Billen

“Baby makes her blue jeans, yes she makes her blue jeans talk,” zong Dr. Hook lang geleden. In de bijbehorende videoclip bracht een bevallige dame, terwijl zij haar blonde haren heen en weer zwiepte, heupwiegend in haar ultra-strakke spijkerbroek, het hoofd van alle passerende mannen op hol. Waarom? Haar billen, die in de blauwe spijkerbroek geperst waren. Die spijkerbroeken waren, herinner ik mij, zo strak dat je op je bed moest gaan liggen om ze dicht te krijgen. Logisch, ze waren namelijk gemaakt voor vrouwen die juist géén billen hadden.

Het ultieme schoonheidsideaal. Het westerse schoonheidsideaal welteverstaan, want afgaande op de reactie van de mannen in mijn familie, waren die platte kadetten van mevrouw in de blauwe jeans, eerder lachwekkend dan sexy.

In mijn puberteit werd mij goed duidelijk hoe mijn ronde billen weinig goedkeuring konden wegdragen onder leeftijdgenoten. Gevolg was dat ik mijn achterste decennialang heb verstopt onder lange bloesjes en omgeknoopte truien. Ik kon eindeloos naar die meiden in hoog opgesneden O’Neill badpakken turen, me afvragend hoe die dingen toch zo netjes op hun plek bleven? Want geloof me, als je zo bent vormgegeven als ik, is hoog opgesneden de hel. Tenzij je er geen enkel bezwaar tegen hebt dat ding constant uit je billen te moeten trekken.

Lees ook 
Carol over ‘Moorkop’ en andere omstreden woorden: ‘ik paste mijn taalgebruik aan’

Cultuurshock

“I like big butts and I can’t deny,” schalde jaren later door de speakers. Het was Sir Mix a Lot die mijn leven en zelfvertrouwen kwam redden. Jaren later zorgden Beyoncé en JLo voor back up. En toen ging er dus iets heel erg mis. Team ‘bluejeans’ was massaal geswitcht naar ‘mijn’ team. Van de één op andere dag was het schlüß met die westerse bescheidenheid in de broek. De H&M verkocht onderbroeken met voorgevormde achterwerken, om de platte of afwezige perzik een boost naar boven te geven. Yolanthe zwiepte haar rondingen verleidelijk voor de camera heen en weer en heel Nederland had het de volgende dag over hoe sexy dat was. Niet één keer hoorde ik het bekende: “Zo, wat heb die een dikke kont zeg!” Daarna werd ik wekelijks geconfronteerd met foto’s van de Kardashian-clan die synchroon door een reuzenwesp in hun derrière leek te zijn gestoken. De wereld op z’n kop.

Later hoorde ik met klapperende oren aan hoe mijn kapper vertelde over een vrouw die ergens driehoog achter tegen betaling een substantie van betonlijm in billen spoot, omdat kennelijk meer vrouwen op een dikbil koe (mijn eerste associatie bij het zien van die rare bult in die broeken) wilden lijken. Zij deed dat gewoon even in de slaapkamer op een bed dat niet eens opgemaakt was, laat staan steriel. Ik hoorde hoe andere vrouwen ledematen moesten laten amputeren, omdat hun poging tot goedkope bilvergroting niet helemaal lekker was uitgepakt. Dat er mensen zijn die in die toegenomen vraag om bilextensies duiken en thuis nog wat willen bijklussen, vind ik merkwaardig. Maar dat er daadwerkelijk vrouwen zijn die in zo’n huis komen en dan niet bij het zien van de ‘operatieruimte’ gillend wegrennen, gaat mijn verstand volledig te boven.

Of ik inmiddels bekomen ben van die cultuurshock? Nou nee, want onlangs moest ik concluderen dat zelfs mijn jeugdidool Madonna een set stootkussens heeft laten aanbrengen. Maar ach, ik zie het zo; mijn curves worden in de 21^ste eeuw overal omarmd en het heeft me geen cent of gevaarlijke betonspuit gekost. En die videoclip van Dr. Hook kijk ik nog weleens terug hoor, gewoon ter lering en vermaak.