Laura Nieuwhuis werkt als verpleegkundige al jaren in de zorg en sinds een jaar als vrijwilliger bij Stichting WensAmbulance Oost-Nederland. ‘Toen ik erover hoorde, kon ik het niet meer loslaten. Dit is zulk dankbaar werk. Het houdt me met beide benen op de grond.’
Aan LINDA. vertelt Laura over haar bijzondere werk: “Bij het vervullen van zo’n wens heb je alle tijd voor de patiënt.”
Laura herinnert zich nog goed wanneer ze voor het eerst hoorde over de WensAmbulance. Dat was tijdens een bijeenkomst in het ziekenhuis over zinnige zorg, een jaar geleden. Een vrijwilliger vertelde over zijn werk voor de stichting. “Het was puur informatief, maar wat hij ons vertelde, liet me niet meer los.” Het feit dat je een hele dag de tijd neemt voor iemand die nog één keer iets wil meemaken, raakt Laura.
Dat is precies wat ze tijdens haar werk als verpleegkundige soms mist. “Het is een prachtige aanvulling op mijn werk dat ik dit erbij kan doen. Als verpleegkundige zie ik meerdere patiënten op een dag en word ik voortdurend gestoord. Je kunt wel een gesprek voeren, maar er is altijd een pieper die afgaat of onderzoeken die gedaan moeten worden. Je hebt nooit écht alle aandacht voor de patiënt, terwijl je dat bij zo’n wens wel hebt.”
Zodoende gaat ze aan de slag voor Stichting WensAmbulance Oost-Nederland. De eerste keer dat ze meegaat op een wensdag, weet ze nog goed. Een dame van rond de zestig, die terminaal was, wilde nog één keer heel graag naar het Dolfinarium. “Het was best spannend, omdat ik nog niet precies wist hoe alles zou verlopen. Maar zodra je aankomt bij de locatie, merk je meteen hoeveel indruk zo’n brancard maakt. Het is bijzonder om te zien hoe iedereen meewerkt: mensen gaan aan de kant, je krijgt een kopje koffie, je mag eerder de lift in. Het zijn kleine dingen, maar wel van grote betekenis.”
Ook in het Dolfinarium zorgen de medewerkers ervoor dat de vrouw een fantastische dag heeft. Ze zorgen voor een extra demonstratie met de dolfijnen en ze mogen zelfs bij het voedermoment zijn. “Het was zo mooi. Ze was natuurlijk erg vermoeid en al die indrukken kostten haar veel energie, maar tegelijkertijd was ze ook heel blij.”
Tijdens zo’n speciale dag is Laura verantwoordelijk voor de patiënt. “Ik zorg ervoor dat de patiënt comfortabel is, voer de noodzakelijke medische handelingen uit en beoordeel of de wens qua gezondheid wel veilig en haalbaar is. Tegelijkertijd staat de patiënt die dag centraal. Dus als hij of zij nog ergens heen wil, doen we ons uiterste best om dat mogelijk te maken.”
Zo was er een andere mevrouw die terminaal was en nog één keer op pad wilde met haar kleinkinderen van zes en negen jaar. Die dag gingen ze naar de dierentuin. “We gebruiken dan de gezinsambulance, waar acht mensen in passen. En ondanks dat het niet in de planning zat, gaf ze aan dat ze nog cadeautjes voor de kleinkinderen wilde kopen. Dat doen we dan graag. Voor mij was het vooral bijzonder om te zien hoe je wordt opgenomen in zo’n gezin en hoe makkelijk ze met je omgaan.”
De wensen die de stichting binnen krijgt lopen behoorlijk uiteen. Zo was er laatst een vrouw die naar het concert van Bruce Springsteen wilde gaan, terwijl een andere man nog één keer naar zijn favoriete voetbalclub wilde kijken. Dat kon uiteindelijk zelfs vanuit de Skybox. Laura was daarbij en dat was wel heel bijzonder, vertelt ze.
Andrea's dochter Samara had leukemie: 'Bij ons ging alles mis, toch bleven we positief'
“Maar het valt me vooral op dat het juist ook vaak de kleine wensen zijn die de mensen nog hebben. Hun wereld is dan al zo klein geworden dat alleen even naar buiten gaan al heel fijn kan zijn en het verschil kan maken. Veel mensen willen bijvoorbeeld nog één keer naar het strand of naar hun eigen huis, omdat ze vanuit het ziekenhuis niet meer thuis zijn geweest. Of ze willen het huis zien waar ze zijn opgegroeid.”
“Ik had ook een mevrouw die voor de laatste keer langs het graf van haar ouders wilde. Zij lag op dat moment in het hospice en haar einde naderde. Toen ze bij het graf was, was het voor haar erg belangrijk dat de steen opgeschoond werd, de plek er weer netjes bij lag en het opschrift weer leesbaar was. Het was een korte wens, maar een die we met veel dankbaarheid voor haar konden vervullen.”
De wensambulance rijdt niet alleen voor mensen in hun laatste levensfase. Zo ging Laura laatst mee met een man die een neurologische aandoening had, waardoor hij liggend vervoerd moest worden. “Wij brachten hem naar Schiphol, omdat hij voor zijn behandeling naar Amerika zou vliegen. Dat doen we dan ook. Soms leiden deze ritten tot bijzondere gesprekken. Het verhaal over hoe iemand in zo’n situatie is beland en wat hij precies gaat doen in Amerika, maakt dan veel indruk op mij.”
Zo’n wensdag kan behoorlijk indrukwekkend zijn. Het team praat daarom na afloop altijd even na. “We bespreken wat we van de wens vonden, of we nog tips hebben en hoe we het ervaren hebben. Dat is altijd erg fijn. Ook thuis heb ik het erover, dat helpt ook om de dag te verwerken.”
Dit werk is vooral een fijne reminder dat het leven niet vanzelfsprekend is, vertelt Laura. “Het zet je met beide benen op de grond. Je beseft dat je vooral moet genieten van het leven en dat je van geluk mag spreken dat je gezond bent. Voorlopig blijf ik dit werk nog met veel liefde doen.”
Wens terminaal zieke Feyenoord-fan Magda (88) uitgekomen: 'We hebben gejuicht natuurlijk'
