De boeren van het nieuwe Boer zoekt Vrouw-seizoen werden zondag voorgesteld. Schrijver Ivo van Woerden keek, analyseert en geeft schrijfadvies.
‘Dan sta je daar als een lulletje rozenwater naast Claudia als ze weer een acupunctuurnaald in E36, het energetische uierkruispunt, jast. Daar moet je tegen kunnen.’
‘Gezocht: Een maatje voor het leven.’
Dat stond zo ongeveer bij elke boer op de Boer zoekt vrouw-website in de aanloop naar de voorstel-aflevering van het nieuwe seizoen. Deze keer zijn er vijf boeren geselecteerd die ergens in Europa een boerderij bestieren. Op de website werden om de uitzending te teasen hun woonplaatsen alvast onthuld, aangevuld met een voorzichtige omschrijving. Toen ik die las, de herhaling van het gezapige ‘ik zoek een maatje voor het leven’, zuchtte ik even. Waarom stond er nou nooit eens: ‘ik zoek een frisse tante om alle hoeken van de koeienstal te laten zien’?
Maar tijdens de uitzending werd alweer duidelijk waarom. We hadden hier stuk voor stuk te maken met hele keurige, bescheiden boeren die vooral klaar waren met alleen zijn. Boeren die allemaal op een plek woonden waar het eigenlijk net als in Nederland in februari vlak en grijs is. Maar dan ook ruim en leeg met wat couleur locale in de buurt: een Zweeds strand, een Slowaaks kerkje, een Normandische vesting, een Duitse buren-Bierstube en een Deens hardloopcircuit. De verlatenheid spatte van het scherm en daarmee was die zoektocht naar een wederhelft direct invoelbaar.
Yvon Jaspers probeerde de boeren te prikkelen om de mensen thuis aan het schrijven te krijgen. Hieronder nemen we ze een voor een door:
Wie de meeste brieven zal ontvangen is de 32-jarige Richard, die op 1100 hectare Slowaakse grond meer maanzaad verbouwt dan Bakker Bart ooit kan verwerken. Richard is boomlang, heeft een on-Groningse vlotte babbel, kijkt guitig uit zijn ogen, draagt van die kleding die ze in een winkel voor bergbeklimmers verkopen (althans, dat denk ik, ik kom er nooit) en is een voortreffelijk bestuurder van drones. Richard ziet bovendien het goede in alles. Jij ziet een half verroestte Sovjet-ruïne, hij ziet een raamwerk voor een prachtige toekomst.
Elk seizoen zit er een boer tussen waarvan het hele land zal zeggen: ‘Dat die nou niemand kan vinden, snap ik niet. Is hij wel eens naar een café gegaan?’ Dit seizoen is Richard die boer. Toch is het heus wat ingewikkelder dan je zou denken om aan de vrouw te komen. Richard wil namelijk graag een Nederlandse dame en die zijn er in de wijde omtrek niet te bekennen. In de contreien van zijn Sovjet-boerderij zijn er vooral lokale dames te vinden wiens ouders het communisme nog mee hebben gemaakt, die niet neerkijken op een jaren ’80-permanentje en die voor een habbekrats kip met gekookte aardappeltjes op tafel zetten.
Maar Richard wil dus ook wel eens een Hollands harinkje of kroketje nuttigen in zijn van uitbundig uitgebreide banken voorziene huiskamercomplex. Iemand die met hem meekijkt op de drone-camerabeelden en zegt: ‘Die vermaledijde bevers moeten er allemaal aan, Ries. Als jij die beverdammen niet weghaalt, doe ik het.’
Zie jij iets in Richard en wil je kans maken op een verblijf in een kamer waar hopelijk nog wel ramen in zitten? Dan is het advies om iets meer te doen dan het schrijven van een brief. Je moet in de maalstroom die op gang gaat komen, op durven vallen. Plak een foto van jezelf op een knuffel. Haal je beste origami-talenten van stal. Doe een snelcursus ‘ministek voor gevorderden’, maar zorg dat je er uitspringt.
Begin met: ‘Lieve Richard, toen ik jou zag, moest ik in de pen klimmen.’ En eindig met: ‘Mag ik een keertje gehakt bij je komen rullen?’ Doe er ook een foto bij en schaam je niet voor een filtertje. Succes!
