In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Gianna haar moeder Martine, die overleed aan kanker.
Geschreven door Gianna den Hertog ter nagedachtenis aan haar moeder Martine den Hertog Baron (19-07-1963 – 28-10-2020).
Eind 2016 vertelden de artsen dat mijn moeder een levensverwachting van nog maar drie weken had. Ze was al twee keer eerder ziek geweest, maar nu was het ongeneeslijk. Ze overleed bijna vier jaar later.
Na 2016 kroop zij nog drie keer écht door het oog van de naald. Artsen noemden haar een wandelend wonder. Als gezin denken we dat ze, naast geluk en medicijnen, het ook zo lang heeft volgehouden door haar sterke mentaliteit.
Ons gezin is heel hecht: we waren een team, met mijn moeder als aanvoerder. Mijn moeder was een persoon van no nonsense, zo ben ik ook opgevoed. Na het slechte nieuws ging er al snel een knop bij haar om en zo ook bij ons. “We gaan ervoor!” Met die instelling hebben we de afgelopen vier jaar geleefd. We hebben de ziekte samen bestreden en we hielpen elkaar om de kracht te hebben om door te gaan.
We hebben vooral leuke dingen samen gedaan. In die tijd gingen haar chemo’s en controles gewoon door, maar we leefden zo normaal mogelijk. Mijn moeder raakte geïnspireerd door snowboardster Bibian Mentel: “Als zij nog kan snowboarden, dan kan ik misschien ook skiën.” En zo stonden we vier jaar op rij nog op de ski’s.
Als je niet beter wist, zou je niet denken dat mijn moeder ziek was. Ze oogde fit en zat vol energie. Mijn moeder liet een onuitwisbare indruk achter. Ze was goudeerlijk en werd bewonderd. Ook had ze ontzettend veel humor. Humor hielp ons als gezin, we maakten de ergste grapjes over elkaar. Het glas was altijd halfvol en klagen deed ze niet. “Al zouden medicijnen 80% helpen en onze mentaliteit 20%, dan is dat toch 20%!”
Op 28 oktober 2020 overleed mijn moeder op 57-jarige leeftijd in het ziekenhuis. Nog steeds vind ik dat raar om te zeggen. Het lege gevoel lijkt tijdelijk, alsof het wel weer wordt zoals het ooit was. Maar dat is niet zo. We leven door zoals mijn moeder wilde: met een lach en een traan. Vrede zal ik er nooit mee hebben, maar ik accepteer het wel. Zoals mijn moeder zou zeggen: “Het is niet anders, accepteren en doorgaan.”
Lees ook
Mariska herdenkt haar zoon (11): ‘De tunnel begaf het, met Tygo er nog in’
