Britt Goossen-Kasbergen (32) heeft tijdens haar zwangerschappen hyperemesis gravidarum – afgekort HG – oftewel extreme zwangerschapsmisselijkheid, waardoor ze bijna niets meer kan. “Ik lag alleen maar op bed, met de rolluiken naar beneden.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Als blijkt dat Britt in verwachting is, is ze dolblij. Maar dat is van korte duur. “Ik dacht dat het leuk was om zwanger te zijn”, vertelt ze. “Ik zag hoe andere zwangere vrouwen in jurkjes buiten liepen, op het terras zaten en trots over hun buik wreven. Maar vanaf week vijf begon bij mij de misselijkheid. Ik dacht: dat hoort erbij. Dat was ook wat iedereen mij vertelde. Ik kreeg allerlei tips: gemberthee drinken, reispilletjes slikken of een armband tegen wagenziekte dragen, maar niets hielp.”
De misselijkheid verdwijnt niet, maar lijkt alleen maar erger te worden. “Het was extreem. Ik was ziek en bleef spugen. Op aanraden van de huisarts at ik elke drie uur. Ik at alleen maar croissantjes en koolhydraten, want de rest kon ik niet binnen houden. En ik dronk alleen limonade, want ik lustte ineens geen water meer. Meer dan een liter per dag kreeg ik niet binnen, ik was helemaal uitgedroogd.”
Ze kan niks. “Ik lag alleen maar op bed, met de rolluiken naar beneden. Tandenpoetsen deed ik sporadisch, ongeveer één keer in de twee weken. Ik werd er ontzettend misselijk van. Alleen al het idee dat ik mijn tandenborstel in mijn mond moest doen, zorgde ervoor dat ik kon gaan spugen. En als ik had overgegeven, mocht ik mijn tanden het eerst volgende half uur niet poetsen, omdat dat slecht is voor het glazuur.”
Maar niemand lijkt door te hebben dat het echt menens is. “Ik werd niet serieus genomen en voelde me eenzaam. Ik sprak bijna niemand meer. Het werd niet uitgesproken, maar ik voelde dat mijn omgeving dacht: stel je niet aan.” Gelukkig staat Britts vriend voor haar klaar. “Hij deed alles: hij werkte, deed het huishouden, verzorgde mij en onze twee katten, waardoor het contact met vrienden en familie er vaak bij inschoot.”
Kelly's baby werd door medicatie slapend geboren terwijl zij onder narcose was: 'Alsof ik gefaald had'
Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, houdt ze zo veel vocht vast, dat ze ’s nachts niet kan slapen van de pijn. “Ik moest er meerdere keren per nacht uit om mijn handen te koelen in een bak met koud water.”
Tekst gaat verder onder de foto.
En blijkt ze een zwangerschapsvergiftiging te hebben. “Uiteindelijk ben ik met 37 weken ingeleid.” De bevalling is volgens Britt verschrikkelijk. “Het ging van nul naar honderd. Ik kreeg een weeënstorm, begon te hyperventileren en wist niet meer goed hoe ik moest ademen. Na een uur kreeg ik eindelijk een ruggenprik, maar ik had nog steeds geen ontsluiting. En toen daalde de hartslag van ons zoontje ineens razendsnel.”
De kinderarts en gynaecoloog besluiten dat er maar één oplossing is: een spoedkeizersnede onder narcose. “Ze zeiden: ‘Je gaat slapen en we gaan je baby halen, want het is code rood.’ Ik had zoveel pijn dat ik eerst dacht: o lekker. Maar pas daarna besefte ik dat ik niet zelf bij de bevalling van mijn kindje zou zijn.”
Als Britt haar ogen open doet, is Broos geboren. “Ik werd wakker in een lege zaal, vanwege corona. Ze hebben me daar anderhalf uur laten liggen. Achteraf weet ik dat dat kwam door personeelstekort, maar ik heb daardoor wel kostbare tijd met mijn pasgeboren baby gemist.” Haar kindje weegt 2200 gram, te licht voor zijn leeftijd, maar hij maakt het verder goed.
Anita had HELLP-syndroom, haar baby RS-virus: 'Eerst was het bij mij kantje boord, daarna bij Bodin'
Lang heeft Britt last gehad van de zwangerschap en de geboorte van Broos. “De nasleep van HG is heel pittig. Ik was dertig kilo aangekomen en mijn lichaam was op. Doordat ik alleen maar op bed had gelegen, zat er nauwelijks nog kracht in mijn spieren en was mijn conditie weg. Ik heb zeker een jaar nodig gehad om lichamelijk weer een beetje mezelf te worden. En helaas zijn mijn tanden voor het leven beschadigd.”
Ook geestelijk heeft ze het moeilijk. “Maar inmiddels heb ik EMDR-therapie gehad – bij de psycholoog kwam ik erachter dat ik HG had gehad – en dat heeft echt geholpen.”
Inmiddels heeft ze twee gezonde kinderen. Broos is 2,5 jaar en Jip is twee maanden. Ook tijdens haar laatste zwangerschap had ze HG. “Maar dat was allemaal een stuk beter te behappen, omdat ze het deze keer wisten. Ik had een speciale HG-arts die mij serieus nam en ik kreeg medicatie. Daardoor had ik veel minder last van misselijkheid. Daarnaast wist ik mijn weg naar lotgenoten te vinden. Dat haalde de scherpe randjes ervan af. Ook hebben we gekozen voor een geplande keizersnede, omdat ik wilde voorkomen dat ik weer onder narcose zou moeten.”
Het leven lacht het jonge gezin inmiddels toe. “Het is wel echt wennen om twee kinderen te hebben, maar het gaat goed met hen en met ons. Na de geboorte was de misselijkheid meteen weg.” De komst van haar kinderen heeft haar relatie sterker gemaakt. “Het was ook heel zwaar voor mijn vriend. Er kwam veel te veel op zijn schouders, maar zonder hem had ik dit niet gekund. Hij heeft me er doorheen gesleept en ik hem. En nu zijn we echt compleet. Ik ga al die ellende niet nog een keer doormaken.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Stephanie's tweeling bleek TAPS te hebben: 'Ze waren prematuur en zó ziek'
