Fleur Ravensbergen werkt al meer dan tien jaar in geweldsgebieden. Doel is om de conflicten daar te beëindigen. Maar daar is een lange adem voor nodig. Hoe houdt ze zich staande in deze mannenwereld?
Onlangs heeft Fleur haar boek Ontwapend uitgebracht. Daarin vertelt ze over haar ervaringen en hoe ze te werk gaat.
Maatschappelijk betrokken bezig zijn, zit in Fleurs bloed. Dat heeft deels met haar familiegeschiedenis te maken. “Mijn moeder wilde graag studeren, maar in haar tijd was dat er helemaal niet bij. Pas op latere leeftijd kon ze haar droom waarmaken. Vanuit mijn vaders kant ben ik opgegroeid met oorlogsverhalen. Die kant van de familie is joods. Bezig zijn met wat er speelt in de wereld is mij met de paplepel ingegoten.”
Met die achtergrond en haar studie Internationale Betrekkingen richtte ze met een goede bekende in 2008 de Dialogue Advisory Group op. Jaren van reizen naar conflictgebieden volgden. Fleur en haar team gingen daar dan in gesprek met groepen die strijd met elkaar voerden. “Ik ben veel in het Midden-Oosten geweest, maar ook bijvoorbeeld in Spanje en Centraal-Afrika.” Het was zeker niet altijd veilig. “Ik heb mensen neergestoken zien worden en aanslagen van dichtbij meegemaakt. Ik ben wel bang geweest op die momenten.”
Fleur is daarnaast ook vaak de enige vrouw die bij de onderhandelingen aan tafel zit. “Ik ben er niet bewust mee bezig. Maar ik merk wel dat ik vaak een verrassingselement ben voor de aanwezigen. In de meeste gebieden waar ik kom hebben vrouwen vaak een onzichtbare rol. Dat ik daar dan als vrouw aan tafel zit, doet wel de wenkbrauwen omhoog bewegen.” Toch is er volgens Fleur een groot verschil. “Ik ben een vrouw van buitenaf en voor mij gelden de regels voor de vrouwen daar niet. Tuurlijk ben ik weleens lastig gevallen, maar inhoudelijk ben ik altijd serieus genomen.”
Wat het werk volgens Fleur vooral lastig maakt is dat je er een ‘lange adem’ voor moet hebben. “Soms duurt het jaren voordat er beweging in een zaak komt. Maar ontmoedigd ben ik nooit. Door dit werk zie ik dat mensen tot zoveel in staat zijn. En dat maakt me hoopvol.” Door haar werk heeft Fleur er mede voor gezorgd dat twee groepen zich ontwapend hebben. “Eén daarvan is de Baskische gewapende groep ETA. Die onderhandelingen hebben zeker zeven jaar geduurd. Maar je ziet dat kleine stapjes tot iets groots kunnen leiden. Er is altijd meer mogelijk dan je denkt.”
Inmiddels is Fleur 38 en heeft ze vier kinderen. Haar werk heeft zich over de jaren heen geëvolueerd. Nu richt ze zich niet alleen maar op conflictgebieden in het buitenland, maar ook op conflicten in Nederland. “Ik gebruik mijn ervaring om bijvoorbeeld geschillen tussen overheid en burgers op te lossen.” Maar het buitenland blijft nog altijd lonken. Zo is ze nu bezig met een project in Soedan waar ze binnenkort naartoe gaat. “Om veiligheidsredenen mag ik nooit al te veel vertellen over wat ik doe of ga doen. Het zal in ieder geval wel weer een langdurig project worden dat hopelijk positief gaat eindigen.”
