Opa

Diefstal in de zorg is een terugkerend verschijnsel, al zijn er geen officiële cijfers bekend. Wel bestaat het Waarschuwingsregister Zorg en Welzijn inmiddels vijf jaar: een zwarte lijst van zorgmedewerkers die grensoverschrijdend gedrag vertonen. Er zijn maar weinig instellingen aangesloten bij dit register, omdat het niet verplicht is.

Lees ook
Ouderen slachtoffer babbeltruc verpleegkundigen die bloed afnemen

Dat moet veranderen, vindt Rhijja. Haar opa woont in een zorginstelling, waar hij goed en liefdevol wordt verzorgd. Toch rinkelen bij haar oom afgelopen zomer de alarmbellen. Hij weet dat zijn vader cash in huis zou moeten hebben. Toch betaalt opa steeds met een pinpas, omdat er geen geld in zijn portemonnee zit. De oom vermoedt dat het geld wordt gestolen.

Hoe zijn jullie uiteindelijk bij een verborgen camera uitgekomen? 

“Mijn oom vertelde mijn opa over zijn vermoedens, maar opa zei: ‘Laten we niet te moeilijk doen.’ Toen ik het hoorde, dacht ik meteen: ‘Diefstal bij mijn opa? Hier moeten we iets aan doen.’ Tegelijkertijd wilde ik niet dat onze vermoedens zouden uitlekken. De dief zou mijn opa dan misschien overslaan, maar andere mensen blijven bestelen. We besloten een camera te plaatsen om het zelf uit te vinden.”

Had je er moeite mee om opa en de zorgmedewerkers te ‘bespieden’?

“Ik heb het voorgelegd aan mijn opa en hij vond het goed. De camera stond daarnaast in zijn woonkamer, dus de slaap- en badkamer – waar de zorgmomenten plaatsvinden – bleven privé. Ook was de camera echt gericht op de tas waar zijn portemonnee in zat en bekeek ik met name de beelden waarop opa sliep en de tas onbewaakt aan een stoel hing. Het was wel ongemakkelijk. Ik zag dat opa hartstikke goed werd verzorgd en dat iedereen heel lief voor hem was. Ik voelde me dan wel schuldig dat ik zat te kijken.”

Na een maand heb je de dief op heterdaad betrapt. Hoe voelde dat?

“Het gebeurde laat op de avond, toen mijn opa lag te slapen. Het was net of ik een thriller zat te kijken. Er was een soort lichtschijnsel, en ineens zag ik een oudere dame door het beeld gaan. Ze ging direct op de tas af en plunderde zijn portemonnee. Ze was totaal niet voorzichtig. We hadden expres losse geldbriefjes in zijn portemonnee gestopt, maar alles was eruit gehaald.  Bizar.”

En toen? 

“Twee dagen nadat ik haar had betrapt, werd ze ontslagen. Ze bleek zelfs al een keer eerder veroordeeld voor diefstal. Na onze aangifte is ze veroordeeld tot een taakstraf en moet ze verplicht in behandeling. Toch is ze alweer aan het werk in de thuiszorg. Dit had wellicht voorkomen kunnen worden als de zorginstelling van mijn opa was aangesloten bij het Waarschuwingsregister.”

“Ze vinden het te veel administratief gedoe en zeggen dat hun eigen methodes voldoende werken. Dat blijkt alleen niet zo te zijn. Ik vind het onbegrijpelijk dat instellingen niet alles doen om dieven uit de zorg te weren. Door dit verhaal te vertellen, hoop ik dat instellingen diefstal beter gaan aanpakken en dat het waarschuwingsregister voor hen verplicht wordt.”

Hoe gaat het nu met opa?

“Deze periode was behoorlijk stressvol voor hem. Hij had bijvoorbeeld toen dit speelde een keer zijn tas in de kast verstopt, wat laat zien dat hij toch bang was dat er van hem werd gestolen. Hij weet nu dat de dief is gepakt, zodat hij iedereen weer gewoon kan vertrouwen.  Het blijft heel verdrietig dat hij daaraan moest twijfelen.”