Wie ook op een aardige kruiwagen aan brieven kan rekenen is Bernice. Want deze 23-jarige in Zweden wonende paardenfokster is op zoek naar een knuffelbeer en er zullen veel beren op de honing afkomen. Bernice is onnodig onzeker, al kun je dat ook gewoon ‘jong’ noemen. Ze heeft wel eens naar een manspersoon aan het einde van de Zweedse ventweg gezwaaid en daar hield het contact met het andere geslacht dan ook wel mee op.
Iemand tegenkomen is daar in Zweden ook zo moeilijk. Het is zo leeg. Zo stil. Heerlijk natuurlijk, maar ook ongezellig. Helemaal als je in je eentje een eigen huis gaat betrekken waar ze in Amsterdam zeven gezinnen met tien kinderen in kunnen onderbrengen die voor dat onderkomen ook allemaal 1,2 miljoen euro moeten betalen aan een verwaande huisjesmelker (vermoedelijk prins Bernhard Jr.).
Bernice vult haar dagen dus met het aaien en strelen van paardenhoofden en koeienkoppen. Overtollige frustratie stopt ze in het hanteren van de giek of een bezem. Zodoende is er geen spin meer in Zweden te bekennen.
Zie je Bernice zitten? Stop dan vooral energie in het maken van de perfecte knuffelbeerfoto. Doe een beetje een wollige trui aan. Rijd naar de Utrechtse Heuvelrug en leun wat nonchalant tegen een boom waar je toevallig een vogeltje in ziet zitten dat je interesse wekt. Laat je zus of moeder van die pose een foto van maken en kies bij twijfel gerust voor een zwart-wit afdruk. Bernice verkiest een man boven een jongen, en zwart-wit maakt vanzelf ouder.
Begin je brief met ‘Lieve Bernice, toen ik de kale muren op jouw zolder zag, wist ik dat ik mijn nieuwe thuis had gevonden.’
Ik vermoed dat Claudia (57) bij de middenmoot zal horen. Claudia valt in de categorie ‘sterke vrouw’ en die worden helaas vaak intimiderend gevonden. Sterke vrouwen zijn fantastisch, maar het mannelijk ego kan daar soms slecht tegen. Want ja, dan sta je daar als een lulletje rozenwater naast Clau als ze weer een acupunctuurnaald in E36, het energetische uierkruispunt, jast. Daar moet je tegen kunnen, daar moet je voor openstaan.
Het woord ‘controle’ viel een aantal keer op de boerderij van Claudia. Logisch, want als je zo’n plek in je eentje draaiende moet houden, én appeltaarten en quiches moet bakken, én goed bezaklampt aan elke uiertepel moet trekken voor de machine erop gaat, dan moet je overal bovenop zitten. Claudia zal moeten leren om de teugels wat te laten vieren, maar als haar dat lukt, dan voorzie ik in al mijn bescheidenheid een gouden toekomst voor haar en de brievenschrijver die zich niet af heeft laten schrikken en haar de tijd geeft om aan hem te wennen.
Dan zit er meer in dan iemand die praktisch een handje meehelpt, de koelkast vult en het eten op tafelt schuift als Claudia na een lange dag de Franse open keuken binnen komt stiefelen.
Is Claudia de boerin voor jou? Begin je brief dan met ‘Lieve Claudia, toen ik jouw opgeruimde blik zag, wist ik dat ik daar een perfecte aanvulling op zou zijn want ik maak nooit rotzooi.’
En Claudia lijkt me iemand die handwerk wel kan waarderen en van puzzelen houdt, dus timmer bijvoorbeeld een vogelhuisje in elkaar waar je persoonlijkheid uit af te lezen valt. Dat zal zo intrigeren dat een uitnodiging voor de speeddate er wel in zal zitten.
De 42-jarige Haico die in Denemarken woont, is zo iemand waar je even aan moet wennen maar dan uit zal groeien tot topfavoriet. Haico heeft namelijk een klein hartje én zelfdiscipline. Dat zie je niet vaak. Hup, twee keer per week rennen, iets minder eten en dan ben je in 3 maanden 23 kilo kwijt. Het klinkt zo simpel en makkelijk dat je jezelf afvraagt waarom je net toch nog weer tegen al je goede voornemens in een zak chips weg hebt zitten proppen.
