Ongeveer een op de drie vrouwen houdt last van aanhoudende buikpijn, bloedverlies of verminderde vruchtbaarheid na een keizersnede, blijkt uit onderzoek van het Amsterdam UMC. Zo ook Marije (30).
“Het voelde alsof ik de enige op de wereld was met deze klachten”, vertelt ze aan LINDA.
Haar zoontje ligt de hele zwangerschap in stuit, legt Marije uit. Vervelend, want ze wil het liefste natuurlijk bevallen. Er wordt een draaipoging gedaan, maar die haalt niets uit. “Hij had gewoon niet genoeg ruimte. Ik ben maar klein”, lacht ze.
Een week of twee voor de uitgerekende datum wordt duidelijk dat een keizersnede de beste optie is. De datum: 12 november 2019. “De ruggenprik was vervelend, maar iedereen in het ziekenhuis was heel lief voor me. Ik had wel veel last van hoofdpijn en misselijkheid, en de bevalling zelf vond ik naar. Ik voelde veel duwen en trekken, en veel druk. Ik voelde alles heel goed.” Achteraf blijkt dat ze misschien niet goed verdoofd is, maar dat zal ze nooit zeker weten.
Marije en haar man kunnen niet blijer zijn met hun eerste zoontje. Maar waar vader en zoon het goed maken, geldt dat voor Marije niet. “Ik vond het herstel heel zwaar, had veel pijn”, vertelt ze. “Die eerste dag, toen ze me uit bed kwamen halen om te douchen… Ik wist echt niet waar ik het zoeken moest. Ik ben graag fris en opgemaakt, maar ik raakte helemaal in paniek door de pijn. Toen heeft de verpleegster me maar weer teruggelegd.”
Een deel van de pijn verdwijnt na die eerste dagen, maar er is ook een groot deel dat blijft. “Alles werd me heel snel te veel, ik wilde ook niemand zien. Ik vond het al heftig genoeg dat we, toen de kraamhulp weg was, zelf voor ons zoontje moesten zorgen. Ik had al snel het gevoel dat er iets niet klopte. Het deed te veel pijn.”
Nikita over zwangerschap na stilgeboorte: 'Bang dat ik weer zou bevallen van een dood kindje'
De hersteltijd van een keizersnede is officieel zo’n zes weken, maar ook na die tijd verandert er niks. Marije neemt contact op met haar huisarts. “Ik vertelde dat ik het idee had dat er iets niet klopte, dat de pijn me verdrietig en somber maakte. De arts zei toen: ‘Maar in je familie komen toch ook depressies voor?’ Ze suggereerde dat het tussen mijn oren zat, en dat ging ik zelf ook bijna geloven. Achteraf had ik wat meer voor mezelf willen opkomen, maar je denkt toch dat zo’n arts het wel zal weten.”
“Vanaf toen ben ik van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand nam echt verantwoordelijkheid. Ik ging naar de fysiotherapeut, naar de bekkenbodemtherapeut, osteopaat en ben na een jaar uiteindelijk op de pijnpoli beland. Daar deden ze wat behandelingen, maar die zorgden niet voor verbetering.”
Overal waar ze heen gaat, voelt ze zich onbegrepen. “Ik heb weleens huilend bij de huisarts gestaan: ‘Waarom kan niemand me hiermee helpen? Hoe moeilijk is het nu? Ik heb alleen maar pijn. Snijd mijn buik maar open, het kan me niet schelen, als het maar over gaat.’ Maar voor een operatie was ik te gezond.”
Het litteken van Marije. Tekst gaat verder onder de foto.
Veel hulpverleners zeggen dat ze ‘het maar even aan moet kijken’; het zal vanzelf wel overgaan. Maar het gaat niet over, en dat heeft een flinke invloed op Marijes leven. “Ik had zo veel pijn dat zelfs met mijn kind naar de speeltuin gaan een uitdaging was. Ook mijn sociale leven ging eraan onderdoor. Ik kon niet lang staan of zitten, bleef steeds vaker thuis. Ik woon dicht bij het strand, maar ik kwam de duin niet meer over. En na een tijd was ik zo moe dat ik elke middag twee uur sliep.”
“De pijn vrat echt aan me, maakt me af en toe wanhopig. Wat was er met me aan de hand? Zat het echt tussen mijn oren? Ik hoopte dat ze iets lichamelijks zouden vinden, maar dat gebeurde niet. Ik werd er somber van, boos, zelfs jaloers op mensen die wél alles met hun kind konden doen. Waarom ik? Ik werd ook bang voor mijn eigen lijf; bij alles ging ik twijfelen of ik het wel kon.”
Delicia's (30) baarmoeder scheurde tijdens bevalling: 'Ik bloedde bijna dood'
“Twee jaar heb ik zo aangemodderd”, vertelt Marije. “Bij elke ‘mijlpaal’ – zes weken, drie maanden, een half jaar, een jaar – hoopte ik dat de pijn minder zou zijn, maar dat werd ie niet.” Tot ze in België naar een chiropractor gaat, die het litteken van de keizersnede flink masseert en haar instrueert dat ook thuis te doen. “Ik viel bijna flauw van de pijn, ging echt door de grond, maar het hielp wel. Mijn litteken werd een stuk soepeler.”
Ook de voedingsspecialist waar ze later heen gaat voor andere klachten, blijkt een indirect positief effect te hebben. “Het masseren had mijn pijn al flink verminderd, maar door de andere voeding ging mijn pijncijfer echt van een zes naar een twee à drie.”
“De afgelopen drie, vier jaar waren heel heftig”, blikt Marije terug. “De pijn gaat je niet in de koude kleren zitten, ik zat echt niet lekker in mijn vel. Ik moest mijn zoontje ook vaak wegbrengen omdat ik simpelweg niet zelf voor hem kon zorgen.”
“De pijn gaat denk ik nooit meer helemaal weg, maar ik krijg langzaam weer vertrouwen in mijn lichaam. Ik kan nog wél bewegen, wel wandelen, wel weer een uur zitten, wel weer leuke dingen doen met vriendinnen. Als ik het maar in kleine stapjes doe. Pas sinds een maand of twee heb ik er vertrouwen in dat ik zelfs misschien ooit weer naar de sportschool kan. Vorige week ging ik op skivakantie, dat was een enorme mijlpaal. Ik dacht dat dat nooit meer ging lukken.”
“Ik heb vaak gedacht dat ik misschien nooit een kind had willen krijgen als ik dit had geweten. Dat had me zo veel pijn en ellende bespaard. Maar met één blik in de kraaloogjes van mijn zoontje weet ik dat ik het zo weer over zou doen.”
Dax (0) is een vlinderkind: 'Na de bevalling zagen we dat zijn hoofdhuid ontbrak'
