Papieren spaarzegels van Albert Heijn: vanaf 1 januari zijn ze niet meer te krijgen (wel nog vijf jaar in te leveren). Madelijne kon in juni niet verkroppen dat die papieren zegels eruit gingen en schreef er een onevenredig gepassioneerde column over.
Vooropgesteld: ik weet ook wel dat mijn passie voor de koopzegeltjes van de Appie frappant is. Dat is mij al vaak ingewreven, het is hoe het is.
Je spaarde tot 1 juni papieren koopzegels, maar voortaan gaat dit digitaal. Die zegels zijn zo vergroeid met mijn reputatie dat ik van verschillende mensen appjes kreeg toen dit nieuws werd gecommuniceerd.
Lees ook
Snik- en plakwerk: Albert Heijn stapt volledig over op digitale koopzegels
Überhaupt is het me een raadsel waarom niet álle Albert Heijn-klanten die koopzegels allang sparen. Zes procent spaarrente, mensenkinderen, dat is ongekend. Dikke kans dat je op je spaarrekening bij de bank nul procent vangt. Men zegt: Madelijne, klein bier. Je spaart op de vierkante centimeter. Dat kan zo zijn, het is een principekwestie. Ik spaar de papieren zegels al zeker een decennium. Heb ik van mijn oma en moeder overgenomen.
Ik snap dat digitale spaarzegels duizend keer efficiënter zijn. Het verdienmodel begrijp ik ook wel, het lijkt me zeer klantenbindend en als Albert Heijn geluk heeft, vergeten mensen hun gespaarde zegels en hoeven ze niet eens uit te keren. Ook als klant is de geautomatiseerde manier veel makkelijker. Toch vind ik deze innovatie oprecht jammer.
In ’t kort: als je tien euro spendeert, mag je tien zegels van tien cent kopen. Voor een vol boekje met 490 zegels ter waarde van 49 euro ontvang je 52 euro. Veelgehoorde opmerking: ‘Meid, wat een werk voor 3 euro.’ Welnee! Ik zet 49 euro opzij, die geef ik later uit aan iets leuks. Ouderwets sparen dus. Eens in de zoveel tijd ging ik er voor zitten en voelde me Dagobert Duck als ik met m’n doorweekte sponsje – niet likken, dan gaat je tong stuk – mijn zegels netjes in de boekjes plakte.
Nu gaat het dus allemaal digitaal. Je vinkt één keer aan in de app van AH dat je zegels wil sparen en hop het is geregeld. Wat de f*ck. Ik vond het archaïsche inplakken juist prachtig. En een mindfulle bezigheid, beetje vergelijkbaar met tuinieren. Afgelopen zondag deed ik het voor de allerlaatste keer. Het was zo gepiept, door corona kon ik al maanden geen spaarzegels meer kopen (in verband met onhygiënisch handcontact), dus ik hoefde er maar een paar in te plakken. De laatste zegel voelde anticlimactisch. Geen vuurwerk, geen fijn gevoel. Dat was ‘m dan.
Een van mijn beste vriendinnen appte vlak daarna trots:
Goed zo, dacht ik inderdaad. Maar ook, en ik wéét dat ik de spaarkwestie behoorlijk opblaas, waar hebben we het over – jaja, lekker makkelijk. Nu wel.
Lees ook
ABN Amro belooft dat spaarrente nooit onder nul komt
Heb jij moeite met geld opzij zetten in plaats van het gelijk uit te geven? Niet zo gek, we zijn namelijk niet gemaakt om te sparen. 6x tips om (ongemerkt) te sparen, ook al zit het niet in onze genen.
