Redacteur Madelijne (36) verloofde zich met carnaval en dook vol op de voorbereidingen voor haar bruiloft. Maar ja. Corona.

Geduld is niet mijn sterkste punt. Merk ik weer. Hoop doet leven, en maakt van mij een bijzonder naïeve bruid.

Mijn vriend Ben ging op 22 februari (met carnaval) op één knie, te midden van mijn familie. Ik zei ja en was helemaal in de gloria. Een paar dagen daarna verspreidde corona zich als een olievlek over Nederland en de wereld.

Ik stak m’n kop in het zand en stortte me ondanks alle doemberichten vol op de planning. Misschien zou corona een paar weken duren, de bruiloft was nog máánden weg – dat kwam heus wel goed. Ik was blij zo dat we eindelijk gingen trouwen!

Maar het virus was op ramkoers. Mijn favoriete oom overleed op 24 maart aan corona. Ik vroeg mijn zusje om mijn getuige te worden toen we bezig waren met zijn begrafenis. Een lichtpuntje tussen de tranen door. Mijn beste vriendin vroeg ik huilend tijdens een videocall.

Het aantal besmettingen bleef oplopen, ziekenhuizen puilden uit, de economie stond stil. Desondanks bleef ik me bezighouden met onze bruiloft, tegen beter weten in.

De afspraak om trouwjurken te passen in een grote boetiek werd gecanceld. Ik omarmde een digitale missie tijdens de lockdown: een goedkope, mooie jurk scoren. Want economische malaise. Dat bleek een fijne afleiding in de moeilijkste dagen tijdens de Eerste Golf. Zo ziet een struisvogelende webshoppende bruid eruit:

Die jurken gingen allemaal retour. Er zat óók een jurk bij die in eerste instantie ‘mwah’ leek, maar toch eigenlijk serieus prachtig is. Die hield ik.

Ach ja, en verder deden we al die dingen die je normaal doet als je gaat trouwen. We bezochten vóór de lockdown verschillende locaties. In april mochten we nog ergens kijken. We zouden trouwen in de stad waar ik ben opgegroeid.

We pasten ringen bij een juwelier, boekten een fotograaf, bekeken uitnodigingen, maakten een playlist – de hele rataplan. Nog steeds hoopten we dat het virus binnen afzienbare tijd zou verdwijnen.

Maar ja.

Het aanzoek is nu negen maanden geleden. De pandemie duurt precies even lang. Onze teleurstellingen vallen in het niet bij mensen met échte problemen.

We hebben het niet meer zo vaak over de bruiloft. Een feest met 150 hossende gasten in april? Kan natuurlijk nooit. De locatie en fotograaf zijn tot nader order on hold gezet.

Heel soms bespreken we opties. Toch een piepkleine ceremonie organiseren, en later een feest? Lijkt me mooi en intiem. Maar het is zo níet wat we in gedachten hadden… we wilden een uitbundige, vrolijke dag met al onze vrienden en familie. Daar hadden we het al jaren over.

Geduld, geduld, geduld. Er zit niets anders op. Wie weet groei ik wel een stukje op dat gebied. Kan geen kwaad.