Als je kind gepest wordt, hoop je dat het weerbaar genoeg is. Maar veerkracht heeft z’n grenzen. ‘In de spiegel kijken vond hij al moeilijk.’
Loes (64) is vrijwilliger in een verzorgingshuis, getrouwd en moeder van Dennis. Hij stapte op 27-jarige leeftijd uit het leven. Vandaag, op de Landelijke Dag tegen Pesten, delen we opnieuw haar verhaal.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
“Dennis werd geboren met een schisis. Toen ik hem voor het eerst zag, schrok ik even van de spleet in zijn bovenlip en zijn open gehemelte. Maar twee tellen later was ik eraan gewend. Het was zo’n mooie baby. Helaas moest ons enige kind wel snel geopereerd worden om hem goed te kunnen laten drinken. Na een week zaten we al in het kinderziekenhuis. In zijn eerste jaar moest hij meerdere keren onder het mes.”
“Na elke operatie ging het steeds iets beter, maar de schisis bleef zichtbaar. Daarnaast stonden zijn tanden scheef en zijn onderkaak te ver naar voren. Dat maakte Dennis een doelwit van pesten. Op de basisschool redde hij zich dankzij vriendjes die voor hem opkwamen, maar op de middelbare school werd hij ontzettend veel gepest. Hij heeft ons er één keer over verteld. Toen zijn we langsgegaan bij de mentor om erover te praten. De pesters kregen straf, maar gingen daarna harder door: ‘Haal je pappie en mammie er maar bij.’ Dennis sloot zich af en praatte daarna niet meer over wat hij meemaakte.”
“Hij hield een stevig minderwaardigheidscomplex over aan al het pesten over zijn uiterlijk: hij wilde nooit op de foto, zelfs in de spiegel kijken vond hij moeilijk. Het is in- en intriest om je kind zo te moeten zien.”
Annemiekes zoon Roan werd jarenlang ernstig gepest: 'Ik blijf als moeder altijd op m'n hoede'
“Op 25 februari 2013 belde de baas van Dennis: of we wisten waar hij was. Ze kregen de hele dag al geen contact met hem, maar zijn auto stond wel voor de deur. Mijn man Dirk en ik gristen de reservesleutel uit de kast en reden met een noodgang richting zijn flatje.”
“Dirk vond onze Dennis in zijn slaapkamer, daarna viel hij zelf flauw op de galerij; de schok was te groot. De buurman was helder genoeg om 112 te bellen. Zelf bevroor ik volledig. Binnen een paar minuten stond het huis vol hulpverleners en de forensische dienst, die moest vaststellen of het echt om zelfdoding ging. Hij liet geen brief achter, niets.”
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op LINDA.nl.
Zó ga je met iemand het gesprek aan over zelfdoding: 'Wees direct'
