De bevalling van Charlotte Hoeboer (33) is een traumatische ervaring. Ze scheurt volledig uit en krijgt een postnatale depressie. “Ik wil nooit meer bevallen.”
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn zwangerschap was tot de laatste weken prima”, vertelt ze. “Voor mijn zwangerschap durfde ik nooit strakke kleding aan, maar tijdens mijn zwangerschap wel. Ik vond mezelf mooi en was trots op mijn buik.”
Ondanks dat Charlotte en haar vriend zich verheugen op de komst van hun eerste kindje, is het niet één en al rozengeur en maneschijn. “Mijn schoonmoeder overleed een paar maanden voor de geboorte, dat was heel intens en onwerkelijk.”
Jaleesa's dochter (2) was bij de bevalling: 'Ze aaide me over mijn hoofd terwijl ik aan het persen was'
Het is vrijdag, zo’n anderhalf jaar geleden, als de bevalling van Charlotte begint. “Om 12.30 uur ben ik gestript in het ziekenhuis. Ik had drie centimeter ontsluiting en ben weer naar huis gegaan. Om 16.00 uur begonnen de weeën. Een uur later was de verloskundige hier. Zij zei: ‘Het gaat beginnen, we bellen het ziekenhuis.’ Daar kon ik meteen terecht. Ik had een kamer met een bad, dat was fijn. Ik lag zo’n twee uur in bad om de weeën op te vangen. Dat ging prima, maar daarna sloeg het om.”
Haar baby blijkt in het vruchtwater te hebben gepoept. “Ineens werd ik medisch.” Haar kindje is behoorlijk zwaar. “Hij was geschat op een kleine vijf kilo bij de geboorte. Ook bleek hij een sterrenkijker te zijn: hij lag verkeerd om. Maar daar kwamen ze pas achteraf achter. Ik heb ruim twee uur geperst. Er gebeurde niks meer, maar het was al te laat voor een keizersnede. Ik kon geen kant op.
De verloskundige zei: ‘Je moet nog één keer persen en alles geven wat je hebt’. Ik was bang dat ik volledig uit zou scheuren, maar volgens haar zou dat niet gebeuren. Ik vertrouwde volledig op haar expertise en perste – zoals ze vroeg – met alles wat ik had.”
Om 00.44 uur komt Noah gezond ter wereld. “Maar ik was volledig uitgescheurd. Alles wat kon scheuren was gescheurd: de huid tussen mijn vagina en mijn anus, maar ook mijn kringspier. Er stonden meerdere mensen aan het einde van mijn bed, terwijl ik daar lag, met mijn benen nog wijd. Ik was in shock en lag te trillen. Pijn voelde ik niet door de adrenaline.
‘Je moet zo meteen naar de operatiekamer, want ze kunnen je hier niet helpen’, hoorde ik iemand zeggen. De OK werd klaargemaakt en daar ging ik. Ik ging onder narcose en ben gehecht.” Al die tijd is haar partner bij haar zoon. Anderhalf uur later worden ze herenigd. “Ik voelde me verschrikkelijk, was in de war. Ik wilde het liefst verdwijnen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Pauline raakt totaal in paniek en scheurt volledig uit tijdens bevalling: 'Durf niet meer te bevallen'
Beduusd komt het jonge gezin een paar uur later thuis. “Ik wist dat ik was uitgescheurd, maar ik had geen idee dat ik een totaalruptuur had. Niemand had ons precies uitgelegd hoe of wat. Mijn zoontje had ook nog niet gedronken, omdat hij vruchtwater had ingeslikt. Pas ’s middags kwam er, vanwege het personeelstekort in de zorg, een kraamverzorgster. Daar stonden we dan met onze new born baby. We hadden geen idee wat we moesten doen.”
De eerste twee dagen krijgen ze alleen ’s middags drie uurtjes hulp. “Terwijl ik eigenlijk 24/7 hulp nodig had. Ik kon geen borstvoeding geven, omdat ik een borstverkleining heb gehad. Ik kon niet lopen of zitten. Ik kon helemaal niks en ik was nog steeds in de war.” Na die twee dagen krijgt ze alsnog fulltime kraamzorg. “Dat was prettig, maar in die dagen daarvoor was er al veel energie verloren gegaan aan geregel, terwijl ik daar de energie helemaal niet voor had.”
Charlotte heeft een postnatale depressie. “Ik wist niet meer wie ik was.” En alsof dat nog niet genoeg is, gaan de hechtingen in haar anus ontsteken. “Na twee maanden kon ik nog steeds amper lopen, zitten of tillen. Ik had veel pijn. De gynaecoloog concludeerde dat mijn anus vol zat met pus. Elke dag ging ik in bad. Ik moest mijn anus plaatselijk verdoven en zelf het pus uit de hechtingen proberen te duwen. Als dat na een week niet zou lukken, zou ik opnieuw gehecht moeten worden.” Het kost moeite en doet pijn, maar werpt zijn vruchten wel af. “Nu is het helemaal genezen en heb ik er geen last meer van.”
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat Noah werd geboren. “Ik wil nooit meer bevallen”, zegt Charlotte. “Het was een traumatische ervaring. Gelukkig voelt het compleet zo. Ik ben heel blij met Noah. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hem. Hij is zo’n lief, leuk en grappig mannetje. Het is bijzonder en mooi om zijn moeder te mogen zijn.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Liselore's baby had een deuk in haar hoofd: 'Heb haar drie maanden dag en nacht op mijn buik gedragen'
