Stage

“Stageplekken in het ziekenhuis liggen voor eerstejaars studenten verpleegkunde niet voor het oprapen. Dat ik wel de kans kreeg in het ziekenhuis aan de slag te gaan, voelde dus als een big deal. Iedere dag wilde ik het beste van mezelf laten zien. Ik hielp vooral bij de ochtendzorg en de kleinere hulp, maar werd soms weleens geroepen op een andere afdeling. Alleen maar leuk, zo kon ik zoveel mogelijk leren.”

Andere afdeling

“Zo ook op deze ochtend. Ik kwam aan op Heelkunde, een voor mij nog onbekende afdeling. Daar kreeg ik te horen dat ik de patiënten moest wassen: soms in bed, soms aan de wastafel. Verder waren er geen bijzonderheden en dus werkte ik de gang af zoals ik dat gewend was. Op een gegeven moment kwam ik aan de deur van een man, laten we hem meneer X noemen. Ik groette hem vriendelijk, deed de gordijnen open en gaf aan hem te komen wassen. Tijdens het babbelen over koetjes en kalfjes zocht ik zijn toiletspullen, kleding en schoenen bij elkaar. De eerste schoen had ik snel gevonden, maar de tweede leek onvindbaar. Minutenlang zocht ik op mijn knieën naar de schoen, tevergeefs. Waar lag dat ding toch? Uiteindelijk vroeg meneer X wat ik toch aan het doen was. ‘Nou, ik zoek uw andere schoen’, zei ik.”

“Dan kon ik lang zoeken. Hij haalde namelijk zijn deken weg en zei: ‘Ik heb maar één been’. Mijn wangen kleurden knalrood, ik wilde ter plekke wel door de grond zakken. Voor mijn gevoel bood ik wel duizend keer mijn excuses aan, maar hij nam het sportief op. Bij de ‘geen-bijzonderheden’-collega koppelde ik het voorval wel terug.  Gelukkig was zijn been niet tijdens deze opname geamputeerd… dan had hij er vast niet om kunnen lachen.”

Valerie (26) schaft speeltje aan tijdens de lockdown: 'Kon de buurman blijkbaar álles horen'Lees ook