Long covid

Het RIVM is afgelopen maand een onderzoek gestart om meer te weten te komen over het aantal mensen dat na corona nog langdurig last heeft van klachten. Ylona kan er dus helaas over meepraten. Zij liep het virus afgelopen september op en lag twaalf dagen in coma. De eerste drie maanden kon ze nog geen potje appelmoes open maken

De coronabesmetting die eind september begint met wat keelpijn, eindigt voor Ylona, die een vorm van astma heeft, in een ziekenhuisopname. “Op een gegeven moment kon ik niets meer. Ik was helemaal uitgeput”, vertelt de Groningse moeder.

“Omdat mijn gezin ook besmet was, mochten ze niet naar het ziekenhuis komen. Ik moest hen daarom bellen om afscheid te nemen.” Daarna wordt ze in een kunstmatige coma gebracht. “Ik heb het geluk dat ik er nog ben. Ik ben echt voor de dood weggehaald.”

Kunstmatige coma

Die kunstmatige coma gaat gepaard met een delier: vreselijke nachtmerries en hallucinaties. “Ik dacht dat de verpleging me wilde vermoorden.” Wanneer ze na twaalf dagen ontwaakt, lijkt de situatie stabiel. “Dan leer je weer slikken en mag je af en toe een beetje vla eten.” Even recht op de rand van het bed zitten is op dat moment al een hele overwinning.

Toch lijkt de revalidatie voorspoedig te gaan. “Ik werd naar huis gestuurd met fysiotherapie, thuiszorg en mijn fijne huisartsen hielden een vinger aan de pols. Mijn bed stond in de kamer, de zuurstofmachine in de hoek en achter de rollator mocht ik mijn eerste stappen zetten.”

Lees ook
Charlotte (26) heeft langdurige coronaklachten: ‘Ik revalideer al maanden’

Potje appelmoes

Maar eenmaal thuis stagneert het herstel. “Er zit wel progressie in, maar het duurt héél lang”, zegt Ylona. “Ik sta dodelijk vermoeid op en ik ga dodelijk vermoeid naar bed. Daar zit niets tussenin.” Zo zijn de gangbare huishoudelijke taken al een brug te ver voor haar.

“De was opvouwen is al veel te veel voor me. Mijn longen staan dan in brand en ik word heel benauwd. Ik voel me vaak net een bejaarde.” Ook wordt de veertigjarige geteisterd door spier- en zenuwpijnen. “Een potje appelmoes openmaken is amper te doen.”

Onzekerheid

Naast de fysieke strijd, is het ook mentaal heftig. “Ik weet niet met welke blijvende schade ik straks zit. Wordt het nog wel beter? Of is dit mijn kwaliteit van leven?” Die onzekerheid knaagt. “En dat mensen je verhaal in twijfel trekken en zich alleen drukmaken om wanneer ze hun eerste biertje kunnen drinken op het terras, dat is frustrerend. Ik zou willen dat ik in die positie zat.”

Ylona wil haar leven het liefst zo snel mogelijk weer oppakken. “Ik sta middenin het leven en ben een moeder van jonge kinderen. Ik wil potverdorie niet op bed liggen als mijn kinderen uit school komen.” Ze is sinds kort onder behandeling in een revalidatiecentrum. Daar werkt ze aan haar herstel, het opbouwen van haar conditie en het verdelen van haar energie. Overigens kan ze daar, zes maanden na haar coronabesmetting, alleen met de taxi heen, want autorijden gaat echt nog niet.

Lees ook
Oproep aan studenten in zorg: ‘Kom helpen bij coronacrisis’

Zorgmedewerkers

De tijd in het ziekenhuis heeft haar echter ook veel moois gebracht. “Als ik terugdenk aan het geweldige ziekenhuispersoneel en hun betrokkenheid, liefde en onbaatzuchtige manier van zorgen met het risico zélf besmet te raken, word ik nog altijd emotioneel.”

Volgens Ylona hebben zij haar laten inzien hoe mooi en waardevol steun en liefde aan een vreemde kan zijn. “En dat in een wereld die compleet op zijn kop staat en waarbij momenteel helaas zoveel mensen recht tegenover elkaar staan.”

Zes maanden in het herstelproces ziet ze het leven als een nieuwe kans. “Hoewel het allemaal heel vermoeiend is en ik het liefst de hele dag op bed lig, ben ik over het algemeen positief. We weten niet hoe lang het herstel nog gaat duren. De artsen kunnen daar helemaal niets over zeggen. Toch ben ik nu alweer een heel stuk verder dan een half jaar geleden. Ik probeer er het beste van te maken. Ik moet wel, ook voor mijn kinderen.”

Ylona Schievink en haar kinderen: