In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Marloes haar man Freek.
“Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit soort liefde heb mogen ervaren, ik weet dat dat niet voor iedereen is weggelegd”, vertelt Marloes aan LINDA.
Wanneer Marloes en Freek elkaar zo’n 25 jaar geleden leren kennen, is het direct liefde op het eerste gezicht. Al vrij snel trouwen ze en bouwen samen een gezin op met drie kinderen. “We waren echt soulmates”, vertelt Marloes. “Freek was één en al liefde. Een integer persoon met humor, een liefdevolle vader met een geweldige lach.”
Freek had altijd al één grote wens. “Hij wilde al heel lang zijn motorrijbewijs halen. Ik vond het maar niks, maar wilde hem dat ook niet ontnemen”, vertelt Marloes. “We hadden een gezamenlijke agenda en daar kreeg ik op een gegeven moment een melding met ‘eerste motorrijles‘. Eerst dacht ik wel van: what the fuck, maar hij vond het zo geweldig. Hij was ook heel trots op z’n motor, terwijl ik het echt een lelijk ding vond”, lacht ze.
Tjalina (29) rijdt in haar eentje op de motor door Afrika: 'Mijn vriend past thuis op de kat'
“Hij wist dat ik het lastig vond en stuurde altijd een appje als hij ergens was en verzekerde me keer op keer dat hij echt voorzichtig was. Dat wist ik ook wel, maar je bent wel kwetsbaar op een motor en anderen zijn misschien minder voorzichtig.” En daar moet Marloes op de afgrijselijkste manier achterkomen.
“Het was 3 juni 2020. Freek was al vroeg vertrokken naar zijn werk en ik werkte thuis. Even later kreeg ik een belletje van zijn secretaresse of ik wist waar Freek was. Hij had een afspraak om acht uur en was nog niet op kantoor. Freek was altijd heel punctueel, dus dit was niks voor hem. Ik keek meteen door het zijraam en zag dat zijn auto er nog stond, ik dacht: shit, hij is met de motor.”
Marloes heeft meteen het gevoel dat het foute boel is. “Ik dacht niet direct dat hij dood was, maar wel dat hij misschien ergens in een ziekenhuis lag, of dat hij misschien al op kantoor was en op het toilet onwel was geworden, maar zijn motor stond ook niet op de parkeerplaats. Ik heb meteen de politie gebeld en gevraagd wat we konden doen, zij vertelden dat er een paar collega’s langs zouden komen. Mijn eerste gevoel was dat ze langskwamen om een paar vragen te stellen.” Maar niets blijkt minder waar.
“Binnen 10 minuten stonden er drie agenten voor de deur. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ze wat dingen kwamen vragen, maar toen begon één van de agenten over een ongeval dat had plaatsgevonden op de A15 bij Ridderkerk. Vrijwel meteen begon ik te schreeuwen wat er was gebeurd, het duurde me te lang. En toen kwam het nieuws: Freek was betrokken bij het ongeval en had het niet overleefd. Ik stortte volledig in elkaar, heb alleen maar geschreeuwd en gehuild. Ik had niet eens oog voor mijn kinderen.”
Fransie (37) verloor haar man aan een ongeluk: 'Ik heb hem niet meer mogen zien'
Vanaf dat moment ging het heel snel. “Binnen no-time stond het huis vol met vrienden die ons gingen helpen. Aan het einde van de middag konden we Freek ophalen, ik zag het niet zitten om daar naartoe te rijden dus dat hebben zijn tweelingbroer en beste vriend gedaan. Ergens denk ik dat ik daar niet naartoe wilde omdat ik nog steeds het gevoel had dat het niet waar was. Tot ik een foto kreeg van zijn beste vriend die zijn hand vast had, dat was het moment dat ik me realiseerde dat dit echt was. Alles daarna is echt één grote waas.”
Op het moment van Freeks overlijden, zit Nederland achter slot en grendel door de coronapandemie, wat de nodige complicaties met zich meebrengt voor de uitvaart. “Aan het begin zeiden ze dat er maar dertig mensen konden komen. Ik stortte weer in, dit kon niet, alleen de familie en vriendengroep inclusief kinderen bestond al uit meer dan dertig mensen.” Toch weten ze tot een oplossing te komen. “Een neef van mij heeft een restaurant ergens in het bos, die bestond uit verschillende ruimtes met openslaande deuren. Uiteindelijk hebben we die ruimtes ingericht met beeldschermen. Zo konden we er toch nog zo’n honderd mensen bij hebben.
We zijn voor de uitvaart heel veel bij Freek geweest, omdat we het nodig hadden om bij hem te zijn en hem echt te zien. Ik vond het heel zwaar om de kist dicht te doen, om hem echt voor het laatst te zien. Op dat moment dacht ik alleen maar: hoe ga ik dit doen? Ik kan dit niet, maar je doet het wel.” Freek wordt begraven op een natuurbegraafplaats. “Het was mooi, maar ook heel zwaar. Om die kist te laten zakken en bij hem weg te lopen, ik kon het gewoon niet. Ik weet nog dat ik de volgende dag dacht: ik ga graven, ik moet naar hem toe. Het zijn hele rare dingen soms, maar ik wil gewoon bij hem zijn.”
Jolanda verloor zoon Timo (21) door auto-ongeluk: 'Mijn man lag op de ic tijdens zijn afscheid'
Hoe moeilijk en zwaar het ook is, Marloes is dankbaar dat ze zoveel liefde heeft mogen voelen voor iemand. “Toen ik het bericht kreeg van zijn overlijden, was er niets wat ik hem nog had willen zeggen. We bespraken alles. Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit soort liefde heb mogen ervaren, ik weet dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Dat ga ik niet nog een keer ervaren en dat hoeft ook niet. Maar aan de andere kant is het zo lastig, omdat ik het niet meer heb.”
Toch valt rouwen, als alleenstaande moeder van drie kinderen, haar zwaar. “Voor veel mensen is rouw ook heel awkward, merk ik. Ze durven niks te vragen, niks te zeggen. Misschien zien ze mij en denken ze wel dat ik gewoon lekker verder ga met mijn leven. Er zijn veel aannames en dat vind ik lastig. Ik voel me altijd schuldig dat wij verder leven. Als ik iets leuks doe of op vakantie ga, ben ik bang wat mensen denken.”
“Het is altijd bij mij, ik probeer echt verder te leven. Ik maak reizen met de kinderen, wat ik heel stoer vind van mezelf, en we hebben het heel fijn samen. De kinderen ook met elkaar, dat is echt een eenheid. Maar als ik dan op vakantie bij een zwembad zit en een vader met z’n kinderen zie spelen, dan steekt me dat. Dan wou ik dat mijn kinderen dat hadden. Tegelijkertijd voel ik veel trots dat we het toch doen.”
Dat de rouw gecompliceerd is, weet ze maar al te goed. “Rouw is grillig en iedereen doet het op zijn eigen manier. Het is eenzaam, ik voel niet wat mijn kinderen voelen en zij voelen niet wat ik voel. Ook al heb je hele lieve mensen om je heen, in the end moet je het alleen doen, lig je alleen in bed, sta je alleen op en begin je alleen aan de dag.”
Ter nagedachtenis aan Freek Veenendaal 30 november 1968 – 3 juni 2020.
Adriënnes zoon Rens (17) stapte uit het leven: 'Soms lijkt het alsof ik alles in twijfel trek wat fijn is geweest'
