Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Dit keer: de big spender.
“Het is tijd om eens in een andere vijver te gaan vissen,” had ik mezelf een tijd geleden streng toegesproken. Want die vijver waarin ik me bevond, die leek behoorlijk leeggevist. Enkel de overgebleven, lompe snoekbaarzen ving ik aan de haal, die overduidelijk het liefst veilig in die vijver wilden blijven. Nee, ik moest het over een andere boeg gooien.
En dus ging ik op date met Roderick. En Roderick deed zijn naam ontzettend eer aan, want hij wás ook echt een Roderick. Kwam uit Amsterdam Oud Zuid, opgegroeid op de hockeyclub, zijn zomers spendeerde hij in het zomerhuisje van zijn ouders in Antibes en hij werkte op de Zuidas. In het bedrijf van zijn vader — uiteraard. Als de havermelkelite een poster boy zouden hebben, was het ongetwijfeld Roderick.
Normaal gesproken zou ik niet op hem vallen. Sterker nog, dan zou ik vanwege de grote verschillen in levensstijl hem niet eens een kans geven, maar wederom: die vijver voelde enorm leeggevist, dus ik móest voor mijn gevoel wel iets anders proberen. En dus viste ik voor één keertje niet in het veilige dorpsvijvertje, maar in het meertje middenin het Vondelpark. Letterlijk; ik kwam hem daar tegen terwijl we allebei naar een tenniswedstrijd gingen kijken.
Nu lijkt het misschien alsof Roderick niets meer is dan de Rolex om zijn pols — die hij met alle liefde laat zien — en zijn schoenen van Gucci (die ab-so-luut niet met het gravel in aanraking mochten komen), maar ik was al snel van hem gecharmeerd. Die bekakte ‘r’ was ik snel vergeten, want Roderick was ook grappig, intelligent en attent.
Eva: 'Hij doet dit soort dingen niet zo snel, zegt-ie'
Op onze eerste date gingen we tennissen, want we hadden allebei iets te enthousiast geroepen dat we daar goed in waren. Dat we beiden hadden gelogen, daar konden we gelukkig vooral om lachen. De drankjes erna waren gezellig, de eerste zoen volgde al snel en de tweede date werd gepland. Dit wisselen van vijver kon nog wel eens gunstig uitpakken, bedacht ik me toen.
Totdat we bij date vijf aankwamen, en ik voor het eerst bleef slapen. We waren allebei de dag erna vrij en zouden ergens gaan ontbijten, dus sprong ik onder de douche om me erna snel klaar te maken. Toen ik helemaal ready to go zijn kamer in kwam, liep ik zo een bijzonder rare koortsdroom in. Daar stond Roderick, in zijn boxer, met drie verschillende outfits klaargelegd op bed zijn — inclusief accessoires, in dit geval een verschillende Rolex per look.
‘Ben je, ehh… Ben je bijna klaar?’ vroeg ik, waarna hij een ‘sst’-gebaar naar me maakte. ‘Ja, dat weet ik — maar het blauwe van mijn Datejust staat totáál niet bij het zwarte van deze pull-over, dus die wordt ‘m eigenlijk sowieso niet,’ zei hij geïrriteerd, terwijl hij Outfit Numero Uno van zijn bed griste.
Wat gebéurde hier? Had deze man serieus een hulplijn op sneltoets? Ik dook weer de badkamer in om mijn tanden te poetsen en mijn make-up te doen, net zo lang totdat ik hoorde dat hij opgehangen had. Het duurde een kwartier voor de kust weer veilig was.
Eva: 'Na het zoenen, liet hij mij een foto van zijn pasgeboren baby zien'
‘Wat was dat nou?’ vroeg ik toen ik zijn kamer weer inliep. ‘Ah ja sorry — even een maatje van mij gebeld voor wat stylingtips. Ik wilde graag deze Rolex om met een bepaalde trui, maar die staan absoluut niet bij elkaar, dus hij heeft me er even doorheen gelopen. Want je weet, de Rolex maakt de man, toch?’
Als we dan toch gingen bellen, moest ik ook een snel telefoontje plegen. Mijn beste vriendin had ineens ontzettend liefdesverdriet. Ja sorry, ik moest er inderdaad echt metéén vandoor en inderdaad, ontzettend jammer van het ontbijt. Túúrlijk zouden we het inhalen, heus waar.
Uiteraard kwam dat er nooit meer van, en wacht ik liever af tot mijn vertrouwde vijver weer wat drukker bevolkt is voor ik weer aan het daten sla. Dat de Rolex de man maakt is inmiddels een running gag bij mijn vriendinnen geworden, dus dat heb ik wel te danken aan deze fashionista met teveel geld. Maar ooit nog een date met hem? Geen Rolex om mijn pols die daaraan denkt.
Eva: 'Ik begin te huilen en hoor hem fluisteren: 'Is het mijn kleine pik?''
