Een schoonmoeder die zich (te) graag bemoeit met de opvoeding van de kinderen of de schoonzus met bemoeizuchtige praatjes. Je krijgt ze er gratis bij: je schoonfamilie.
In de rubriek ‘Schone Schijn’ praten we met vrouwen over hun (ex-)schoonfamilie. Want je moet maar net geluk hebben.
Wie
Essie (55)*
Familielid in kwestie
(Ex-)schoonouders
’t Geschil
Pesterijen
Het is niet haar bedoeling verliefd te worden, toch gebeurt dat wanneer Essie zo’n twintig jaar geleden voor haar werk naar het buitenland vertrekt. “Eerst draaiden we nog om elkaar heen, maar na een half jaar was onze liefde niet meer te ontkennen en werd het officieel. De boer, die met zijn ouders op een idyllische berg woonde, en ik werden een stel.”
Ze praten over de toekomst, en het wordt al snel duidelijk dat Essies liefde haar niet als de nieuwe boerin van de familie ziet. “Tegen alle tradities in wilde hij juist dat ik bleef werken en enkel zou bijspringen in drukke tijden.”
Het stel besluit al snel te gaan samenwonen, boven de woning van zijn ouders. Maar wanneer haar vriend op een knie gaat, staan Essies toekomstige schoonouders niet te springen. “Het enthousiasme bleef beperkt. Tijdens het huwelijksfeest zaten mijn schoonouders met een zuur gezicht aan tafel, en ook zijn broer was het er duidelijk niet mee eens. Felicitaties of een cadeau hebben we dan ook nooit gehad.”
Erica's schoonmoeder gaf erotische massages: 'Smeerde haar zoon in met babyolie'
Zelfs wanneer de twee aankondigen in verwachting te zijn, blijven de felicitaties van de schoonfamilie uit. “Vijf weken voor de bevalling liet mijn schoonmoeder weten dat ik er niet op moest rekenen dat ook maar iemand iets met mijn kind te maken wilde hebben. Volgens haar moest ook mijn schoonvader het nieuwe familielid niet, want ‘er waren al genoeg kinderen’. Mijn schoonzussen stonden erbij en zeiden níéts. Mijn man is dit overigens nog dezelfde dag gaan verifiëren bij zijn vader. Een leugen, zei die. Mijn schoonvader verheugde zich juist enorm op de komst van de kleine.”
Een paar jaar na de geboorte van hun dochter komen Essies schoonouders te overlijden. De geboorte van een tweede kind maken ze dan ook niet meer mee. Het nieuwe gezin besluit het huis waar ze al die tijd in zijn blijven wonen te moderniseren, en de voormalige woning van Essies schoonouders bij hun bovenwoning te betrekken.
Een mooie tijd breekt aan, al begint het Essie op te vallen dat haar man zijn post nooit opent. “Ik zag dat sommige rekeningen pas na drie aanmaningen werden betaald. Mijn zorgen hierover werden niet gehoord, en ook mijn zwager – die een paar kilometer verderop woonde – wilde er niks van weten. Ik ‘moest maar lief voor mijn man zijn’, dan kwam het wel goed. Maar met enkel lief zijn hield ik de aanmaningen niet tegen.”
Rosita kan haar schoonzus niet uitstaan: 'Alsof we een relatie met z'n drieën hebben'
Het nare voorgevoel van Essie wordt groter wanneer ze haar man psychisch achteruit ziet gaan. “Ik was er zeker van dat hij ziek was, maar zelfs de psychiater hield hij voor de gek. De schulden waren in de tussentijd opgelopen tot een bedrag van zestigduizend euro. Iets waar ik pas achterkwam toen er een begeleider voor boerenbedrijven met problemen ons erf op kwam lopen. Met de bedrijfsrekening mocht ik mij namelijk niet bemoeien.”
Haar man had niet alleen van Essie zelf, maar ook bij zijn eigen broer een groot geldbedrag geleefd. Maar toen laatstgenoemde kwam vragen waar dit geld was gebleven, antwoordde haar man dat hij het van Essie had moeten uitgeven.
