Wel of niet vaccineren? Dat vraagstuk zorgt voor een tweedeling in de maatschappij, en gaat er vaak heftig aan toe. Vriendschappen lopen erop stuk en families raken verscheurd. In ‘Vaccinatie Vetes’ gaan deze mensen het gesprek met elkaar aan.
Zo ook Ellie en haar vader, die niet meer naast ongevaccineerden wil zitten.
Wat als je eigen vader bang voor je is omdat je niet gevaccineerd bent? “Medische apartheid heeft ook mij persoonlijk geraakt. De zin die mijn eigen lieve papa laatst tegen mij zei, kwam als een donderslag bij heldere hemel binnen. ‘Ik wil niet meer naast een ongevaccineerde zitten’. En dat ben ik.”
Ellie vertrouwt op haar eigen immuunsysteem en laat zich daarom niet vaccineren. Ze verloor haar moeder op jonge leeftijd en bleef samen achter met haar vader. Ze waren onafscheidelijk, tot nu. Als ongevaccineerde is ze niet langer welkom.
Ze maakt zich dan ook zorgen dat ze haar vader pas weer ziet, als hij er niet meer is. “Ik voel pijn, verdriet, onbegrip. Ik wil gewoon mijn vader zien. Wat vraag ik nou eigenlijk? Ik voel mij heel erg niet gezien, niet gehoord en aan de kant geschoven.”
De 86-jarige vader van Ellie lijkt samen met zijn huidige vrouw stellig in zijn mening. Zonder vaccinatie, niet in mijn buurt. “Of ik moet overtuigd zijn dat het geen kwaad kan. Maar dat weet je niet. Ze gaat juist overal naartoe, waar alle gelijkgestemden komen. Ik geef niet toe, mijn mening blijft zo.”
Al heeft vader Wim het er wel moeilijk mee. “Ze is altijd in mijn hoofd. Ik heb hier ook bewust geen grote foto staan, in de kamer. Daar word ik een beetje verdrietig van.”
Wim vindt het dom wanneer mensen zich niet laten vaccineren. “Ik vind mijn eigen dochter dus ook dom.” Ellie noemt zichzelf geen wappie. “Maar ik zie mezelf wel als wakker, anders, pienter en eigenzinnig.”
Sinds een jaar gaat Ellie naar demonstraties, op zoek naar lotgenoten. Daar maakt ze vaak nieuwe vrienden. “De saamhorigheid. Dat wij met veel meer mensen zijn dan ze ons doen geloven. Allemaal lieve mensen. Dat geeft hoop. En het is voor mij ook even een ontlading, van alle frustratie en verdriet die je hebt.”
Ze mist haar vader, en doet nog een laatste poging om hem te zien. Hiervoor heeft ze een gevaccineerde vriend gevraagd hem een bloemetje te geven. “Uit liefde, ik hoop dat het op een goede manier ontvangen wordt. Ik denk dat mijn vader geëmotioneerd is. Bellen is makkelijker. Nu gaat hij mij echt zien, en dan ga je die afstand voelen.”
Ellie is zenuwachtig en hoopt dat er in ieder geval weer contact komt. Als het moment daar is, vertelt Wim een beetje overdonderd te zijn. “Oké lieverd. Kom maar even binnen, maar we houden wel afstand.” Praten over de vete, dat durft haar vader nog niet aan. Maar ze zit op de bank, en dat is voor nu genoeg. “Je kunt afstand houden, maar elkaar toch zien.”
De hele aflevering terugkijken? Dat kan hier.
Een op de vijf wil alleen strenge lockdown voor ongevaccineerden
