De week vordert en we appen en bellen nog steeds, maar hij spreekt niet af.

Hij vertelt me elke dag zijn hele programma. Kickboksen, voetballen, zijn familieverplichtingen – die hij overigens met liefde doet en waar hij met liefde over vertelt, gelukkig. Wat ik eruit kan opmaken is dat hij de leukste vader is die je je als kind kunt wensen. Weer een streep aan de balk.

Er lijkt echter niet veel tijd voor mij over te blijven in zijn agenda. Ik steek mezelf echter nog liever met een hete vork in mijn oog dan dat ik zal vragen ‘Wanneer zie ik je weer?’.

Ik word er buitengewoon onrustig van. Natuurlijk heb ik vanaf het begin geroepen dat ik geen marriage material ben, dat ik niemand 24/7 bij me op de bank wil, maar het is natuurlijk wel de bedoeling dat Mehmet een beetje achter me aan blijft rennen!

Aan de andere kant laat hij me geen dag met rust, fantaseert over wat hij de volgende keer met me gaat doen, vraagt om foto’s en houdt zichzelf er losjes van op de hoogte wat ik elke dag uitspook. Ik krijg geen hoogte van deze man.

Ik zie maar één oplossing: mijn mediamieke vriendin Marion. Ik probeer haar zo weinig mogelijk lastig te vallen met mijn vragen, maar soms zijn er noodgevallen.

Bijvoorbeeld als mijn dochter moet vliegen voor haar werk. Zelfs als ik haar uitzwaai voor een korte Europese vlucht, sta ik al te huilen bij de incheckbalie alsof ze voor een jaar naar Australië vertrekt. Bij de douane moeten ze me bijna letterlijk van haar af schrapen. Laat staan als ze naar een ander continent moet. In de aanloop van haar vertrek gaat het goed, maar naarmate de reis dichterbij komt, slaat de paniek toe en raak ik ervan overtuigd dat het vliegtuig neerstort. Dan bel ik Marion.

Zij is de enige die me kan kalmeren. Het is dan niet zo dat ze ziet of het vliegtuig wel of niet neerstort, maar ze ziet bijvoorbeeld mijn dochter op oudere leeftijd – waardoor we dus met een gerust hart kunnen concluderen dat ze gewoon weer veilig landt op Schiphol. Dan kan ik weer rustig slapen. Ik ben dus een enorme bofkont met zo’n vriendin.

Donderdagmiddag zitten Marion en ik met zijn tweeën aan de lunch en ze wil alles weten over mijn liefdesperikelen. “Nou, kom maar op met die Mehmet”, zegt ze lachend.

“Ja”, antwoord ik hoopvol. “Kijk jij eens in je glazen bol!”

Ik laat zijn foto’s zien op mijn telefoon. “Hmm… mjamja… tja… “, zegt ze peinzend.

Potdomme, wat betekent dat? Ik wil haar over haar cappuccino heen trekken, maar ik weet dat ik haar even de tijd moet geven.

“Leuke vent hoor”, begint ze dan eindelijk. “En hij is ook echt gek op je. Maar of jij de enige bent voor hem… Ik weet het niet. Niet dat ik zozeer een andere vrouw zie, maar ik zie heel veel gedoe om hem heen. Je hebt niet zijn prioriteit.”

Ze staart nog even naar zijn foto. Zoomt in.

“Het is iemand die de schijnt ophoudt. Van wat? Geen idee. Maar hij laat in zijn omgeving iets anders zien dan wat hij werkelijk denkt of voelt. Eigenlijk sluit hij zichzelf voor een deel af. Niet dat hij niet bij zijn gevoel kan, maar hij sluit het gewoon af.”

Hier moet ik het mee doen. Wat me natuurlijk het meeste bij blijft is dat ze zei: ‘Hij is wel echt gek op je.’ Marion heeft namelijk altijd gelijk en ze is hopeloos eerlijk. Over het feit of ik wel of niet zijn prioriteit ben, tja. Wat moet ik daarvan denken? En is het in dit stadium erg boeiend?

De volgende dag appt hij: ‘Ben morgen bij mijn broer in Arnhem. Blijf daar eten. Zal ik daarna naar je toe komen?’

Ja zeg, ben ik een beetje een sluitpost van de dag! Geen prioriteit maar een optie! Ik dacht het niet! Dit moet ik direct in de kiem smoren.

Maar voor ik mijn strategie ten uitvoer kan brengen, heb ik zijn app al beantwoord: ‘Gezellig! De wijn staat koud!’

Sophie* (58) is journalist, moeder en columnist bij LINDA.nl. Ze is volop aan het daten en neemt je mee in haar ervaringen met dating-app Tinder. De volgende aflevering verschijnt zaterdag 20 maart om 12.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook
‘Zo’n alfaman is voor mij een geheel nieuwe ervaring, de vleesgeworden fantasie’