De zwangerschap van Liselotte* verloopt voorspoedig, maar dan speelt haar moederinstinct op. Ze vertrouwt het niet en dat voorgevoel blijkt te kloppen. Alleen komen de artsen daar pas in een te laat stadium achter.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“De zwangerschap ging goed tot op het laatste moment”, aldus Liselotte. “Het was mijn derde en volgens de gynaecoloog mijn beste zwangerschap. Maar tegen het einde voelde ik dat er iets niet klopte. Ik ging langs voor een extra controle, maar volgens de artsen was er niks aan de hand. En wie ben ik als leek om dat tegen te spreken?”
Bij haar laatste controle zorgt ze dat ze alles wat ze nodig heeft bij zich heeft. “Ik dacht: ik sla met mijn vuist op tafel. Ze moeten mij hier houden. Ik heb meerdere onderzoeken geëist. Had bijna geen gevoel meer in mijn buik, kreeg geen teken van leven. Ik maakte me zorgen. Het was verschrikkelijk.”
De onderzoeken wijzen uit dat het inderdaad foute boel is. “Ze hebben mij op een brancard gelegd, de kleren van mijn lijf getrokken en de operatiekamer ingereden voor een spoedkeizersnede. Mijn zoon werd geboren zonder ademhaling en hartslag. De gezichtsuitdrukking van mijn man sprak boekdelen. Iedereen was in rep en roer.”
Het jongetje wordt meegenomen en de artsen reanimeren hem, met succes. “Hij had veel vocht in zijn lichaam, was opgezwollen, koud en blauw. Hij moest naar een gespecialiseerd kinderziekenhuis.” De pasgeboren baby gaat mee met de ambulance. “Mijn man en ik gingen er achteraan in een andere ambulance. We hadden onderling contact. Ik vroeg continu: ‘Leeft hij nog?’ Als dat niet zo was, wilde ik dat horen. Het leek een eeuwigheid te duren.”
Eenmaal aangekomen gaat hij in een koeling om erger te voorkomen. “Alle lichaamsfuncties werden overgenomen door machines. Wij zaten naar ons kindje te kijken, meer dood dan levend. Hij had een herseninfarct gehad, doordat de artsen te lang hadden gewacht met ingrijpen.”
De volgende dag staan ze voor een pittige keuze. “Door het zuurstoftekort had hij zware hersenbeschadiging opgelopen. De doktoren wilden weten of we zijn leven wilden voortzetten of niet. Het was onzeker of hij het zou halen, maar we besloten dat we alles wilden doen om hem te redden, zolang hij een gelukkig leven zou kunnen leiden.”
De dagen die volgen zijn zenuwslopend, maar als ze het jongetje van de beademing halen, reageert hij goed. “We hebben lang op zijn eerste huiltje gewacht. Toen dat kwam was dat een prachtig moment.”
Toch is er van een roze wolk geen sprake. “Ik was geestelijk en lichamelijk een wrak. Veel heb ik geblokkeerd, daar ben ik eerlijk in. Mijn man en ik zijn geen praters. We hebben gesprekken gehad met een psychiater en hebben hulp vanuit de GGZ. Ons leven is sinds komst van onze zoon drastisch veranderd en het blijft zoeken hoe we met de situatie moeten omgaan.”
Inmiddels is Lennard* bijna vier jaar oud en doet hij het naar omstandigheden goed. “Hij is redelijk gelukkig. Mobiel doet hij het slecht, maar hij is niet – zoals de artsen wel voorspelden – rolstoelafhankelijk. Hij heeft een gehoorapparaatje en aangepaste schoentjes. Mentaal loopt hij achter en het is lastig om contact te maken. Aankomend jaar gaat hij naar een school voor moeilijk lerende kinderen. Dat gaan we proberen. Als dat niet lukt, moet hij naar de dagbesteding.”
Ze wil andere moeders meegeven om goed naar hun eigen gevoel te luisteren. “Het is jammer dat er in mijn geval niet genoeg gehoor aan gegeven is. Als dat wel was gebeurd, had Lennards leven – en dat van ons – er wellicht heel anders uitgezien.”
*De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Maaike had baarmoederhalskanker tijdens haar zwangerschap: 'Ik bleef positief'
