Draagmoeder

“Al voordat ik zelf kinderen had, dacht ik er al aan om eens draagmoeder te zijn”, legt Cynthia uit. “Ik wilde gewoon graag een keer iets voor een ander doen. Ik heb bijvoorbeeld ook gedacht aan het doneren van mijn nier. Waarschijnlijk heb ik het er ooit onder douche na korfbal met Hilleen over gehad, met wie ik al bijna twintig jaar bevriend ben.”

Hilleen is ook al zo’n vijfentwintig jaar bevriend met Mirjam en Gerben. Helaas is in verwachting raken op de natuurlijke manier niet voor hen weggelegd: Mirjam heeft kanker gehad en ook ivf haalt niets uit. “Hilleen kwam op een dag naar me toe met dat verhaal en zei: ‘Wil jij hun kindje niet dragen? Dan krijg je mijn eicel.'”

Eva wacht al drie jaar op een draagmoeder: 'Het is een innerlijk gevecht'Lees ook

Kosten

“Natuurlijk heb ik daar even over moeten nadenken”, geeft Cynthia toe. “En ik wilde het met mijn man bespreken. Die vond het meteen iets voor mij, net als mijn verloskundige. Hilleen wilde het kindje niet zelf dragen, omdat zij heftige zwangerschappen en bevallingen heeft gehad. Ik niet, bij mij verliep het altijd wel volgens het boekje. Dus zo’n vierde keer kon er ook wel bij. Ik heb hier nooit aan getwijfeld.”

Een aantal avonden spreekt het groepje met elkaar af en bespreken ze onder meer hun verwachtingen van het draagmoederschap en de mogelijkheden. “Ik kende Mirjam en Gerben nog niet, maar we hadden direct een enorme klik. We bespraken dat ik dit puur uit liefde doe – ik krijg er dus geen geld voor – maar dat mijn zwangerschapskosten wel worden vergoed door hen, zoals zwangerschapskleding, de extra verzekeringen en oppaskosten. In juni 2020 was onze eerste ontmoeting, in september zaten we in de kliniek en in september 2021 was de eerste terugplaatsing.”

Cynthia met Hilleen, Mirjam en Gerben:

Bevalling

Cynthia weet ook al hoe ze de bevalling voor zich ziet: met de hele groep erbij, inclusief haar eigen man. “Zodra ik ben bevallen, gooit Mirjam haar blouse open en gaat het kindje bij haar op de borst. Gerben knipt de navelstreng door. Veel mensen vragen zich af of ik het niet heftig vind dat ik mijn kind dan afsta, maar zo zie ik het niet. Ik geef mijn kind niet weg, ik geef het kind aan hen terug.”

“De baby gaat dan mee met Gerben en Mirjam en ik ga terug naar huis, naar mijn eigen gezin”, legt de draagmoeder uit. “Ik zal geen borstvoeding geven en zal me ook niet met de opvoeding bemoeien, want ik weet dat Mirjam en Gerben het fantastisch gaan doen. En als we elkaar daarna willen zien, dan nemen we gewoon contact met elkaar op.”

Taboe

“Mensen zeggen vaak tegen me dat ze ‘dit niet zouden kunnen’, maar ik denk dat je dat pas kan zeggen als je dit ondergaat”, vertelt Cynthia. “Wij zijn hier al twee jaar mee bezig. Ik ben er meteen open over geweest tegenover vrienden, collega’s en mensen op school. Ik wilde niet dat mijn kinderen straks zouden worden gefeliciteerd met mijn zwangerschap en dat zij de situatie zouden moeten uitleggen. Maar iedereen vindt het fantastisch.”

En zelf vindt ze het ook “fantastisch” dat dit mogelijk is. “Als iemand graag een kind wil, maar het via de natuurlijke weg niet gaat, dan is het toch mooi dat op deze manier kan? Er ligt zo’n taboe op, ik ben blij dat ik er in de documentaire een gezicht aan kan geven. Ik ben blij dat ik Mirjam en Gerben kan helpen.”

De draagmoeder van Kim bevalt in juli van haar kind: 'Zij voelt het schoppen, jij niet'Lees ook