geboorte'