Leven met Haico kan aanstekelijk werken: ook rennen, ook minderen, ook op de trampoline springen met neefjes en nichtjes, ook zwichten voor een lekker taartje als het dan toch nog op tafel komt. Een fijne vent om een goed uitgebalanceerd leven mee op te bouwen.
Er ligt wel een klein probleempje op de loer. Haico doet aanspraak op het redderssyndroom. Daar kan hij niets aan doen. Hij heeft zich kwetsbaar opgesteld en heeft Yvon in een van de lange stiltes toevertrouwd dat hij verliefd is geweest en dat die liefde niet beantwoord werd. Daarvoor had hij het te kwaad toen het over de liefde en het alleen-zijn ging.
Dat kan een gevoel aanboren van ‘er voor hem willen zijn’, hem willen ‘redden van de eenzaamheid’. Dat zijn legitieme gevoelens, maar misschien niet de beste fundamenten voor een relatie. Want die ander, Haico, moet die hulp accepteren én daar niet gek van worden. Die ander moet zichzelf redden en het daarna leuk hebben met jou.
Wil jij Haico eens van dichtbij zien? Ga naar de markt of een stoffenwinkel en koop stofjes die iets over jouw persoonlijkheid zeggen (maar laat fuchsia achterwege, er zijn grenzen). Haal je naaikit uit de mottenballen en naai met de hand een bandana die Haico op kan doen, zodat hij aan je kan denken.
Begin je brief met ‘Lieve Haico, toen ik je zag was er iets in je blik dat ik herkende, dat me diep van binnen aansprak.’ Eindig met: ‘Deze bandana staat voor…’ en vul dat dan naar believen in.
Tenslotte is er Piet (63), die net over de grens in Duitsland woont. Toen Piet in beeld kwam dacht ik: o, die gaat heel veel brieven krijgen. Het is een vlotte vent die wel klaar is met keihard werken op zijn boerderij. Hij had pijn aan zijn rug en verkocht de boel. Dat is logisch, pijn in de rug is vreselijk. Nu heeft hij een appartement, een zwembad, gezellige buren en vier zorgzame kinderen. Menig dame ziet zich daar wel tussen bivakkeren. En vergis je niet: hij helpt nog altijd op een andere boerderij en heeft 35 hectare grond gehouden om zelf te verbouwen. Piet zit je dus niet de hele dag aan te staren omdat hij niet weet hoe hij de dag moet doorkomen.
Het enige wat me dwars zit bij Piet is dat hij om de twee woorden ‘he’ zegt, waar dat niet nodig is. Dat kunnen natuurlijk de zenuwen zijn voor het feit dat Yvon Jaspers op alle gevoelige knoppen komt drukken om je beter te leren kennen terwijl er een cameraploeg op je neus staat. Wellicht is die ‘he’ na wat wennen dus ook zo weer verdwenen. Zo niet, dan zou ik daar persoonlijk van gaan schuimbekken. Niets ten nadele van Piet, want dat is natuurlijk een prima man die ook gewoon een maatje voor het leven zoekt om de Duitse dagen wat meer glans te geven.
Sprak Piet je aan? Photoshop dan een foto van jezelf in een dirndl met een pot bier in de hand op een Oktoberfest. Ook al is dat Beiers, ik vermoed dat Piet dat wel kan waarderen en dan ook gelijk ziet dat je het leven niet zo zwaar neemt.
Begin je brief met: ‘Lieve Piet, ik zag jou he en ik dacht: he, die is leuk, he!’ Dan zit er gelijk wat herkenning in. Eindig met: ‘Mag ik jou ook een avondje adopteren, he?’
Yvon heeft een deadline gesteld: over twee weken moeten alle brieven en knutselpakketten binnen zijn! Deze zomer zijn de opnames en in september beginnen de uitzendingen van seizoen 13.
Kijk de kick-off van Boer zoekt vrouw hier terug.
Ivo van Woerden is journalist en schrijver. Voor LINDA.nl blogt hij over kijkcijferknallers als Boer Zoekt Vrouw, Heel Holland Bakt en Wie is de Mol?.
Aantal brieven is bijzaak in nieuw seizoen 'Boer zoekt Vrouw'
