De dood van haar moeder is een rode draad in het leven van Susan van der Beek. Toen ze nog een kleuter was, overleed haar moeder. Het rouwproces begon pas jaren later. Nu helpt ze jongeren die een ouder hebben verloren.
Praten over de dood blijft een taboeonderwerp.
“Jongeren houden hun mond over het verdriet. Ze willen het verlies niet weer oprakelen omdat ze hun broertje of zusje willen beschermen. Het rouwen wordt zo heel eenzaam”, vertelt Susan. Ze spreekt uit ervaring, want pas op haar 48ste, toen ze een opleiding tot coach volgde, kwam ze zichzelf ‘heel hard tegen’. “Ik heb mijn moeder nooit gekend en ik ben het verlies heel lang uit de weg gegaan, totdat ik in een soort burn-out raakte.”
Susan beschrijft het onverwerkte verlies als ‘een skippybal onder water proberen te houden’. “Het verdriet en het verlies gaan nooit weg, maar als je ermee leert omgaan, dan gaat het een stuk beter.” Vanuit haar eigen ervaring zet Susan daarom met haar collega Narriman el-Khattabi een praatgroep op voor kinderen en jongeren die een ouder hebben verloren. Dit doen ze onder de vlag van landelijke organisatie Eve Foundation.
“Er heerst een enorm taboe om te praten over de dood en bij jongeren is dat vaak nog erger. Door ze een veilige omgeving te bieden om met anderen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen ze een begin maken aan de rouwverwerking. Op een latere leeftijd hoeft het dan niet in alle hevigheid, zoals bij mij is gebeurd, terug te komen.” Na de zomer van dit jaar gaat de groep van start.
Willibrord Frequin (80) blijft euthanasie uitstellen: 'Je wil toch niet dood'
