Tinderella is zeker niet de enige gelukzoeker in het Tinder-labyrint. ‘Vriendinnen, mijn dochter en haar vriendinnen, ze dolen er allemaal van tijd tot tijd rond.’

Soms als het aanbod van heren te dramatisch is, wordt de app verwijderd. We wachten een paar weken op een nieuwe collectie, maar vaak is het meer van hetzelfde.

Godzijdank swipe je zo heel af en toe een leuke vent tegen het lijf. WJ was bijvoorbeeld zo’n pareltje.

En nu, Mehmet, mijn trésor. We hebben aanstaande zaterdag afgesproken en een zwerm vlinders fladdert van mijn buik naar mijn keel. Mede door de broeierige apps die hij stuurt als voorspel van ons rendez-vous; hoe hij naar me verlangt, wat hij met me wil doen, wat ik aan heb.

Dat laatste doet mij Christine le Duc (her)ontdekken. Een heel assortiment aan geile pakjes, verleidelijke setjes en spannende kousen. Ik gooi van alles in mijn virtuele winkelmandje. Ik ben voorbereid! In speeltjes moet ik me nog even verdiepen.

Twee dagen voor mijn date komt vriendin J. langs. Ze loopt een beetje achter met mijn verhalen, dus wil bijgepraat worden. En natuurlijk haar eigen ei kwijt, want er is altijd wat te beleven in haar wondere wereld.

Ze is rond en blond en aan minnaars geen gebrek. Haar verhalen zijn kleurrijk en doorspekt van drama. Haar gevoel voor theater laat haar namelijk zelden in de steek.

Het ene moment verdrinkt ze haar verdriet met vier gin tonics op mijn bank, terwijl alle vriendinnen worden opgetrommeld om te troosten, om vervolgens twee weken later alweer achterop het paard te zijn gesprongen bij een nieuwe prins die voorbij galoppeerde. En de nieuwkomer is natuurlijk véél leuker dan die flapdrol waar ze tranen met tuiten over huilde. ‘Nee joh. Dat ik dat niet zag?! Gadver! Ben blij dat ik het niet met ‘m heb gedaan.’ En weg fladdert ze.

Het is borreltijd en net als ik is ze gek op bubbels. Nippend aan haar glas vraagt ze: “Nou, vertel me alles over die Mehmet van je…”

Ik vertel, met hier en daar wat pikante details, hetgeen in een “Je meent het!” en “Wauw!” resoneert.

“En jij?” vraag ik. “Hoe staat het met Gerben?”

Gerben kent ze sinds enkele weken. Ook van Tinder. Hij lijkt hoteldebotel van haar te zijn en de liefde is wederzijds. Een paar van ons, onder wie ik, heeft hem al in levenden lijve ontmoet en hij is door de ballotagecommissie. Leuke vent, gezellig.

“Wat zit je nou te simpen?”, vraag ik. Ik zie dat er iets niet helemaal lekker zit.
“Kweet niet”, zegt ze. “Ik zie hem wel, maar niet zo vaak als ik zou willen. Spontaan kan er nooit iets en als we afspreken, is het altijd bij mij. Ik weet dat hij in Amsterdam ergens in het centrum woont. Maar waar precies, geen idee. Dat is toch gek?”

Terwijl ze aan het vertellen is, appt hij toevallig. Ze glimt. Hij is nog op zijn werk, maar hij kan alleen maar aan haar denken, schrijft hij. Ze vertelt nog een paar details die haar dwarszitten en ineens krijg ik iets op mijn radar.

“Weet je wat je hem nu moet vragen?”, adviseer ik ongevraagd.

“Nou?”

“Of hij wel echt single is.”

Ze kijkt me wat verschrikt aan: “Denk je….?”

“Ik weet niet. Gewoon een ingeving. Stuur het.”

En alsof ze zelf ook het licht ziet, stuurt ze hem direct een bericht. Het blijft even stil. Dan licht haar beeldscherm op. Lichtelijk verslagen houdt ze haar telefoon omhoog.

Onder haar tekst: ‘Ben jij wel single?’ Staat een simpel: ‘Nee.’

Daar achteraan komt direct: ‘Waar ben je nu?’ Ze antwoordt: ‘Bij mijn vriendin.’

Ze kijkt naar haar telefoon en zegt dan ietwat beduusd: “Hij wil nu, direct naar me toe komen.”

“Wat wil jij?”, vraag ik.

“Natuurlijk wil ik hem zien. Weten wat hij te zeggen heeft. Waarom? Waarom op Tinder? Waarom al zoveel weken met mij? Waarom al die moeite?”

“Laat ‘m komen”, antwoord ik. “Ga wandelen in het park en kom daarna weer hier…”

Ik voorzie een tranendal en zet de volgende fles vast koud.

Twee uur later zit ze weer op dezelfde plek tegenover me. Geen doorgelopen mascara van het huilen, maar een lichte glow over haar gezicht.

“Oh nee”, zeg ik.

“Het spijt me”, zegt ze op verontschuldigende toon. “Ik kon het niet uitmaken. Ik ben al op the point of no return.”

Ik schenk haar glas nog maar eens bij. Ze heeft Gerben uitgebreid gesproken.

Hij heeft een shitty huwelijk, weinig tot geen sex (waar heb ik dat eerder gehoord), vandaar op Tinder. Hij verlangde naar ‘leven’. Dat hij niet direct met de spreekwoordelijke billen bloot is gegaan, was omdat hij het zo heerlijk vond om met haar te chatten, haar zo onwijs leuk vond bij hun eerste ontmoeting en bang was dat ze af zou haken. Hij wil niet zijn hele leven bij deze vrouw blijven, maar de kinderen zijn nog jong, dus tja…

Ik luister. Ik heb geen oordeel. Ik weet alleen dat dit maar in een ding kan eindigen: heartbreak. Van welke kant dan ook.

Lees ook
‘De morning after. Altijd effe een dingetje. Want wat gebeurt er nu verder?’