“Zijn familie geloofde hem blind, en met mij werd niet meer gesproken. Ik was volgens mijn zwager namelijk de schuld van alle ellende. Ondertussen werd het huis niet meer onderhouden en werden de dieren verwaarloosd. Ik, mijn kinderen: tot voor kort hielpen we op de momenten dat het kon, maar opeens mochten we de stallen niet meer in. De buren groetten niet meer, en ook de mensen uit het dorp begonnen ons te negeren. Aan hen vertelde mijn toenmalige man namelijk dat we niets uitvoerden.”
De begeleider voor boerenbedrijven trapt niet in de leugens van Essies man, en beveelt hem opnieuw een bezoek te brengen aan een psychiater. Essie zelf krijgt het advies om haar man ‘los te laten’. Want dat de leefsituatie voor het gezin ondraagbaar wordt, blijkt maar al te goed als haar man voor zes weken wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Ook haar familie, vrienden en zelfs de huisarts benoemen dat je iemand met een psychische ziekte niet kunt helpen. Essie besluit naar het advies te luisteren en dus wordt de woning opnieuw in twee verdiepingen opgedeeld. Samen met haar kinderen neemt ze haar intrek op de bovenverdieping.
“In die weken zijn we door mijn zwager uit ons eigen huis gepest. Hij hield ons constant in de gaten. Niet alleen door dagelijks op het erf te verschijnen en de kinderen te bestoken met uitspraken als: ‘Wanneer papa uit de kliniek komt, is alles weer goed’. Nee, zelfs de boomhut, die mijn zoon nog met zijn vader had gebouwd, werd door hem vernield. Mij hield hij in de gaten met een drone. Die verscheen dan voor het keukenraam, puur om mij een naar gevoel te geven.”
3 x schoonmoeders die hun kleinkind(eren) niet accepteren: 'Zelfs zijn naam schrijven ze verkeerd'
Essie vraagt haar zwager om zijn valse beloftes voor zich te houden, maar kan niet op begrip rekenen. “Het zorgde er juist voor dat de pesterijen erger werden. Zag mijn zwager dat ik de zaagmachine gebruikte om hout voor de houtkachel te zagen omdat de centrale verwarming was uitgevallen, dan stond die machine de volgende dag achter slot en grendel.
Of de dag waarop ik mijn eigen erf niet meer opkwam, omdat de buren de toegangsweg geblokkeerd hadden met trekkers en ik door de modderige wei naar het woonhuis moest. Uiteraard onder toezicht van mijn buren én zwager, die hier hartelijk om moesten lachen.”
De kinderen van Essie durven door de pesterijen niet meer naar buiten. Ze smeken hun moeder om te verhuizen, omdat ze bang zijn voor hun oom. “Dat ze hierdoor van school moesten wisselen, was moeilijk. Maar ze zitten nu een stuk beter in hun vel.”
Haar schoonfamilie ziet tot op heden niet hoe ziek haar man is. “Voor hen zijn de kinderen en ik dood. De liefste, betrokken vader die mijn man was, is veranderd in een afstandelijk, ongeïnteresseerd mens. In zijn ogen is alles mijn schuld, en de wereld waarin hij zich bevindt ondersteunt deze gedachte.”
De scheiding is niet door mij, maar door hemzelf aangevraagd. Zonder dit met mij te communiceren. Maar we zijn inmiddels al meer dan drie jaar uit elkaar, maar op papier nog steeds getrouwd. Hij had niet verwacht dat scheiden geld kost, krijgt het niet voor elkaar om de papieren in te vullen en reageert nergens meer op. Dit past overigens helemaal bij zijn ziekte: hij leeft in zijn eigen wereld. En nóg wil niemand van mijn schoonfamilie ons geloven.”
*De naam van Essie is gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Jouw verhaal delen? Mail dan een korte beschrijving van de situatie naar michelle.vandermolen@linda.nl
Marijke kreeg cadeau met 'stille hint' van schoonfamilie: 'Voelde me nooit op m'n gemak'
