Iedereen heeft behoeftes

Een maand of twee na Stefans dood zat ik in de tuin met een van mijn beste vrienden. Zuchtend zei ik zoiets als: “Ik heb toch zo’n behoefte om weer eens vreselijk genomen te worden.” Een uitspraak die mensen soms nogal blijkt te choqueren, maar waarom zou ik er doekjes om winden: behoeftes hebben we allemaal.

(V)rouwlust

Wat ik vooral wilde was weer aanraking voelen, het gevoel krijgen dat ik weer mens en bovenal vrouw was. Ik noemde het toen mijn rouwlust. Al schouderophalend zei hij: “Nou, dan regel je dat toch gewoon.” Totaal vertwijfeld keek ik hem aan. “Echt?” Mijn hoofd maakte overuren. Was het zo gemakkelijk? Waarom had ik me zo druk gemaakt om dit überhaupt uit te spreken? “Ik kan me dat wel voorstellen,” sprak hij, “Je bent toch ook maar gewoon een mens.”

‘Potentieel vader-materiaal’

Direct werd giebelend Tinder op mijn telefoon gezet en ik ging aan de slag. In plaats van op zoek te gaan naar “fysiek contact” waren mijn swipe-bewegingen vooral gericht op “potentieel vader-materiaal”. Een onbewuste vlucht uit de realiteit, maar ook een onbewuste drang naar aandacht. Er volgden wat matches en wat gesprekjes, maar ik vond dat hele Tinder maar ingewikkeld. Ik had eerlijk vermeld dat ik een alleenstaande moeder was, maar meer informatie vond ik niet nodig. En dan komt uiteindelijk altijd de vraag: “Ben je gescheiden?” Mijn eerlijkheid was voor menige man reden om af te haken. Wat ik op dat moment echt heel erg stom vond.

Tinder-taferelen

Goede vrienden en vriendinnen waren op de hoogte van mijn Tinder-taferelen, maar verder hield ik wijselijk mijn mond. En met goede reden. Toen ik eenmaal iemand trof met wie ik daadwerkelijk ging daten, waren de reacties niet mals. Er was letterlijk niemand die niet iets van mijn date-gedrag vond. En dat vond ik moeilijk, heel moeilijk. Het is namelijk al lastig genoeg om je eigen weg weer te vinden. Om weer iemand toe te laten, om je weer te laten aanraken, om je eigen gedachten op een rij te krijgen.

In gevecht met jezelf

Het gevecht wat je met jezelf aan het leveren bent, is zwaar genoeg. Daar heb je echt geen hulp bij nodig. En dat maakt dit een heftige weduweregel. De regel waar “men” het meest van vindt. En de regel waar ik persoonlijk het meest last van heb gehad.

Zelfvertrouwen in weduweland

Zelfs in weduweland – een besloten Facebookgroep met weduwes – werd ik overstelpt met negatieve reacties. Terwijl ik gehoopt, en stiekem ook verwacht had, hier medestanders te vinden. Het sloeg een enorm gat in mijn zelfvertrouwen.

Roerige date-fase

Of het handig is geweest dat ik zo snel ben gaan daten? Geen idee. Ik heb er in ieder geval geen spijt van. Want ook deze roerige date-fase heeft me weer wat gebracht. Uiteindelijk heb ik geleerd om mijn eigen gevoel voorop te zetten. Om niet te luisteren naar de kritiek van anderen en te doen wat goed voelt voor mij. Toegeven aan je behoeftes als je midden in de rouw zit, is volgens mij nooit fout. Zelfs als het gaat om je eigen rouwlust.

Weduweregel 11:

Gij zult niet binnen een jaar gaan daten: Behalve als je die behoefte voelt. Dan moet je er gewoon aan toegeven en de mening van anderen naast je neerleggen.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks: