Op de middelbare school voelt Marieke (32)* zich regelmatig eenzaam. Ze kan geen aansluiting vinden bij haar klasgenoten. En die eenzaamheid duurt voort in haar volwassen leven.
Dit artikel is onderdeel van het dossier ‘Eenzaamheid’. Het hele dossier lees je hier.
“Als tiener was ik introvert en werd ik gepest”, aldus Marieke. “Ik kon geen aansluiting vinden bij mijn leeftijdsgenoten. Wel had ik een vriendinnengroepje via de kerk, daar heb ik het een tijdje leuk mee gehad. Maar zij kregen relaties en ik was single. Zij gingen double daten en ik werd niet uitgenodigd. Ik voelde me eenzaam, mijn vertrouwen werd beschadigd.”
Ze maakt verschillende fases mee waarin de eenzaamheid haar overvalt. “Ik ben vaak verhuisd, dat speelt mee. Daardoor moest ik steeds weer opnieuw een netwerk opbouwen.” Dat valt haar zwaar. “Het voelde alsof ik werd overgeleverd aan de omstandigheden. Ik heb de neiging tot overmatig piekeren en ben gediagnosticeerd met een chronische depressie. Ik kan mezelf helemaal gek maken met negatieve doemscenario’s. Zeker als ik alleen ben en geen afleiding heb.”
Marieke ziet vaak op tegen het weekend. “Dan had ik geen werk en studie en ook geen afspraken.” In de meest donkere periodes trekt ze zich helemaal terug. “Dan had ik de gordijnen dicht en mijn telefoon op stil. De drempel om het huis uit te gaan, om boodschappen te gaan doen, was heel hoog. Ik moest mezelf dwingen om de deur uit te gaan.”
Inmiddels heeft ze het tij weten te keren. “Via de website VriendinnenOnline, een soort datingsite voor vriendschappen, leerde ik Paula* kennen. De eerste kennismaking vond plaats in een cafeetje in de buurt. We hadden meteen een klik en zijn lang blijven hangen. Inmiddels is ze één van mijn beste vriendinnen.”
Margot (22) werd depressief na haar relatiebreuk: 'Ik stopte zelfs met mijn studie'
Ook is Marieke tegenwoordig vrijwilliger. “Ik heb gewerkt bij VluchtelingenWerk en tegenwoordig werk ik bij een inloophuis voor mensen met psychische problemen. Dat is heel leuk. Daarnaast is het fijn om wat voor andere mensen te kunnen betekenen.” Via Facebook wordt ze lid van een spelletjesgroep waarmee ze één keer in de maand bordspelletjes doet.
Ook de coronapandemie verandert haar leven. “Als ik me aan al die strikte maatregelen zou moeten houden, zoals quarantaine, 1,5 meter afstand en geen sociale activiteiten, zou dat bij wijze van spreken mijn dood worden. Dus ben ik tegen de maatregelen gaan demonstreren. Tijdens die demonstraties heb ik leuke mensen leren kennen. Ik heb er zelfs blijvende vriendschappen en een relatie aan overgehouden.”
Het gaat goed met Marieke. “Al heb ik nog weleens avonden dat het me aanvliegt, maar zo ben ik ook gewoon.” Ze is blij dat er middels de Week tegen Eenzaamheid aandacht is voor dit onderwerp. “Het is zo belangrijk om naar elkaar om te kijken. Om belangstelling in elkaar te tonen, te vragen hoe het écht met iemand gaat. Veel gesprekken blijven aan de oppervlakte. We leven in een individualistische maatschappij. Het hoeft niet ingewikkeld te zijn: groet mensen die je tegenkomt en maak een praatje met iemand op straat.”
Voor anderen, die net als zij weten wat eenzaamheid is, heeft Marieke een boodschap: “Wees niet te bang voor afwijzing. Dat is makkelijk gezegd, ik ben zelf ook als de dood voor afwijzing, maar de kans om gekwetst te worden is er altijd. Waar word jij gelukkig van? Ik word er niet gelukkig van om de hele avond thuis te netflixen. Daarom dwing ik mezelf om eropuit te gaan.”
*Deze naam is gefingeerd. Marieke’s echte naam is bekend bij de redactie.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.nl in oktober 2022.
Suzanne (35) is alleenstaande moeder mét psychische klachten: 'Ik moet wel naar de speeltuin in plaats van naar bed'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
